Του Κώστα Ζαχαριάδη*
Με την απόφαση να δοθεί άδεια στον Νίκο Ρωμανό να σπουδάσει, τελικά νίκησε ο πολιτισμός. Η αξία της ζωής ενός ανθρώπου μπήκε, έστω και έπειτα από ένα μήνα κυβερνητικού πείσματος και επίδειξης κυνικής αυστηρότητας, πάνω από την πολιτική, πάνω από το γράμμα του νόμου και μέσα ακριβώς στο πνεύμα του. Είναι και η απόδειξη ότι τελικά η αντιπολίτευση μπορεί να συνεργαστεί. Κι όταν συμβαίνει αυτό, έρχονται μόνο νίκες. Ίσως τώρα να δυσαρεστήθηκαν οι οπαδοί της σκληρότητας.
Ποιοι ειναι αυτοί τελικά; Αρχικά οι Γεωργιάδης, Πλεύρης που διαφοροποιήθηκαν απο το "ομόφωνα" της αίθουσας. Εκλογές έρχονται, πρέπει να προετοιμάσουν τα σκληρά ακροατήρια, πέρα απο τα προσωπικά τους πιστεύω. Σκληροί επίσης αποδείχτηκαν οι προοδευτικοί του Ποταμιού, που ξεπέρασαν ακόμα και τον ίδιο τον υπουργό Δικαιοσύνης που τελικά υποχώρησε. Το Ποτάμι, με την ανακοίνωσή του, λίγες ώρες πριν η κυβέρνηση κάνει πίσω, εκδήλωσε τον φόβο του μη τυχόν και καταργηθούν οι φυλακές με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φαίνεται όμως να αισθάνθηκε κανέναν φόβο μήπως καταργηθεί η πεμπτουσία της Δικαιοσύνης ως μηχανισμός σωφρονισμού και όχι ως εκδίκησης ή τιμωρίας. Δεν ανησυχεί μήπως καταπατηθούν κι άλλα δημοκρατικά δικαιώματα, κατά πώς συμφέρει την εκάστοτε κυβέρνηση επικοινωνιακά; Ούτε φυσικά αισθάνθηκαν κανέναν φόβο για τον κίνδυνο που διέτρεχε η ζωή ενός ανθρώπου. Αντιθέτως, διατύπωσε την αγωνία του για τον κίνδυνο που διατρέχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες με έναν Ρωμανό ελεύθερο, επενδύοντας, και το Ποτάμι, σε μια απο τις αγαπημένες κυβερνητικές και όχι και τόσο δημοκρατικές τακτικές, την τρομοκράτηση των νοικοκυραίων. Αυτό, μάλιστα, λέγεται αλλιώς και φτηνός λαϊκισμός...
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και το άρθρο του πολιτευτή των Ποταμίστας, του γνωστού ηθοποιού Νίκου Ορφανού, στο protagon.gr που τον τελευταίο καιρό μοιάζει με κομματικό όργανο... Αλλιώς είχε ξεκινήσει... "Ο γονιός που το παιδί του πιάνει όπλο είναι αποτυχημένος και θα έπρεπε να ντρέπεται. Έσπειρες ανέμους και θέρισες θύελλα. Ζήσε τώρα με αυτό" γράφει με στόμφο ο πολιτευτής, αρνούμενος να δεχτεί την εξέταση οποιασδήποτε παραμέτρου και συνθήκης και τελικά μπερδεύοντας την απλή σκέψη και ανάλυση με την αφέλεια και την απλοϊκότητα. Μόνο ισοπεδωτική μπορεί να χαρακτηριστεί η παραπάνω άποψη.
Δεν είναι μόνο "αναρχοκουμμουνιστές" και "μπαχαλάκηδες" που χαλάνε το ανέμελο απόγευμα του Μαραβέγια και του κάθε Μαραβέγια, που θα ήθελε να βγει βόλτα με το κορίτσι του. Είναι μια κοινωνία που βράζει, που ασφυκτιά, που βλέπει την αναίτια και απρόκλητη βία να επεκτείνεται πέρα από το επίπεδο της οικονομίας που βιάζει εκατομμύρια πολίτες σε νέες σφαίρες της κοινωνικής καθημερινότητας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης και το κόμμα του δηλώνουν ουδέτεροι. Πέρα από το γλυκανάλατο της γεύσης της, η ουδετερότητα έχει κι ένα άλλο χαρακτηριστικό. Συνήθως εξυπηρετεί κάποιους άλλους. Ποιους; Δυστυχώς, η αντιμετώπιση του Ποταμιού στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα σε πολλα σημεία εφάπτεται της κυβερνητικής πολιτικής ή των στοχεύσεών της. Η δε αντιμετώπιση της δημόσιας ατζέντας απολύτως ετεροβαρής...
Η "νίκη της ανθρωπιάς και της δημοκρατίας" βάζει νέες παραμέτρους και νέες διαιρέσεις στην πολιτική σκακιέρα. Δεν είναι προφανώς ζήτημα κομματικής αντιπαράθεσης και εκμετάλλευσης τα όσα συνέβησαν σε αυτό το ευαίσθητο ζήτημα, αλλά δείχνουν ότι η επιστροφή των απολιτίκ έχει έντονα στοιχεία συντηρητισμού... Η κουβέντα για τα κοινωνικά δικαιώματα και τις ελευθερίες συνεχίζεται... Κερδήθηκε μια σημαντική μάχη. Ο "πόλεμος" συνεχίζεται...
* Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
