Του Γιάννη Ζευγώλη*
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε όλοι με ενδιαφέρον τις δηλώσεις του υπουργού Υγείας κ. Κουρουμπλή για το κτήριο μαμούθ των 32.000 τετραγωνικών μέτρων που στέγαζε μέχρι πρότινος 15 υπαλλήλους αντί του εξωφρενικού ποσού ενοικίου των 4.000.000 ευρώ τον χρόνο, με πρόσθετη υποχρέωση την κατασκευή του κτηρίου για τα 30 χρόνια που διαρκεί και το ενοίκιο.
Ούτε ο κ. Γεωργιάδης, αλλά ούτε και ο κ. Βορίδης, που με πάθος εξέφραζαν τις απόψεις του πρωθυπουργού, ενώ ο πρώτος με πρωτοφανές πάθος πουλάει ακόμη και σήμερα από tablet μέχρι βιβλία, δεν εντόπισαν το κτήριο με το μυστηριώδες ενοικιαστήριο συμβόλαιο. Ένας πρόχειρος υπολογισμός των συνολικών χρημάτων που θα πρέπει να καταβάλουμε για το περιβόητο κτήριο, από αυτούς τους υπολογισμούς που μας έκανε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά να πραγματοποιούμε στα καφενεία ως μικροί οικονομολόγοι που έχουμε πάρει το βάρος του χρέους στις πλάτες μας, μπορεί να μας στείλει «αδιάβαστους», αφού το ποσό αποπληρωμής μπορεί να φτάσει μαζί με τη συντήρηση ακόμη και τα 150 εκατομμύρια ευρώ.
Τον Απρίλη που μας πέρασε ο κ. Σαμαράς έκανε δηλώσεις για την επίλυση του προβλήματος των αστέγων με μία επιδερμική προσέγγιση, χωρίς να ακολουθεί τις εν λόγω δηλώσεις καμία πράξη προς την κατεύθυνση της επίλυσης ενός τόσο σημαντικού κοινωνικού προβλήματος, όπως είναι το ζήτημα των αστέγων στη χώρα μας. Ο κορυφαίος συνταγματολόγος κ. Χρυσόγονος, σε εκπομπή του Mega επί κυβερνήσεως Σαμαρά, δήλωνε ότι οι άστεγοι λειτουργούσαν παραδειγματικά για τους πολίτες και η κυβέρνηση Σαμαρά δεν λάμβανε μέτρα γιατί ουσιαστικά η φτωχοποίηση της Ελλάδας λειτουργούσε προκειμένου να πουλάει το σενάριο της κινδυνολογίας και της καταστροφολογίας -και δεν είχε καθόλου άδικο. To στοίχημα για την κυβέρνηση, αλλά και τον υπουργό Υγείας κ. Κουρουμπλή που έχει έντονες κοινωνικές ευαισθησίες είναι να χειριστεί όπως αρμόζει κτήρια σαν να είναι αυτό των 32.000 τετραγωνικών μέτρων, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί υπέρ των άστεγων.
Ας φανταστούμε πόσα κρεβάτια θα μπορούσαν να χωρέσουν μέσα σε ένα κτήριο μαμούθ, όπου κοινωνικοί φορείς, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, πολίτες ευαισθητοποιημένοι, επαγγελματίες που σχετίζονται με τον χώρο της υγείας θα μπορούσαν να συμβάλουν προκειμένου να στεγαστούν άνθρωποι που στην Ελλάδα του 2015 βρίσκονται στο παγκάκι ή δεν βρίσκουν ακόμη κι αυτό στην καρδιά της Αθήνας. Ένα άδειο κτίριο 15 υπαλλήλων μπορεί να μετατραπεί σε παράδειγμα όχι της φτωχοποιημένης Ελλάδας με τις μνημονιακές εξοντωτικές παρεμβάσεις, αλλά του απόλυτου συνδυασμού κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικής αποτελεσματικότητας, εάν προοριστεί για την κατάλληλη χρήση ως ένα από τα πλείστα άδεια αναξιοποίητα κτήρια της Αθήνας με οδηγό τις αξίες της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού που ανήκουν στην Ευρώπη που διεκδικεί η τωρινή κυβέρνηση της χώρας μας.
Δεν ξέρω εάν ένα κτήριο τόσο άδειο όσο αυτό των 32.000 τετραγωνικών μέτρων τι θα έλεγε εάν είχε ψυχή. Σίγουρα, μπορώ να φανταστώ όμως τι θα σκεφτόταν ο άνθρωπος που έχει ψυχή και βρίσκεται στο δρόμο, γιατί ανήκει είτε στους άστεγους προ κρίσης είτε στους νεοάστεγους. Το σίγουρο είναι ότι όταν ο Έλληνας περπατάει και παρατηρεί τους ανθρώπους στον δρόμο, τους άστεγους που αποτελούν ντροπή για την Ευρώπη της αλληλεγγύης, τη στιγμή που δημόσια κτήρια παραμένουν αναξιοποίητα, νιώθει πιο «άστεγος» ακόμη και από τους ίδιους τους άστεγους.
* Ο Γιάννης Ζευγώλης είναι συγγραφέας του βιβλίου «Αστεγοσκόπιο»
