του Αγάπιου Λάνδου
Μιλώντας για το γνωστό θέμα με τα συνθήματα των ανδρών των ΟΥΚ στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, δεν χρειάζεται, νομίζω, να εξηγήσω γιατί είναι επικίνδυνα. Ούτε γιατί αντίκεινται στην εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους, εδώ και ενενήντα χρόνια. Παραβιάζω ανοιχτές θύρες. Άλλωστε, εν πολλοίς, με έχει καλύψει ο Άκης Γαβριηλίδης, στο κείμενό του «Ας βοηθήσουμε όλοι την ΟΥΚ να μπει στην Πόλη. Nα βοηθήσουμε τους ΟΥΚάδες να μπουν στην Κωνσταντινούπολη, λέει, διότι έτσι «θα μπορέσουν να θαυμάσουν από κοντά μία από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο, να φάνε κανένα κεμπάπ, να πιούνε κανένα ρακί, να ψωνίσουν κανένα κιλίμι ή κανένα δερμάτινο από το Καπαλί Τσαρσί, να επισκεφτούν τα μέρη όπου γυρίστηκε ο "Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής", και γενικά να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι την αδιάσπαστη συνέχεια μεταξύ των λαών που κατοικούν στην Ελλάδα και την Τουρκία» (Nomadic Universality, 26.3.2015).
Θα σταθώ λοιπόν σε ένα σημείο. Είδα αρκετά σχόλια, και φίλων, στα social media, που συνέκλιναν στο ότι η εκδήλωση των ΟΥΚ είναι λίγο-πολύ απόρροια (ή έστω τροφοδοτείται) από το εθνικοπατρωτικό κλίμα των παρελάσεων, τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, «αφού θέλατε παρελάσεις και τον Καμένο υπουργό Άμυνας καλά να πάθετε…». Νομίζω ότι η κριτική αυτή παραγνωρίζει κάτι ουσιώδες – και αυτό δεν το λέω από καμιά διάθεση υπεράσπισης ούτε του ΣΥΡΙΖΑ ούτε του Καμένου ούτε των παρελάσεων, αλλά για να μη μας διαφεύγει το ουσιώδες. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι ότι τα συνθήματα δεν είναι εκφωνήθηκαν λόγω του διάχυτου εθνικισμού, «εθνικολαϊκισμού», του εθνικοπατρωτικού κλίματος αλλά, πρωτίστως λόγω της ύπαρξης οργανωμένων ακροδεξιών πυρήνων στον στρατό.
Ας προσέξουμε κάτι. Δεν έχουμε κάποια μέλη των ΟΥΚ που τα φωνάζουν αυτά σε μια ταβέρνα, σε μια ιδιωτική σύναξη ούτε καν εντός του στρατοπέδου. Η ενέργεια έγινε κατά τη διάρκεια της παρέλασης, στην οδό Πανεπιστημίου, ενώ το άγημα προχωρούσε απολύτως συντεταγμένα, με βηματισμό, τον επικεφαλής παρόντα κλπ. Αρκεί μια βασική γνώση του στρατού, για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτά δεν γίνονται τυχαία ή αυθόρμητα. Είναι οργανωμένη ενέργεια και μας δείχνουν την ύπαρξη ακροδεξιών πυρήνων (χρυσαυγίτικων ή μη) εντός του στρατού· δεν είναι κάτι αυτόματο ή προέκταση της εκπαίδευσής τους κλπ. Γι' αυτό ο Υπουργός Άμυνας (ανεξάρτητα με τη γνώμη μας για τον Παν. Καμένο, έχει θεσμικό ρόλο, και στο κάτω κάτω δεν είναι ο Τ. Μπαλτάκος ή ο Στ. Παττακός…) οφείλει να τοποθετεί και να δράσει. Αλλιώς, αν το θέμα κουκουλωθεί, αν τα ΟΥΚ μπορούν να φωνάζουν ατιμώρητα στο κέντρο της Αθήνας «να μπούμε στην Πόλη», αυτό μας παραπέμπει σε ένα ρόλο του στρατού που εκτρέπεται από εκείνο που ορίζουμε ως δημοκρατία.
