ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΠΑΛΤΑ
Σήμερα, Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015, η Ιστορία της χώρας γυρίζει σελίδα. Με νέα σύνθεση του Κοινοβουλίου και νέα κατανομή των πολιτικών δυνάμεων. Με νέα πρόσωπα στο προσκήνιο. Που φέρονται από προσδοκίες μακράς πνοής. Πρόσωπα που έχουν συγκροτηθεί μέσω μιας ιδιαίτερης ιδεολογικής σκευής. Εκείνης που προτάσσει το συνολικό έναντι του μερικού και το συλλογικό έναντι του ατομικού. Και θέλει να αντιμετωπίσει με αίσθηση καθήκοντος και νηφάλιο δέος πρωτόγνωρες ευθύνες. Σε συνθήκες ιδιαίτερα επισφαλείς. Με αντιπάλους ισχυρούς μέσα κι έξω, που εξακολουθούν να δρουν ενόσω ανασυντάσσονται.
Όλες σχεδόν οι εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης παρουσιάζουν τυπικά χαρακτηριστικά: ενδιαφέρον για τα αποτελέσματα, ανάλογος σχολιασμός, αναμονή για τη σύνθεση της Κυβέρνησης, αναγνώριση των ενδεχόμενων εκπλήξεων, προσδοκίες για αλλαγή πολιτικής, εθισμός, πτώση του ενδιαφέροντος. Και αργή ή γρήγορη επιστροφή στα καθιερωμένα.
Ωστόσο, οι προηγούμενες ήταν εκλογές εναλλαγής. Τούτες, αντίθετα, θέλουν να είναι εκλογές μετάβασης.
Αλλά τι είναι "εναλλαγή" και τι "μετάβαση";
"Εναλλαγή" σημαίνει να αλλάξουν πρόσωπα και ενδεχομένως σύμβολα, προκειμένου να μείνουν τελικά τα πράγματα όπως είναι. Σημαίνει κάπως να μετακινηθούν σχέσεις, δίκτυα και συνάφειες, προκειμένου να αποκατασταθούν τα παραδεδομένα. Και μάλιστα ενισχυμένα. Σημαίνει μικρές αναταράξεις, προκείμενου να γίνονται όλα όπως πριν. Business as usual.
Από την άλλη, "μετάβαση" σημαίνει πρώτα απ' όλα στόχο: μια κοινωνία που καταργεί δημοκρατικά εκμετάλλευση και καταπίεση. Προϋποθέτοντας σαφές στρατηγικό σχέδιο και αντοχή στην ανηφόρα. Σημαίνει να απαντούμε σήμερα στα επείγοντα και να πράττουμε σήμερα τα δέοντα, αλλά προσδιορίζοντας και προσμετρώντας όλα από τη σκοπιά του αύριο. Σημαίνει να δρούμε, να σκεφτόμαστε, να πείθουμε. Και να αλλάζουμε. Συνδέοντας πάντα το αύριο με το σήμερα. Πλησιάζοντας καθημερινά τον στόχο. Με δυσκολίες και κάποτε με παλινδρομήσεις.
Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, με τις μετέπειτα εξειδικεύσεις και προσθήκες, συνιστά πλατφόρμα για να αντιμετωπίσουμε όντως το σήμερα από τη σκοπιά τού αύριο. Για πρώτη ίσως φορά στα εκλογικά χρονικά, προτείνεται πρόγραμμα που δεν αθροίζει παροχές. Αλλά συναρθρώνει συστηματικά απαντήσεις στα επείγοντα: καταργεί το Μνημόνιο, τερματίζει την ανθρωπιστική καταστροφή, θέτει βάσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας, την ανάταξη της κοινωνίας και τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Καθαρίζει το τραπέζι για να υποδεχθεί το αύριο.
Το αύριο, όπως αρχίζει κυριολεκτικά από απόψε, είναι η έκρηξη της λαϊκής δημιουργικότητας. Είναι ανάκτηση της αξιοπρέπειας, είναι διεύρυνση και εμπέδωση σχέσεων αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας, δικαιοσύνης. Είναι η δύσκολη επεξεργασία της στρατηγικής της μετάβασης. Όπως όλα θα καταλυθούν από την κυβέρνηση της Αριστεράς. Που θα ανοίξει το κλειστό καπάκι.
Οι αντίπαλοι έχουν ήδη διαμορφώσει τα δικά τους σχέδια: είτε να αποβεί η κυβέρνηση της Αριστεράς σύντομη παρένθεση είτε να δρομολογηθεί η ενσωμάτωσή της στο υπάρχον. Ανεπαισθήτως και διά της διολισθήσεως. Τα δύο σχέδια εξελίσσονται παράλληλα, ενώ αλληλοσυμπληρώνονται. Στόχος τους να εκφυλιστεί η μετάβαση σε αναπαραγωγή. Αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Δηλαδή, τελικά επιστροφή στα ίδια.
Ιδού το στοίχημα που θέτει η Ιστορία στην ελληνική κοινωνία: Εμείς ο λαός θα αποδεχτούμε να επιστρέψουμε στα ίδια; Ή θα αρχίσουμε, ενεργά και σταθερά παντού, να καταφάσκουμε έμπρακτα, ήδη από τούτο το βράδυ, το μεγάλο "Ναι"; Το "Ναι, μπορούμε"; Το "Ναι, γίνεται κι αλλιώς";
