Ένα ακόμα μίνι σκηνικό τρόμου στήθηκε το Σαββατοκύριακο ενόψει του σημερινού Eurogroup, παρότι όλοι λίγο πολύ συνομολογούν ότι δεν αναμένεται να προκύψει κάτι το συνταρακτικό. Πρόκειται απλώς για μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων; Σε ένα βαθμό, ναι. Περισσότερο, όμως, είναι η αντανάκλαση της αλήθειας που ειπώθηκε από τα πλέον επίσημα χείλη: της αλήθειας ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Και ότι η μάχη δίνεται μέρα τη μέρα, Eurogroup το Eurogroup, ακόμη δε συνέντευξη τη συνέντευξη.
Στην καθημερινή αυτή μάχη κάθε φράση της ελληνικής ηγεσίας μπαίνει στο μικροσκόπιο, ερμηνεύεται και παρερμηνεύεται ανάλογα με τις επιδιώξεις και αφετηρίες του καθενός. Χαρακτηριστικό το τελευταίο παράδειγμα της Corriere della Sera που αυτοβούλως συμπλήρωσε στην αναφορά του Γ. Βαρουφάκη για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, τη φράση "για το ευρώ". Ένα τέτοιο συμπλήρωμα μόνο αθώο δεν είναι.
Από τη μια μεριά, η ελληνική ηγεσία υποστηρίζει ότι στο κοινό μας νόμισμα και στο "κοινό μας σπίτι" δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες, ενοικιαστές ή φιλοξενούμενοι. Κινείται ή παλεύει να κινηθεί στη λογική της πολιτικής διαπραγμάτευσης μεταξύ ισότιμων εταίρων. Συνεπακόλουθο της κεντρικής αυτής ιδέας είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πετάξει έξω από το ευρώ μια χώρα, επειδή η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή της εφαρμόζει το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε.
Η αντίπερα όχθη έχει μάθει να λειτουργεί με αφεντικά και υποτακτικούς και δεν διανοείται καμιά άλλη πολιτική εκτός από τη λιτότητα. Προφανώς, η προσθήκη "για το ευρώ" κινείται σε αυτήν την όχθη. Συνδέει άρρηκτα την άσκηση πολιτικής στο εσωτερικό ενός κράτους μέλους της Ευρωζώνης, με την παραμονή του στην Ευρωζώνη, αποτελώντας, έτσι, μια μορφή εκβιασμού. Όπως, όμως, έχει πει η ελληνική πλευρά και όπως, πολύ περισσότερο, οφείλει να αποδείξει στην πράξη η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας δεν εκβιάζεται.
Δεν αναμένεται, λοιπόν, να γίνει κάτι συνταρακτικό σήμερα. Θα δοθεί ωστόσο μια ώθηση προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Γιατί η περιβόητη συμφωνία με τη δημιουργική της ασάφεια γίνεται πιο σαφής σε κάθε ανάλογο ραντεβού. Γιατί, σε αντίθεση τόσο με τις ακραίες φωνές που ερμήνευαν την περιβόητη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη σαν πλήρη υποταγή, όσο όμως και με την προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν επιτυχία, ούτε "λευκή πετσέτα" πετάξαμε, ούτε παράταση κερδίσαμε. Κάθε μέρα και κάθε Eurogroup είναι μια μάχη για το πού θα πάνε τα πράγματα. Δεν είναι προκαθορισμένη η πορεία, το παιχνίδι είναι ανοιχτό και είναι για παίχτες με γερά νεύρα.
Για παράδειγμα είναι ακόμα ανοιχτό το θέμα του τρόπου με τον οποίο θα γίνεται η αξιολόγηση (παρότι, δυστυχώς, περίσσεψε η ειρωνεία, ακόμη και από ορισμένους συντρόφους που ερμήνευαν τους "θεσμούς" σαν μια απλή μεταμφίεση της τρόικας.) Αν αποκρούσει εκ νέου η ελληνική ηγεσία την επιμονή των δανειστών να συνεχιστεί η επιτροπεία της περασμένης μνημονιακής εποχής, θα μιλάμε για μια σημαντική νίκη, έστω στα σημεία. Κοντός ψαλμός...
Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο. Τόσο από τους έξω, όσο και από τους μέσα. Ας μην είμαστε έτοιμοι να την αποδομήσουμε: άλλο η θετική κριτική που επιδιώκει να σπρώξει τα πράγματα προς την αντιμνημονιακή, δημιουργική κατεύθυνση που έχει ανάγκη και έχει ψηφίσει η κοινωνία. Και τελείως άλλο η εγωιστική αγωνία να διαχωρίζουμε σε κάθε βήμα τη θέση μας για να μην κατηγορηθούμε ότι είμαστε ξεπουλημένοι, υπο-κινούμενοι εντέλει από το φόβο μιας ενδεχόμενης κυβερνητικής αποτυχίας, ενσωμάτωσης, ή όπως θέλετε πείτε το.
Με άλλα λόγια, η αγωνία και άρα η δράση, η κριτική και οι ενέργειές μας, ημών των ΣΥΡΙΖΑίων θα πρέπει να οδηγούν στην μη αποτυχία ή ενσωμάτωση, θα πρέπει να κοιτάν προς τη νίκη. Και όχι να προκαταβάλει την ήττα, απλώς και μόνο για να είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας.
Όχι τίποτα άλλο, απλώς είναι που δεν θα είμαστε καθόλου εντάξει.
