"...Θέλω να είμαι σαφής. Μέσα στην Ενωμένη Αριστερά υπάρχουν αυτοί που βολεύονται με τα μικρά ποσοστά ή με την απομόνωση του τύπου των Ελλήνων κομμουνιστών του ΚΚΕ. Εγώ όχι. Εμένα με ενδιαφέρει να αλλάξω την κοινωνία, και γι' αυτό δεν συμμερίζομαι τις συντηρητικές θέσεις, τις θέσεις υποχώρησης, που υπάρχουν και μέσα στο κίνημά μου. Εγώ θέλω να αγωνιστώ για να νικήσω, να παίξω στην επίθεση, και συνεπώς να συζητήσω και να συνεργαστώ με άλλες πολιτικές δυνάμεις: ο στόχος είναι να οικοδομηθεί μια σύγκλιση γύρω από ένα πρόγραμμα. Και τα προγράμματα της Ενωμένης Αριστεράς και του Podemos μοιάζουν πολύ".
Αλμπέρτο Γκαρθόν, βουλευτής και υποψήφιος επικεφαλής της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας
Το τραγικό μνημονιακό παραμύθι φτάνει στο τέλος του. Παρ' όλα αυτά, ο αντίπαλος βγάζει από την ντουλάπα τους δράκους του 2012, σε μια τελευταία, απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει το κύμα ανατροπής που έρχεται. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να διαφαίνεται ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα δυσκολευτεί πολύ να βρει τις απαραίτητες 180 ψήφους για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας στις 29 Δεκεμβρίου, οι εγχώριοι και διεθνείς όμιλοι των ΜΜΕ, οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και το υποταγμένο πολιτικό προσωπικό της μνημονιακής βαραβαρότητας έπιασαν δουλειά: φόβος, καταστροφολογία, τρομοκρατία, όχι μόνο του -άμεσα ενδιαφερόμενου- ελληνικού λαού, αλλά όλων των ευρωπαϊκών λαών.
Γιατί πλέον ο ισχυρισμός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι μόνος στην Ευρώπη» αρχίζει να καταρρέει. Ήδη οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί το δηλώνουν ξεκάθαρα στις διαδηλώσεις και τις δημοσκοπήσεις τους: «Πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα η Ελλάδα και ακολουθούμε εμείς».
Για να συμβεί, όμως, αυτό και να πραγματωθεί η ευχή των Ισπανών και των Ιρλανδών συντρόφων μας και ολόκληρης της ευρωπαϊκής Αριστεράς, πρέπει εμείς, εδώ και τώρα, να κάνουμε τα πάντα για να γίνει το πολιτικό μας σχέδιο, πραγματικότητα. Πρέπει, όπως αναφέρει κι ο Αλμπέρτο Γκαρθόν στο απόσπασμα που ανοίγει τούτη εδώ την παρέμβαση, να αγωνιστούμε για να νικήσουμε, να παίξουμε στην επίθεση, επειδή μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε την κοινωνία, και συνεπώς να συζητήσουμε και να συνεργαστούμε με άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, έχοντας ως στόχο την οικοδόμηση συμμαχιών γύρω από το πρόγραμμά μας, όπως αυτό συνοψίστηκε στις δημόσιες δεσμεύσεις της ΔΕΘ και τις συνεδριακές μας Θέσεις και όπως θεματικά εξειδικεύεται από τις αντίστοιχες προγραμματικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για λάθη και αμφιταλαντεύσεις. Τώρα είναι η στιγμή που όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπήσουν μαζί, επικεντρωμένα στις κεντρικές προτεραιότητες που ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει για την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την υπεράσπιση της εργασίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αναδιανομή πλούτου και ισχύος και την ανάταση του ηθικού του ελληνικού λαού, μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα για την πραγματική δημοκρατία, τη διαφάνεια, το τέλος της ατιμωρησίας, την κοινωνική λογοδοσία.
Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους πρέπει να γίνει πράξη τώρα η κυβέρνηση της Αριστεράς, κι όχι γιατί έξαφνα πάσχουμε από ανίατο κυβερνητισμό, όπως οι τωρινοί συγκυβερνώντες. Σε αυτή τη χώρα και σε αυτή την Αριστερά έλαχε η ιστορική αποστολή να τεθεί επικεφαλής, στην εμπροσθοφυλακή της σκληρότερης σύγκρουσης που γνώρισε η Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες. Και σε αυτή τη σύγκρουση με τον Μεσαίωνα του νεοφιλελευθερισμού, δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε. Η Ελλάδα και η Ευρώπη είτε θα αρχίσουν να αλλάζουν πορεία από σήμερα είτε θα βυθιστούν στην αδυσώπητη βαρβαρότητα που η ηγεσία της Ε.Ε. και η τρόικα λανσάρουν ως «έκτακτη συνθήκη», αλλά εγκαθιδρύουν ως «νέα κανονικότητα».
Να μην ξανακάνουμε, λοιπόν, λάθη που έκανε η Αριστερά στο παρελθόν.
Να μην ξαναβάλουμε διαζευκτικά -εν πολλοίς πλαστά- διλήμματα μεταξύ κινήματος και θεσμικής παρέμβασης. Οξυγόνο του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης της Αριστεράς οι μαζικοί κοινωνικοί αγώνες και ταυτόχρονα οξυγόνο της κατακερματισμένης κοινωνίας η κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα προσπαθήσει να ξαναθέσει σε κίνηση, μέσω της ριζικής αλλαγής πολιτικού παραδείγματος, τις κοινωνικές δυνάμεις που ιστορικά κρατάνε στα χέρια τους την προκοπή του τόπου και την πρόοδο.
Να μην ξαναπαραδοθούμε σε λογικές σεχταρισμού και αυταρέσκειας. Ο πολιτικός στόχος της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας (δηλαδή της μη εξασφάλισης 180 ψήφων στη Βουλή) δεν είναι αποκομμένος, αλλά συνδέεται άμεσα με τον επόμενο μεγάλο πολιτικό στόχο, την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του στη νέα Βουλή. Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται συμπόρευση, με βάση, όπως ήδη αναφέρθηκε, τις κεντρικές προγραμματικές προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ.
Προϋπόθεση για μια πετυχημένη τακτική συμπόρευσης είναι η αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την εμπιστοσύνη όλων μας στο πρόγραμμα και το πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς. Αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο πολιτικό μας σχέδιο, καμία συμμαχία ή τακτική συμπόρευση δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, αφού θα αυτο-υπονομεύεται εν τη γενέσει της. Αν αυτή τη στιγμή υπάρχουν σύντροφοι που φοβούνται, ότι η τακτική μας συμπόρευση με πρόσωπα που συντάσσονται στον κεντρικό στόχο της απαλλαγής της χώρας από την καταστροφική συγκυβέρνηση και της δημοκρατικής διεξόδου των εκλογών αποτελεί μέγιστο κίνδυνο για τη φυσιογνωμία και την πολιτική της αυριανής αριστερής κυβέρνησης, ας το ξανασκεφτούν: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει σήμερα κινήσεις μεγιστοποίησης της στήριξης και των συμμαχιών του, τότε μπορεί στις εκλογές να βρεθεί σε πολύ πιο δύσκολη θέση, στην περίπτωση που δεν καταφέρει να εξασφαλίσει την αναγκαία αυτοδυναμία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε κάθε φορά που κατόρθωσε να ελαττώσει τους εσωκομματικούς του κραδασμούς και να συνδυάσει την εξωστρεφή συλλογική δράση με επιθετικές κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες, που στρίμωχναν και στριμώχνουν τους αντιπάλους μας. Αυτή τη συγκλονιστική, συμπυκνωμένη εμπειρία των τελευταίων μνημονιακών χρόνων πρέπει, χωρίς να χάσουμε ούτε λεπτό, να την μετουσιώσουμε στο τελικό μεγάλο χτύπημα, για να απαλλαγούμε από τους μνημονιακούς καταστροφείς και να ανοίξουμε τον δρόμο για τη μεγάλη ανατροπή. Εμείς, τώρα.
Δανάη Κολτσίδα, Γιάννης Μπουρνούς, Γιώργος Τσίπρας
μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
