Το γλυπτό με την μικρή Ευρώπη καθισμένη στη ράχη του στιβαρού ταύρου στην είσοδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο παλεύει να ανταγωνιστεί το τετριμμένο του πολιτικού ρεαλισμού και να υπενθυμίσει τις μυθολογικές ρίζες της Ευρώπης που συνδέονται με τον ελληνικό πολιτισμό, γεγονός που σήμερα ιδιαίτερα φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι "η ιστορία είναι η ειρωνεία εν εξελίξει", όπως έλεγε ο σκεπτικιστής Εμίλ Σιοράν.
Σήμερα, που η επίκληση από τον Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ των ονομάτων των Φρανσουά Μιτεράν και Χέλμουτ Κολ, ως των ηρώων και εμπνευστών του, προκαλεί την υπενθύμιση, με αρθρογραφία στη βρετανική Telegraph, ότι οι πατριάρχες της συνθήκης του Μάαστριχτ, Φ. Μιτεράν και ο Χ. Κόλ (ο επονομαζόμενος μάλιστα "Δον Κορλεόνε"), ήταν αυτοί με τα ογκώδη σκάνδαλα χρηματοδότησης που όμως "έχουν συγχωρηθεί γιατί ό,τι έκαναν το έκαναν στο όνομα της Ευρώπης". Στο πλαίσιο αυτού του ίδιου πνεύματος συγχώρεσης, οι σημερινοί διάδοχοι των ηρώων του Γιούνκερ ζητούν από τα μέλη των κομμάτων τους να μην ψηφίσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την πρόταση των Πρασίνων για σύσταση επιτροπής για τη διερεύνηση του τεράστιου σκανδάλου του φορολογικού παραδείσου του Λουξεμβούργου, της χώρας που κυβερνούσε για 18 ολόκληρα χρόνια ο ίδιος ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν.
Διαβάζοντας κάποιος την ημερήσια ατζέντα αυτής της Ευρώπης, σημείο προς σημείο, δεν μπορεί παρά να υποκύψει σε μια αναπόδραστη αφύπνιση ότι, δεν μπορεί να σχεδιάζουν και να ανακοινώνουν από κοινού οι υπουργοί της Γαλλίας και της Γερμανίας τα μεγάλα έργα στην ψηφιακή τεχνολογία με κοινές επενδυτικές προτάσεις χωρίς να έχουν ονειρευτεί μαζί το επενδυτικό ταμείο των 315 δισ., που ανακοίνωσε ο παρακοιμώμενος (με την βυζαντινή έννοια, δηλ.αυτός που κοιμάται και φυλάει σκοπιά στο πλευρό κάποιου) της Μέρκελ, πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ-Κ.Γιούνκερ. Αυτό το επενδυτικό πακέτο στηρίζει τη στοιχειωμένη δύναμη της Γαλλογερμανικής φιλίας και το σημαντικότερο, προσπαθεί να εξωραΐσει τον γαλλικό θυμό για τον έλεγχο του προϋπολογισμού της χώρας από τον γερμανικό κανόνα και την πίεση για δημοσιονομική προσαρμογή.
Όλοι ξέρουν ότι το προτεινόμενο ταμείο διαποτίζεται από την αλχημεία των χρηματοδοτικών μέσων της νέας Γερμανικής Ευρώπης που δεν είναι πραγματικοί νέοι πόροι (και το 2012 το αναπτυξιακό πακέτο των 120 δισ. είχε πραγματικούς πόρους μόλις 10 δισ., τα υπόλοιπα είτε θα προέρχονταν από μόχλευση είτε από ήδη υπάρχοντα κονδύλια). Είναι η κοσμογονία του νέου αναπτυξιακού ταμείου που τη μια μέρα προκαλεί διορθωτικά σχόλια από τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη υπουργό οικονομικών κ. Γκάμπριελ που τονίζει ότι, αν δεν είναι στοχευμένο σε συγκεκριμένα έργα μπορεί να λειτουργήσει ως "αχυρένια φωτιά", και ακριβώς την επομένη μέρα, ο ίδιος, μετά από τις συνομιλίες για επενδυτική συνεργασία Γαλλίας-Γερμανίας υποδέχτηκε το πακέτο Γιούνκερ ως ισοδύναμο του σχεδίου για την ανασυγκρότηση της Γερμανίας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν επικεντρωθεί σε στοχευμένα έργα. Προσάρμοσαν κιόλας το πακέτο Γιούνκερ στις επενδυτικές ανάγκες των δυο χωρών και σε δυο βδομάδες θα παρουσιάσουν λίστα με έργα, ενώ για την υπόλοιπη Ευρώπη έχουν βάλει τον Γιούνκερ να ετοιμάσει το κανονιστικό πλαίσιο για το επενδυτικό ταμείο που θα παρουσιάσει στα όργανα της Ε.Ε. τον Ιανουάριο. Σε αυτό το κανονιστικό πλαίσιο, βέβαια, τα θεμέλια της "Ευρωπαϊκής Ενότητας", όπως χαρακτήρισε, δραματοποιώντας όσο πρέπει ο κ. Γκάμπριελ, τα μεγάλα έργα που θα προταθούν για χρηματοδότηση από το επενδυτικό ταμείο -που όμως δεν θα πρέπει να λειτουργήσουν ως "αχυρένια φωτιά"- θα αποδειχτεί ότι έχουν σχεδιαστεί για άλλη μια φορά με προϋπόθεση την παράδοση των λαών στους αρχιερείς της δημοσιονομικής κάθαρσης. Και αυτά συμβαίνουν ενώ η πολιτική και η ιστορία επιστρέφουν στην Ευρώπη, όπως δήλωσε ο νέος Πολωνός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και προσδιορίζοντας τους λόγους αυτής της ιστορικότητας της νέας εποχής, μας είπε ότι η πολιτική και η ιστορία επιστρέφουν μαζί με την επιστροφή των εχθρών της Ευρώπης που δεν είναι μόνο οι ευρωσκεπτικιστές που αναρωτιούνται για την αξία της Ε.Ε.
Συμπερασματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ετοιμάσει το δικό του εθνικό σχέδιο για το επενδυτικό ταμείο ακόμα και με αυτούς τους όρους. Η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να κινητοποιήσει τεράστιες ανθρώπινες δυνάμεις σε ένα δημιουργικό σχέδιο που θα μετατρέψει τις "αχυρένιες φωτιές" σε ανταρσία για τη ζωή και την αξιοπρέπεια.
