ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΑΛΑΗ*
Κι έτσι λοιπόν, αυτή τη φορά, η Ιστορία δεν προσπέρασε ακατάδεχτη.
Κάθισε στο τραπέζι μας, την τρατάραμε απ' το κρασί μας, τη σηκώσαμε να χορέψει μαζί μας, να ανεμίσει τις σημαίες μας, να σηκώσει χαμογελαστή τη γροθιά της ψηλά.
Δεν είμαστε άλλωστε άγνωστοι.
Περπατήσαμε μαζί σε «αλμυρούς καιρούς», είδε τον πόνο μας και τις χαρές μας, λίγες οι τελευταίες. Μας μάλωσε τρυφερά, σαν μάνα, για τα λάθη μας, σκούπισε το δάκρυ απ' τα μάτια μας.
Δάκρυ για τη μακριά σειρά αγώνων που φαίνονταν χαμένοι και αδικαίωτοι.
Για τους συντρόφους μας, που έφευγαν με ένα ξεροκόμματο ελπίδας.
Για κείνους που χάθηκαν στις αστραφτερές λεωφόρους της απέναντι όχθης. Και άλλαξαν. Για τους αιώνια διψασμένους, που δεν τους έσβησε τη δίψα η προσμονή. Η μάταιη. Και γύρευαν αέναα τη δική τους αιώνια πηγή, το δικό τους λάλον ύδωρ. Και γύρευαν πεισματικά, ξανά και ξανά, πώς να αποτυπώσουν την ύπαρξή τους στο σώμα αυτού του κόσμου, του λεπρού.
Όχι, αυτή τη φορά η Ιστορία δεν πέρασε ακατάδεκτη.
Ίσως γιατί κι εμείς δεν ήμασταν ακατάδεχτοι.
Δεν ανασηκώσαμε περιφρονητικά το φρύδι, δεν προσπαθήσαμε να τριχοτομήσουμε την τρίχα, δεν κουνήσαμε επιτιμητικά το δάχτυλο, δεν ειρωνευτήκαμε ως «ψίχουλα» τις ανάγκες του λαού, δεν βολευτήκαμε σε κάποιον φαντασιακό Παράδεισο μιας ιδεολογικής ευωχίας, όπως άλλοι.
Βρεθήκαμε ώμο με ώμο με την αγανάκτηση εκατομμυρίων, ατσαλωθήκαμε «μεσ' στη νοτιά των ανθρώπων», στις διαδηλώσεις για την παγκοσμιοποίηση, στις πλατείες της αγανάκτησης, στη θεία οργή της νεολαίας.
Στις δομές αλληλεγγύης της ανάγκης και της ελπίδας, στο ξύλο και στα χημικά των ΜΑΤ, στη λυσσασμένη προσπάθεια ξένων και ντόπιων να συντρίψουν τη περηφάνια μας, την αξιοπρέπειά μας, να χαμηλώσουν το βλέμμα μας, να μικρύνουν το μπόι μας.
Μάταιος κόπος των συφοριασμένων!
Γιατί ερχόμαστε από πολύ μακριά και πάμε πολύ μακριά, ανόητοι!
Και τώρα, όταν τα όπλα τους στόμωσαν, όταν απόμειναν άλαλα τα χείλη των ασεβών, μπορούμε να κλάψουμε από χαρά. Από διπλή χαρά, και για κείνους που λείπουν.
Να κοιμηθούμε ήσυχοι, ότι το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και οι άλλοι τόποι της υπέρτατης θυσίας, τα άγια φυλακτά της Ιστορίας και της μνήμης μας, δεν πρόκειται να παραδοθούν σε ανίερα χέρια και αποξηραμένες αργυραμοιβών ψυχές.
Τώρα μπορούμε επιτέλους να χαμογελάσουμε, να αναπνεύσουμε βαθιά την ελπίδα που ξάφνου φάνηκε και σφίγγοντας τα χέρια να πούμε με βεβαιότητα:
Ναι, θα τα καταφέρουμε!
Κι αυτή τη φορά η Ιστορία δεν θα προσπεράσει ακατάδεκτη!
* Ο Βασίλης Μπαλαής είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, γιατρός
