«Δεν μπορούμε! Δεν μπορούμε!» (Νο podemos! No podemos!), φώναζε ο Ισπανός πρωθυπουργός Ραχόι από το βήμα της εθνικής διάσκεψης του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος την περασμένη Κυριακή, κλείνοντας έναν λόγο γεμάτο με γκρεμούς, ρίσκα, άλματα στο κενό, χαμένες θυσίες και ρωσικές ρουλέτες. Οι λογογράφοι του προσπάθησαν φυσικά να κάνουν λογοπαίγνιο με το όνομα του βασικού του αντιπάλου, των Podemos (που σημαίνει «μπορούμε») οι οποίοι υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν την «επιπολαιότητα, την ανικανότητα και τον λαϊκισμό» έναντι της σοβαρότητας, της σταθερότητας και της ασφάλειας που υποτίθεται ότι εγγυάται το Λαϊκό Κόμμα – κι ας αποκαλύπτεται ένα περίπου σκάνδαλο την εβδομάδα, κι ας είναι και στην Ισπανία πενιχρά τα αναπτυξιακά αποτελέσματα της λιτότητας, παρά το τεράστιο κοινωνικό κόστος.
Όλα αυτά μας θυμίζουν ασφαλώς τα δικά μας. Και παρότι είμαι από εκείνους που είναι πολύ επιφυλακτικοί απέναντι στην ερμηνεία του αποτελέσματος των ελληνικών εκλογών στη βάση της «αποτυχημένης εκστρατείας φόβου του Σαμαρά» (αντίθετα πιστεύω πως, χωρίς αυτή την εκστρατεία φόβου, η ήττα της ΝΔ ενδεχομένως θα ήταν μεγαλύτερη), δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τη χρονική σύμπτωση του λόγου του Ραχόι με την ανακοίνωση της συντριβής του μνημονιακού μπλοκ στην Ελλάδα. Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Τι είδους μήνυμα προσπαθεί να στείλει η Δεξιά στις κοινωνίες του Νότου όταν κάνει πρόγραμμά της το φόβο και την απειλή; Και τι πολιτικό κέρδος περιμένει όταν κάνει σύνθημά της το «Δεν μπορούμε», δηλαδή την ανοιχτή παραδοχή της ανικανότητας, της ήττας και της δουλοπρέπειας;
Δημήτρης Ιωάννου
