ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ*
Αυτές τις μέρες στη Λίμα του Περού συνεδριάζει η 20ή Διεθνής Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (COP 20). Για μία ακόμα φορά η Συνδιάσκεψη ξεκινά με πολύ χαμηλές προσδοκίες. Οι γεωπολιτικές συγκρούσεις σε κρίσιμα ενεργειακά σταυροδρόμια ανά την υφήλιο, καθώς και η αναζήτηση νέων αγορών μέσα στο διεθνές περιβάλλον της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης, έχουν αποσύρει το ζήτημα της Κλιματικής Αλλαγής από την ατζέντα των κυβερνήσεων.
Από το 2008 και μετά οι προσπάθειες για δεσμευτικές συμφωνίες, που θα υποχρεώνουν τα κράτη του Βορρά αλλά και τις γρήγορα αναπτυσσόμενες χώρες του Νότου σε μείωση των εκπομπών του θερμοκηπίου μένουν άκαρπες.
Τι σημαίνει κλιματική αλλαγή;
1. Θα διαφοροποιηθούν τα αποθέματα νερού οδηγώντας δισεκατομμύρια ανθρώπους σε λειψυδρία, διαφοροποιώντας σημαντικά την αγροτική και λιγότερο τη βιομηχανική παραγωγή, ιδίως σε χώρες που δεν έχουν οργανωμένο σύστημα υποδομών.
2. Θα υπάρξει υποβάθμιση οικοσυστημάτων εξαιτίας της ερημοποίησης, του αυξημένου κινδύνου για πυρκαγιά και της κατάρρευσης της βιοποικιλότητας. Η καθημερινή εξαφάνιση ειδών που δεν έχουν καταγραφεί από τον άνθρωπο στερεί από το οπλοστάσιο της επιστήμης πολύτιμες πληροφορίες για την αντιμετώπιση ασθενειών και για την αξιοποίηση χημικών ουσιών και ενώσεων.
3. Ο διατροφικός παγκόσμιος χάρτης θα διαφοροποιηθεί σημαντικά, οδηγώντας πολλούς ανθρώπους στην πείνα, σε εμφύλιες συγκρούσεις, σε μαζικό κύμα μετανάστευσης.
4. Η ακτογραμμή πολλών χωρών θα περιοριστεί με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, θα υποβαθμιστούν τα παραποτάμια δέλτα, ενώ γλυκά νερά θα γίνουν υφάλμυρα. Οι συνέπειες αυτών των αλλαγών θα είναι δυσβάστακτες για τις τοπικές οικονομίες, ιδίως των πιο αδύναμων χωρών, που θα καταρρεύσουν υπό το βάρος της κλιματικής πίεσης.
5. Η αυξημένη θερμοκρασία θα προκαλέσει αύξηση των αιφνίδιων θανάτων, ιδίως κατά τους θερινούς μήνες, όταν τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Σύμφωνα με παλαιότερες επιστημονικές εκθέσεις (έκθεση Stern), το ετήσιο κόστος της κλιματικής αλλαγής για τις ανεπτυγμένες χώρες θα φτάσει στο 1%-4% του ΑΕΠ τους και στις αναπτυσσόμενες στο 5%-10% του ΑΕΠ τους κάθε χρόνο. Αν δε υπολογιστεί και το κόστος από «πολιτική αστάθεια» ή «κοινωνική αναταραχή» εξαιτίας πολεμικών ή εμφύλιων συρράξεων, αυτό εκτοξεύεται από 5% έως 20%. Η χώρα μας προσέρχεται στη Συνδιάσκεψη σαν μία από τις λίγες χώρες της Ε.Ε. που δεν έχουν εκπονήσει, ακόμα, Εθνικό Σχέδιο Προσαρμογής στην Κλιματική Αλλαγή.
Η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί την κορυφαία αποτυχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Οι προσπάθειες να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή έχουν καταλήξει σε πλήρη αποτυχία. Είναι εμφανές ότι το ζήτημα δεν είναι απλά οι προθέσεις αλλά και η δομή της παγκόσμιας οικονομίας, που αναζητά διαρκώς μια κάποια «ανάπτυξη» με κάθε κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος. Έχουμε ένα οικονομικό σύστημα που τοποθετεί την ανάπτυξη του ΑΕΠ πάνω από οτιδήποτε άλλο παραβλέποντας τις συνέπειες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Μόνο εάν η οικολογική, η οικονομική και η κοινωνική διάσταση θεωρηθούν ως ενιαία «συμπαγής» ολότητα, η μετάβαση προς μια οικονομία που θα εστιάζει στις περιβαλλοντικές και κοινωνικές ανάγκες είναι εφικτή.
Ο αγώνας ενάντια στην κλιματική αλλαγή σε τοπικό και διεθνές επίπεδο είναι αγώνας για δικαιοσύνη. Οι συνέπειες της οικολογικής καταστροφής έχουν κοινωνικό πρόσημο· θα την πληρώσουν οι πιο φτωχοί και αδύναμοι και στον διαχωρισμό μεταξύ κρατών αλλά και μέσα στα ίδια τα κράτη. Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες και την ισχύ να διαπραγματεύονται στα διεθνή οικονομικά forum, επιβάλλοντας «λύσεις», ενώ αυτοί που δεν συνέβαλαν καθοριστικά στο να διαμορφωθεί η υφιστάμενη κατάσταση είναι πιο ευπαθείς, εκτεθειμένοι, περισσότερο απροστάτευτοι στις συνέπειές της.
*Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι βιολόγος - περιβαλλοντολόγος
