Του Θανάση Καρτερού
Όλα κρίνονται αύριο Δευτέρα στο Eurogroup, αν πιστέψουμε το νέο μπαράζ τίτλων, ρεπορτάζ και αναλύσεων. Ο Βαρουφάκης θα παρουσιάσει τις επτά μεταρρυθμίσεις που πρότεινε η κυβέρνηση, οι εταίροι θα κρίνουν, θα φωνάξουν, θα απαιτήσουν. Θα δούμε μέχρι πού θα το πάνε. Εν τω μεταξύ ο Ντράγκι σφίγγει λίγο ακόμα τη θηλιά. Ο Σόιμπλε γίνεται μειλίχιος για να μας πει ότι, αν προχωρήσουν οι -επιθυμητές από το Βερολίνο- μεταρρυθμίσεις, θα μας δώσουν κάτι τις. Και έπεται μακρά συνέχεια.
Γιατί δεν κρίνονται όλα αύριο, αυτό είναι παραμύθι. Μπήκαμε σε έναν μακρύ και ναρκοθετημένο δρόμο. Έναν μαραθώνιο, που, σε αντίθεση με τους δρόμους ταχύτητας, θα τον κρίνει η αρετή της αντοχής. Οι δανειστές επιμένουν παγερά, προκλητικά και προσβλητικά να τηρηθούν από τον Τσίπρα οι δεσμεύσεις που ανέλαβε ο Σαμαράς. Και συνδυάζουν τον λόγο με τη ράβδο. Με αξιοσημείωτη μάλιστα προτίμηση στη ράβδο. Που στη συγκεκριμένη στιγμή και συγκυρία είναι η χρηματοπιστωτική ασφυξία.
"Συνεχίζετε από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενοι ή σας πνίγουμε". Αυτό είναι το συνεχές δίλημμα που κρύβεται πίσω από τον αποκρυφισμό όρων και αριθμών. Μόνο που το "υποτάσσεστε" αφορά την κυβέρνηση. Ενώ το "σας πνίγουμε" αφορά τη χώρα. Τους ανθρώπους. Πράγμα που προσδίδει βέβαια χαρακτήρα δυσανάλογων αντιποίνων στον εκβιασμό τους. Αλλά ποιος δίνει σημασία σε κάτι τέτοια, σε έναν κόσμο στον οποίο τα δυσανάλογα αντίποινα, μετρημένα μάλιστα σε ανθρώπινες ζωές, έχουν γίνει κανόνας;
Η ελληνική πλευρά έχει σ' αυτή τη δύσκολη αναμέτρηση τα δικά της όπλα, τη δική της στρατηγική, τη δική της τακτική. Και έχει ήδη αποκτήσει κάποια πείρα. Δεν έχουν συνεπώς κανένα νόημα οι συμβουλές έξω από τον χορό. Έχει όμως κάποιο νόημα η στάση μας απέναντι στην κυβέρνηση. Έχουν σημασία η εμπιστοσύνη σε κείνους που βρίσκονται στη γραμμή του πυρός, η στήριξή τους με υπομονή, επιμονή και ψυχραιμία. Σε συνθήκες μάλιστα που και η κοινή γνώμη δέχεται πυκνά πυρά απογοήτευσης και ηττοπάθειας.
Η υπόθεση μοιάζει λίγο με αντάρτικο απέναντι σε έναν ισχυρό, καλά οπλισμένο εχθρό. Και στο αντάρτικο τον πρώτο ρόλο παίζει βέβαια η αποφασιστικότητα. Αλλά παίζουν επίσης ρόλο η πονηριά, η ευελιξία, η επιλογή του τόπου και του χρόνου της αποφασιστικής μάχης. Ενίοτε και η σιγή ασυρμάτου...
