Σύμφωνα με την ιστορική ρήση του Ηλία Ηλίου "Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω-κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που να τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν... Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις... Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο 'Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες'".
Η Αριστερά στην Ελλάδα βιώνει ιστορικές στιγμές και αποτελεί πρότυπο και σημείο αναφοράς για όλο το προοδευτικό κίνημα στην Ευρώπη. Ο Συνασπισμός, από ένα κόμμα αγαπητό στο Κολωνάκι και σε στενούς καλλιτεχνικούς και πανεπιστημιακούς κύκλους, έχει σήμερα, ως μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, μετατραπεί χάρη στους συνεχείς αγώνες των μελών του στο σύγχρονο Ιταλικό Κ.Κ., δηλαδή σε ένα κόμμα που διεκδικεί να λάβει στα χέρια του τη διακυβέρνηση και τις τύχες της χώρας του.
Οφείλουμε να διδαχτούμε από τα ιστορικά παραδείγματα και να μην "ξαναπατήσουμε" την πεπονόφλουδα. Οι εσωτερικές μας διαφοροποιήσεις να μένουν εντός των τειχών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ενιαίος φορέας πλέον, πρέπει να καταρτίσει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο, στηριζόμενος στο πρόγραμμα που είχε δημοσιευτεί από την ομάδα με επικεφαλής τον Γιάννη Δραγασάκη το 2009, και τις θέσεις που έχουν επεξεργαστεί οι τομείς και τα μέλη του. Ενώπιον του πολίτη πρέπει να έχουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση, την οποία οφείλουμε να τη στηρίξουμε, χωρίς να στρογγυλεύουμε τις θέσεις μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να έχει μέλλον, δεν μπορεί να γίνει το πολιτικό πλυντήριο στελεχών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα μεταφέρουν νοοτροπίες ξένες προς τον χώρο, αλλά να μένει σταθερός στις αρχές του, κάνοντας συνεχή και σταθερά ανοίγματα προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πιθανόν και τους Οικολόγους Πράσινους.
Ζήσαμε ήδη στο μεσοδιάστημα μεταξύ των εκλογών του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 τον σφοδρότατο πόλεμο του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου. Η προσπάθεια σπίλωσης του χώρου μας συνεχίζεται ακάθεκτη μέχρι και σήμερα και γινόμαστε κοινωνοί, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, κάτι αντιστοίχου που είχε βιώσει η ΕΔΑ μετά τις εκλογές του 1958. Τα μόνα στηρίγματά μας είναι τα μέλη μας που έχουν μάθει να παλεύουν υπό αντίξοες πολιτικές συνθήκες και το μέρος της ελληνικής κοινωνίας, που απηυδισμένο στρέφει τις τελευταίες ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η εξωστρέφεια ήταν εκείνη που μας έκανε αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν φοβηθήκαμε να συνομιλήσουμε με τα κινήματα και τους πολίτες. Δεν κλειστήκαμε στην "κάστα" μας, όπως έπραξε το ΚΚΕ. Πρέπει να πετύχουμε γιατί η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά και ίσως γίνει μη αναστρέψιμη.
Γρηγόρης Μισκεδάκης, μέλος Τ.Ε. Σύρου
ΜΟΤΟ
Η εξωστρέφεια ήταν εκείνη που μας έκανε αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν φοβηθήκαμε να συνομιλήσουμε με τα κινήματα και τους πολίτες. Δεν κλειστήκαμε στην "κάστα" μας, όπως έπραξε το ΚΚΕ. Πρέπει να πετύχουμε γιατί η κατάσταση επιδεινώνεται καθημερινά και ίσως γίνει μη αναστρέψιμη
