Του Λευτέρη Καπώνη
Η ζωή συνεχίζεται. Στις 26 Γενάρη δεν έγιναν σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, όπως προέβλεπε το μαντείο της Συγγρού. Επίσης δεν άνοιξαν τα επουράνια ούτε έγινε κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων όπως φαντασιώνονταν πολλοί σύντροφοι. Η ζωή συνεχίστηκε μέσα στην καθημερινή της μιζέρια στην οποία την έχει καταδικάσει η μνημονιακή λαίλαπα.
Μόνο ένα χαμόγελο άνθισε, κάτι σαν αλκυονίδες μέρες στην καρδιά του χειμώνα. Το χλωμό πρόσωπο μιας πεινασμένης και άστεγης ελπίδας που περιφέρεται αδέσποτη στους δρόμους και το βλέμμα της είναι γεμάτο ερωτηματικά. Κι όμως, αυτά τα τρομαγμένα ζόμπι που βγήκαν από τις τρύπες όπου είχαν λουφάξει και δήλωσαν περήφανα την ύπαρξή τους, δεξιοί και αριστεροί, προσπαθούν να τα απογοητεύσουν. Τα ζόμπι πιστεύουν πως κάτι κατάφεραν με την ψήφο τους. Οι άλλοι τούς λένε ότι δεν κατάφεραν τίποτα, γιατί στην πραγματικότητα είναι όλοι ίδιοι. Όμως αν το πιστέψουν αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος να γυρίσουν μια για πάντα στο λαγούμι τους ή να στραφούν σ' αυτούς που θέλουν την καταστροφή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Οι διαχειριστές του Μνημονίου, επισείοντας τον ρεαλισμό και τη λογική, προσπαθούν να πείσουν ότι οι πολιτικές τους ήταν μονόδρομος και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσει τον δρόμο τους, αθωώνοντάς τους στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Οι "επαναστάτες" λένε το ίδιο με άλλα λόγια. Ο ΣΥΡΙΖΑ προδίδει τις προγραμματικές εξαγγελίες του. Αν το δεχτούμε σαν πραγματικότητα, τι σημαίνει αυτό; Ή ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώθηκε μέσα σε λίγες μέρες και άρα "πρόδωσε" τον ελληνικό λαό ή στον πόλεμο που διεξάγεται και προσπαθεί να τον κερδίσει, πολλές φορές μπορεί να υποχωρεί, να ανασυντάσσεται, να δυναμώνει και να συνεχίζει τη μάχη. Η πρώτη άποψη είναι ο ορισμός του γελοίου. Δεν θα επεκταθώ, γιατί κανείς άλλωστε δεν τη διατυπώνει ρητά. Απλώς αιωρείται από εκείνους που δεν θέλουν να ερμηνεύσουν τη συγκυρία, αλλά ζουν μέσα στα επαναστατικά εγχειρίδια.
Επειδή πιστεύω πως οι αυταπάτες αποκτούν υλική δύναμη και γράφουν ιστορία, φοβάμαι πως η εποχή προσφέρεται για καταστροφικές αυταπάτες. Επίσης πιστεύω πως η εγκληματική κληρονομιά του Μαρξ σ' εμάς τους κληρονόμους του ήταν η αντίληψη ότι ανακάλυψε τον "επιστημονικό σοσιαλισμό". Γιατί οτιδήποτε επιστημονικό ανήκει στους επιστήμονες. Η ιστορική στιγμή, η αλήθεια για να ερμηνευτεί χρειάζεται τους ειδικούς που είναι οι βαθύτεροι γνώστες της μαρξιστικής επιστήμης. Όμως έτσι εγκαινιάζεται ο βαθύς διαχωρισμός ανάμεσα στους μύστες της θεωρίας και στον απλό λαό. Η δημοκρατία πεθαίνει μετά από αυτή τη διατύπωση. Πολλοί σύντροφοι μέσα στον οίστρο των οραματισμών τους δεν αντιλαμβάνονται ότι ο λαός μάς εξέλεξε για μια έντιμη συμφωνία εντός του ευρώ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και συνεπής με τον λαό είναι αυτός που θα κάνει μισό βήμα μπροστά και όχι άλματα στο κενό που δεν έχουν την έγκριση του λαού.
Αυτά, και σταθερά δίπλα στην κυβέρνηση, ακόμα κι αν κάνει λάθη, γιατί είναι η καλύτερη κυβέρνηση που μπορεί να έχουμε.
