Του Λευτέρη ΚΑΠΩΝΗ
Εγώ τη βλέπω τη δουλειά. Ένας απλός ταξιτζής είμαι. Ρωτάω, όμως, για να πετύχουμε ως κυβέρνηση, πρέπει να μας το επιτρέψει η Ευρώπη; Και, για να μας το επιτρέψει, μήπως πρέπει να αλλάξει, διότι αυτή που βλέπω εγώ δεν έχει σκοπό να μας βοηθήσει. Λέγαμε "αλλάζουμε την Ελλάδα, αλλάζουμε την Ευρώπη". Μήπως εν τω μεταξύ αλλάξουμε εμείς για να γίνουμε Ευρωπαίοι; Καταλαβαίνω "πως τα πράγματα είναι ζόρικα κι εμείς ασθενικοί", όμως, αν καταλήξουμε σαν την κυβερνώσα Αριστερά των ισοδύναμων, θα ηττηθούμε σ' αυτόν τον αιώνα και διά παντός.
Τι θέλω να πω, σύντροφοι της κυβέρνησης, χωρίς να κάνω τον ξύπνιο: Επειδή αναλάβατε το πλοίο και δεν θέλετε να το στουκάρετε στα βράχια, αν φτάσει η στιγμή που η Κίρκη μεταβάλλει τους ανθρώπους σε γουρούνια, τότε μη διστάσετε. Μιλήστε στον λαό και πείτε του την αλήθεια, να πάρει εκείνος την υπόθεση στα χέρια του. Και μη φοβάστε πως μπορεί να δειλιάσει και να κάνει πίσω. Θα σας στηρίξει. Αν, όμως, χάσετε την εμπιστοσύνη του, θα χαθούν όλα.
Οι φωνές που ακούγονται δημόσια ίσως δεν κάνουν κακό. Ίσως είναι κι ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης. Όμως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε θέλουν να σας αφήσουν να κυβερνήσετε ή έκαναν μισό βήμα πίσω για να σας φθείρουν με την καθημερινή μιζέρια των ατέλειωτων διαπραγματεύσεων, την απόρριψη σχεδίων, νομοθετημάτων και να δημιουργήσουν στην κοινή γνώμη την εικόνα μιας κυβέρνησης που εκλιπαρεί για να πάρει τα μέτρα που υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό; Μήπως, εν τέλει, η λαϊκή κυριαρχία χαθεί μέσα σε μαιάνδρους τεχνοκρατών και δανειστών; Αντιλαμβάνομαι πως αναλάβατε με τη θηλιά στον λαιμό. Το αντιλαμβάνομαι. Όμως η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία θα είναι η ματαίωση. Δεν ξέρω τι να σας συμβουλεύσω ως απλός πολίτης. Όμως δεν πρέπει να χαθεί η περηφάνια που μας δώσατε. Η Ελλάδα επέζησε από τη μικρασιατική καταστροφή.
Ο Μίλοβαν Τζίλας, στο "Χώρα χωρίς δικαιοσύνη", περιγράφει τη διάλυση της κοινωνίας του Μαυροβουνίου όταν κατέρρευσε, ύστερα από μια ήττα του στρατού, η βασική ιδέα που συνείχε την κοινωνία. Τα εκατομμύρια των Ελλήνων που σας στηρίζουν ζητούν πίσω την αξιοπρέπειά τους και την περηφάνια τους. Το ψωμί ξέρουν πως δεν θα έρθει αύριο. Οι κίνδυνοι είναι μπροστά. Τους βλέπουμε όμως. Ειλικρινά, αυτός ο λάκκος με τα λιοντάρια μήπως είναι ένας ιδεολογικός ψυχαναγκασμός;... Γιατί οι Πάρθοι πρέπει να μένουν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να ομνύουν στο νόμισμα και το μεγαλείο της όταν η Ρώμη τους φέρεται ως σκουπίδια. Γιατί όλες οι μεγάλες δημόσιες εταιρείες των Πάρθων πρέπει να πουληθούν σε ρωμαϊκούς κολοσσούς; Ξέρω πως είμαστε μικρή χώρα κι αν το όνειρό μας να αλλάξουμε την Ευρώπη αποδειχτεί τραγική ψευδαίσθηση, μήπως πρέπει να συγκεντρωθούμε στα δικά μας, να αλλάξουμε τη χώρα μας;
Σύντροφε πρόεδρε, εσείς έχετε περισσότερες πληροφορίες. Ξέρετε πράγματα που εγώ δεν τα ξέρω. Όμως ένα πράγμα είναι βέβαιο. Είναι προτιμότερο να νικηθούμε σ' έναν πόλεμο με τους ισχυρούς, παρά να παραδοθούμε. "Ούτ' εμόν ούτ' εσόν το την πόλιν σοι δούναι". Αυτή πρέπει να είναι η απάντησή σας, με την αγάπη του ελληνικού λαού, αν τα πράγματα ζορίσουν.
