ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Μιλάω με μια αγαπημένη φίλη, πανεπιστημιακό. Χρόνια και χρόνια σπουδών, αφοσίωσης κι επιμονής στο επιστημονικό αντικείμενο, χρόνια και χρόνια στο κίνημα, στον δρόμο, στην Αριστερά. Και μου λέει για μια άλλη φίλη, σπουδές επί σπουδών κι αυτή, που αναγκάστηκε ν' αφήσει το σπίτι της και να πάει φιλοξενούμενη σε συγγενείς μέχρι να ορθοποδήσει, γιατί δεν μπορούσε πια να πληρώσει το νοίκι.
Και σκέφτομαι τους μπαμπούλες, εγχώριους και εισαγωγής. Που σε λίγο θα βγαίνουν στην τηλεόραση σαν τον Ντάνι ντε Βίτο, αιμοσταγή πιγκουίνο στην "Επιστροφή του Μπάτμαν".
Σκέφτομαι τα "οικεία πρόσωπα" που θέλει ο Γιούνκερ να ξανακυβερνήσουν την Ελλάδα. Σκέφτομαι τα πρόσωπα κυριολεκτικά, τις φάτσες δηλαδή. Που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν πως καθρεφτίζουν και την ψυχή. Σκέφτομαι π.χ. τα πρόσωπα που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους στο άκουσμα της λέξης "χρηματισμός" και "αποστασία". Και ανακάλυψαν ξαφνικά πως βουλευτής σημαίνει ελεύθερη βούληση. Αυτοί που ψήφισαν χωρίς καν να διαβάζουν τι ψηφίζουν: την ομηρεία της χώρας.
Σκέφτομαι και τα πρόσωπα που έκαναν για πρώτη φορά το Κοινοβούλιο χώρο αληθινής διαβούλευσης και σύνθεσης, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σωθεί ένας νέος άνθρωπος, να τεθεί σε απόλυτη προτεραιότητα το υπέρτατο αγαθό της ζωής, να δικαιωθεί ένα αίτημα Δικαιοσύνης. Το πρόσωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, πανταχού παρούσας στην υπόθεση Ρωμανού, με ατράνταχτα νομικά επιχειρήματα, με λογισμό και μ' όνειρο. Το πρόσωπο της Βασιλικής Κατριβάνου, ακούραστης, σεμνής, ταγμένης στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων, εν ανεπαρκεία σήμερα, δικαιωμάτων. Και του Τάσου Κουράκη, του Θοδωρή Δρίτσα, του Νίκου Βούτση, όλων όσοι συμμετείχαν σ' αυτή τη μεγάλη μάχη -κι αν ξεχνώ κάποιον ας με συγχωρήσει, δεν είναι επί τούτου. Άλλωστε αυτή η επιτυχία πιστώνεται σε όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα, σε όλον τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και οφείλω να το πω από εδώ, από την ίδια στήλη όπου είχα ασκήσει κριτική για ολιγωρία, πριν δεκαπέντε ημέρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ φορτσάρισε τελικά και στο κίνημα της αλληλεγγύης και στο Κοινοβούλιο. Και περισσότερη τιμή τού πρέπει, γιατί δεν κόμπασε μετά γι' αυτή του την υπερπροσπάθεια, για την επιτυχία. Γιατί δεν ζήτησε εύσημα. Γιατί "σκίστηκε" για τα δικαιώματα ενός παιδιού, που ακόμη κι απ' το κρεβάτι του νοσοκομείου ξεκαθάριζε πως δεν θέλει παρτίδες με "Συριζαίους".
Άντε βάλε τώρα αυτά τα πρόσωπα δίπλα στα "οικεία" του Γιούνκερ. Δες την υποκρισία στο βλέμμα και τον υπολογισμό. Δες την απληστία και τη λαιμαργία της εξουσίας. Κλείσε τον ήχο της τηλεόρασης και κοίτα τους μόνο. Τους "οικείους" που μπαίνουν στις οικίες μας και μας πετάνε στον δρόμο. Και σκέψου ποιες φάτσες προτιμάς. Κι αν των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς θα άδομεν...
