Tου Φώτη Νεκτάριου Σαγώνα
Ένα όπλο απελευθέρωσης στον αγώνα ενάντια στην πολιτική και οικονομική υποτέλεια του ελληνικού λαού, ή ένα όπλο στον σβέρκο του, που θα αξιοποιείται από ισχυρά οικονομικά εγχώρια και πολυεθνικά συμφέροντα;
Στα «μνημονιακά χρόνια» της Ελλάδας, όπου η φτώχεια και η απελπισία φούντωναν μήνα με τον μήνα, όπου συμπολίτες μας αυτοκτονούσαν δίχως να συνειδητοποιούν πως η αξία τους είναι πολύ πιο πέρα από τους γκρίζους αριθμούς των χρεών τους, όπου συστημικά ΜΜΕ εργάζονταν με ζήλο για να ριζώσει στη συνείδηση των Ελλήνων η ιδέα ότι σωστά ζούσαν την καταστροφή καθώς είχαν ολάκερη την ευθύνη γι' αυτό, σε αυτά τα χρόνια, άνθισαν υπέροχοι φωτεινοί πυρήνες αλληλεγγύης!
Ανιδιοτελείς, με αγάπη και σεβασμό για τον συνάνθρωπο. Με ορμή, σχεδόν εφηβική, και με προσωπικό κόστος ακόμη. Γειτονιά σε γειτονιά, μικρά, ήρεμα αγκυροβόλια, μέσα στον μνημονιακό χαλασμό, κέρδισαν χώρο στην κοινωνία, πρόσωπο με πρόσωπο, χέρι με χέρι.
Οι ανάγκες μιας ανθρωπιστικής κρίσης αφήνουν χώρο και για ιδιοτελείς επιδιώξεις στο όνομα της αλληλεγγύης. Πολυεθνικές ΜΚΟ εμφανίστηκαν στη χώρα μας πρόθυμες να ανακουφίσουν τους έχοντες ανάγκη. Παράλληλα ενδιαφέρονταν να απλώσουν τις ρίζες τους αφομοιώνοντας δομές ως είδος «μισθοφόρων αλληλεγγύης». Τα χρήματα και το έργο που επενδύθηκε «περί κοινωνικής οικονομίας και αλληλεγγύης» ήταν συντριπτικά δυσανάλογα πολλαπλάσιο από αυτό που στόχευε σε έργο αλληλεγγύης.
Δυο δράσεις ανάστροφες:
α) Εθελοντές, ιδεολόγοι, να παράγουν αλληλεγγύη στις γειτονιές, δίχως υλικό κέρδος.
β) Δημόσιες υπηρεσίες, -δήμαρχοι και υπουργοί (προηγούμενων κυβερνήσεων)- διαπλεκόμενες με «αλληλέγγυες» δομές που χρηματοδοτούνται από ΜΜΕ, γνωστούς και άγνωστους επιχειρηματίες, ιδρύματα του εξωτερικού, να διοργανώνουν συνέδρια για την αλληλεγγύη και να ζητούν από τους φτωχούς Έλληνες να συμβάλλουν στο έργο τους, ενώ ενισχύονται πλουσιοπάροχα με επιδοτήσεις!
Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Ο πρώτος κόσμος αγωνιά και εργάζεται για την εξάλειψη της φτώχειας, για την ακύρωση της αδυναμίας των συνανθρώπων του. Ο άλλος, απλώς κάνει μπίζνες στο όνομα της αγάπης. Δεν τον συμφέρει να αλλάξει η σχέση εξάρτησης ευεργετούμενου και ευεργέτη, γιατί είναι σχέση εξουσίας και υποταγής του αδύναμου στον ισχυρό.
Η αλληλεγγύη φέρει τη δική της εξουσία. Απλώνεται στην κοινωνία, ριζώνει στις καρδιές των ανθρώπων. Αντιστέκεται στην κρίση και δρα σαν οχυρωματικό έργο σε οικονομικό πόλεμο. Καθώς η ανέχεια και η αδυναμία υποστέλλουν το ηθικό ενός λαού μέχρι αυτός να υποταχθεί, οι πράξεις αλληλεγγύης γεννούν ελπίδα ενάντια στον φόβο, κτίζουν στοιχειώδη ασφάλεια, ακυρώνοντας την απελπισία.
Τα δίκτυα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχουν αξία πολλαπλάσια του έργου που παράγουν. Μην κάνουμε το λάθος να τα υποτιμήσουμε. Η εθελοντική παροχή τροφής σε πενήντα συνανθρώπους μας, όταν δίνεται συνειδητά και με συνέπεια, μπορεί να είναι σημαντικότερη από χιλιάδες έτοιμα γεύματα που μοιράζει μια οργάνωση που συνεργάζεται με εταιρεία κέτερινγκ και επιδοτείται για να υλοποιήσει το φιλανθρωπικό της έργο! Γιατί το κλειδί στην αλληλεγγύη δεν είναι η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία (όχι ότι δεν έχουν τη δική τους αξία), αλλά ο άνθρωπος.
Αυτός ή αυτή που αντικρίζουν το πρόσωπο του συνανθρώπου της με ίση αξία. Ίσος, προς ίσο. Δηλώνοντας πως δεν είναι κατώτερος ο άνθρωπος που ατύχησε ή έσφαλε στη ζωή του και ταλαιπωρείται, άστεγος, πεινασμένος και άπλυτος.
Αρκεί μια στιγμή, ένα λεπτό, να αναγνωρίσεις την αξία του άλλου, και η ψυχή του θα λάμψει. Θα σηκώσει το ανάστημά του, ακόμη κι αν τις επόμενες ημέρες παραμένει άστεγος, πεινασμένος και άπλυτος!
Όπλο η αλληλεγγύη, όπλο αντίστασης και απελευθέρωσης. Και σε έναν πόλεμο, την περίοδο που ανασυντάσσεσαι και αντεπιτίθεσαι, θα ήταν τραγικό σφάλμα να εξοπλίζεις με τα όπλα σου τα εχθρικά χέρια!
