Της Ευγενίας Λουπάκη
Πολύ κόκκινο και ελάχιστο πράσινο επέλεξε για τα εμβλήματα του κόμματός του ο Γιώργος Παπανδρέου. Για όσους δηλαδή δεν κατάλαβαν ποιος ο σκοπός της δημιουργίας του "νέου" κόμματός του. Παλιά συνταγή, της χρυσής εποχής Λαλιώτη, όταν στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ το '85 φύτευαν κόκκινες σημαίες στο καταπράσινο λιβάδι. Για να βοσκάνε παραπλανημένοι αριστεροί.
Και το σύνθημα: ΠΑΜΕ! (Τι να λέει άραγε το ΚΚΕ γι' αυτό;) Φωτογραφία; Τρουά καρ, στιβαρού ανδρός, με το χέρι σαν ανάποδο φάσκελο, να μας δείχνει τον δρόμο.
Θα δανειστώ μια εξαιρετική έκφραση της Ζωής Λάσκαρη, ναι, της γνωστής ηθοποιού, που τον είχε υποστηρίξει το 2009 και τώρα φρίκαρε κι αυτή με το αβυσσαλέο "εγώ" του ατόμου: "Δεν ξέρω τι σημαίνει για σένα σοσιαλισμός, αλλά σου αναγνωρίζω ότι διαχειρίζεσαι με μαεστρία τον προσωπικό σου σουρεαλισμό".
Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Και δεν είναι καθόλου για γέλια πια, είναι για πολύ θυμό.
"Πάμε!" Πού να πάμε, καλέ, μαζί σου; Για βρούβες; Για κανό; Για ποδήλατο; Για μπάνιο; Για γκουρμέ μενού σε μοδάτο εστιατόριο; Για γυμναστική; Για τζόκινγκ; Για Μαραθώνιο; (Θου Κύριε...) Μήπως για διαλέξεις σε ξένα πανεπιστήμια, να τους εξηγήσουμε πώς μπορείς να καταστρέψεις μια χώρα και να μετά να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια, σαν να μη συνέβη τίποτα;
Όχι, μωρέ, θέλει να πάμε μαζί του για να αλλάξει τη χώρα. Γιατί είναι νέος και άφθαρτος. Είδε φως και μπήκε. Δεν φέρει ουδεμίαν ευθύνη, δεν είχε συμμετοχή, είναι ο εκλεκτός, είναι ο χαμένος γιος και τρέξτε να σφάξετε τον μόσχο τον σιτευτό.
Θέλει πολύ μεγάλο θράσος για να τολμάει κάποιος που εξελέγη βουλευτής πρώτη φορά το 1981 και εκλεγόταν από τότε συνεχώς να παριστάνει την αθώα περιστερά. Θέλει πολύ μεγάλη αναισθησία, κάποιος που ήταν και ξαναήταν υπουργός (Παιδείας, Εξωτερικών) σε κυβερνήσεις και του μπαμπά του και του Σημίτη να παριστάνει τον αμόλυντο. Θέλει πολύ μεγάλη αλαζονεία, έπαρση και ματαιοδοξία να μιλάει για ανάγκη αλλαγής στη χώρα αυτός που εξελέγη πρωθυπουργός της με σχεδόν 45% και με το σύνθημα "Γιώργο, προχώρα, άλλαξέ τα όλα". Και σε τρία χρόνια τής άλλαξε τα φώτα (κυριολεκτικώς) και τα πετρέλαια (επίσης κυριολεκτικώς).
Ο κ. Παπανδρέου είναι ο πρωθυπουργός του 45% που μας έβαλε αβλεπί στο Μνημόνιο λες κι έπαιζε σε χολιγουντιανή ταινία. Είναι ο πρωθυπουργός του 45% που γύρισε με την ουρά στα σκέλια, μόλις του έβαλαν τις φωνές οι "Ευρωπαίοι" λες και ήταν κομπάρσος στο Φεστιβάλ των Καννών. Και τολμά να μιλάει για "αποφασιστικές ηγεσίες" που έχει ανάγκη ο τόπος...
Μια έγκαιρη ψυχοθεραπευτική διαδικασία ίσως να είχε γλυτώσει την Ελλάδα, από την ανάγκη του κυρίου ΓΑΠ να "σκοτώσει" και ταυτοχρόνως να μιμηθεί τον πατέρα του. Αλλά μιας κι αυτό δεν συνέβη, έχω μεγάλη περιέργεια να δω πόσοι σ' αυτό τον έρμο τόπο πιστεύουν ακόμα στην παρθενορραφή και θα του ξαναδώσουν ψήφο...
