Του Niko Ago
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις για τον πρώτο μήνα με αριστερή κυβέρνηση. Δύσκολο. Ακόμα και να το πιστέψεις αρχικά. Πρώτα τα αρνητικά. Τα 216 «όχι» στην πρόταση άρσης ασυλίας του υβριστή της Αριστεράς Σπυρίδων - Άδωνι Γεωργιάδη, σε μια Βουλή με (σχεδόν) πλειοψηφία της Αριστεράς, έστω και για συμβολικούς λόγους, χαρούμενο κάνουν μόνο τον ίδιο. Που, εν μέσω τρεμούλας, είπε «ευχαριστώ». Εννοείται, μέχρι να πάει στην «εκπομπή» του, και να βρίζει, ως συνήθως, τους... κομμουνιστάς.
Παρατηρώντας ωστόσο από απόσταση, από μια χώρα όπως η Σουηδία, που από το περασμένο φθινόπωρο κυβερνάται από κεντροαριστερούς και οικολόγους στο μικροσκόπιο μπαίνουν πολλά περισσότερα. Κυρίως το ερώτημα: ήρθε τελικά η υποσχόμενη ελπίδα; Αν πιστέψουμε τους υπερ- ενθουσιώδεις, ναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Για τους πεσιμιστές, θέλει πολύ ακόμα. Όσοι είχαν συνηθίσει στο μπλε και το πράσινο, άντε και με μια απόχρωση «τσεκουριού» τελευταία, ήδη ζητάνε τον λόγο από την κυβέρνηση. Γιατί δεν έχει αλλάξει ακόμα, στον έναν μήνα εξουσίας, εκείνα που δημιούργησαν οι προηγούμενοι, από το τέλος του Εμφυλίου και μετά.
Σε τριάντα μέρες, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, όπως η Αμυγδαλέζα, μόνο από λόγια θα κρίνεις. Αφήνουμε για τους ειδικούς τα οικονομικά. Στην εικόνα που βγαίνει προς τα έξω, κυρίως εδώ στη Σκανδιναβία, για την κυβέρνηση της Αριστεράς (με λίγο Καμμένο, ωστόσο), κυριαρχεί η εντύπωση ότι «αυτά τα παιδιά μάλλον έχουν σοβαρές προθέσεις». Όπως σωστά έγραψε και μια Ελληνίδα δημοσιογράφος που ζει στη Σουηδία, ο Τύπος και κατ' επέκταση ο κόσμος δεν βλέπουν πια τους Έλληνες ως τους «τεμπέληδες που θέλουν δανεικά για να μην εργάζονται», άποψη που δυστυχώς ήταν επικρατούσα τα τελευταία χρόνια, αλλά πλέον διαμορφώνεται μια άποψη του «μπας και έχουν τελικά δίκαιο οι Έλληνες και θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις ζωές τους;».
Σε μια συζήτηση στην κρατική σουηδική τηλεόραση, ανάμεσα στους αρχηγούς του Αριστερού Κόμματος και των Χριστιανοδημοκρατών, ο τελευταίος ήταν φρικτά ανενημέρωτος, σε βαθμό που παρουσίαζε τον πρωθυπουργό και την ηγετική ομάδα σχεδόν ως νοσταλγούς του Στάλιν. Τον επανέφερε εύκολα ο αρχηγός της Αριστεράς. Αυτό αντανακλάται και στον Τύπο. Έχουν αλλάξει κάπως οι συσχετισμοί.
Θετικές οι προθέσεις και οι ενδείξεις σε θέματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι υπουργοί που έχουν επωμιστεί το έργο αποδεδειγμένα διέπονται από ήθος και ευαισθησίες. Μεταξύ άλλων, τα κέντρα κράτησης μεταναστών και προσφύγων, η αντιμετώπιση στο ακανθώδες ζήτημα των παιδιών των μεταναστών, το συνολικό μεταναστευτικό θέμα θα «δοκιμάσουν» για τα καλά την Αριστερά. Κάθε «έκπτωση» σε αυτά, στον βωμό της συνύπαρξης με τον Καμμένο -που έδειξε να έχει «μαύρα μεσάνυχτα» και πρότεινε η... τρίτη γενιά να πάρει ιθαγένεια και αφού έχει πάει στρατό (!)- μπορεί να προκαλέσει βαθύ πλήγμα.
Ακόμα δεν επισκέφτηκε ο πρωθυπουργός κάποια βαλκανική χώρα. Ή ακόμα δεν ήρθε στην Αθήνα κάποιος ηγέτης βαλκανικής χώρας. Αυτό που προέχει είναι να βγει η «θηλιά» του χρέους από τον λαιμό, αλλά όλα μπαίνουν στη ζυγαριά. Και δεν είναι λιγότερης σημασίας τα θέματα με τους γείτονες. Θα είναι «μία από τα ίδια» οι σχέσεις ή θα ασκηθεί επιτέλους μια εξωτερική πολιτική που θα μετατρέψει σε συνεργασία τις διαφορές;
Η Σουηδία έχει υπουργείο Σκανδιναβικής Συνεργασίας. Πόσο διαφορετικό θα ήταν αν το (σχεδόν συμβολικό) υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης έπαιρνε αρμοδιότητες και μετονομαζόταν σε υπουργείο Βαλκανικής Συνεργασίας; Και να ασχολιόταν αποκλειστικά με τη συνεργασία με τα άλλα κράτη των Βαλκανίων. Το περίμενα κιόλας.
Εν κατακλείδι, και εν μέσω σκόρπιων σκέψεων, περισσότερες ευχές μπορεί να κάνει κανείς παρά να εξάγει συμπεράσματα, από μια τόσο σύντομη κυβερνητική θητεία. Και μία από αυτές, βάσει και της εμπειρίας από τη χώρα που ζω, είναι να μπορούν οι υπουργοί να αντισταθούν στις πρωινές εκπομπές. Σπάνια θα δεις εδώ υπουργό σε κανάλι. Αντιθέτως, στην Ελλάδα σπάνια θα δεις κανάλι χωρίς υπουργό. Τρομερή η φθορά. Κάντε κάτι πριν σας «καταπιούν» και σας κάνουν «Βούλτεψη».
