"Α, φίλε, πόσο φαρμάκι έχει το ουράνιο
του χώματός μας που σκεπάζει όσια κόκαλα, βακούφια ιερά
κι ανώνυμα - για να κομπάζεις τώρα εσύ πατριώτης, φανερά
επαγγελματίας, μα τίποτε άλλο ωραίο δίκαιο ή σπάνιο"
Μάρκος Μέσκος ,"Προς τους αλεξιπτωτιστές όλων των εποχών"
(Χαιρετισμοί, Νεφέλη 1999)
ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Έχει κι η ήττα τη γοητεία της, δεν λέω. Και το γοητηλίκι της. Εκείνο το μπλαζέ,το κουρασμένο, το μαυρόασπρο, το loser, το desperado υφάκι. Η το πολυξερίστικο, το όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω, αρκεί να μη στάξει σταγόνα, όχι αίμα, προς Θεού, ούτε καν μελάνι. Το στιλάκι πεπερασμένης προσπάθειας, κοινής λογικής αποκτηθείσας στα πεδία της ειρηνικής συνύπαρξης με τον εχθρό, που δεν φαινότανε και τόσο κακός, ούτε και τόσο εχθρός και δεν ήτανε και αμαρτία να τσουγκρίσεις κι ένα ποτηράκι malt με τον αντίπαλο, που δεν ήτανε και τόσο αντίπαλος, άνθρωποι πάνω απ' όλα, βρε αδερφέ, και προπάντων με ευαισθησίες.
Έχει κι η ήττα τη γοητεία της, ιδιαίτερα για κείνους που δεν έζησαν ούτε την αυθεντική τραγικότητά της, ούτε τις αυθεντικά τραγικές συνέπειές της, προσωπικά, στο σπίτι τους ή στο στενό τους περιβάλλον. Να είσαι, λοιπόν, ο γοητευτικός ηττημένος, ενώ γύρω σου εξελίσσεται η παράσταση της "ειρηνικής συνύπαρξης" και της "ισχυρής" Ελλάδας, ήταν ένας ρόλος... αλλά το έργο κατέβηκε προ πολλού.
Και να ο εχθρός εχθρότατος μπροστά μας, σαν αστακός οπλισμένος με νόμιμες παρανομίες, με καθαγιασμένη ταξικότατη βία και ελέω ευρώ ντιρεκτίβες συντριβής της ζωής μας. Και να ο εχθρός, ίδιος, ολόιδιος, ταξικός, με κοστουμάκι Βρυξελλών και τσεκούρι μαύρου φασισμού.
Αν έχεις μια ελπίδα εσύ ο αδύνατος, είναι να γίνεις πολλοί με τους πολλούς. Και δεν σου περισσεύει χρόνος νάσαι πια ο γόης ηττημένος, ο ξεχωριστός μέσα στους λίγους. Κι όταν κερδίζεις μία νίκη, δεν είναι εξ αναθέσεως, δεν είναι εξ ουρανού, δεν είναι η ρουλέτα της τύχης. Και δεν θα σου τη συγχωρέσουν οι "επαγγελματίες".
Πριν από λίγο (μεσημέρι Κυριακής που γράφω) έφτασε στο κινητό μου μήνυμα για ακόμα μια διανομή τροφίμων από το "μαζί να τα φάμε". Και θυμήθηκα την πρώτη φορά πέρσι τέτοιον καιρό που γνώρισα τον Σίμο Ρούσσο στο προαύλιο ένος γειτονικού σχολείου. Με ψοφόκρυο και μεγάλο κέφι της μεγάλης παρέας που έφτιαξε αυτή τη δομή αλληλεγγύης και πήρε τελικά και τον Δήμο Χαλανδρίου, προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση πολλών. Καλά στη Δραπετσώνα, ακούγεται λογικό, στο Χαλάνδρι όμως;
Στο Χαλάνδρι όμως, όπως και στη Δραπετσώνα, ο ύμνος του ΕΑΜ ακούγεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ως ο ύμνος της μεγάλης ενότητας του λαού, εναντίον ενός μεγάλου εχθρού. Άλλωστε έτσι ακριβώς πορεύεται η νέα δημοτική αρχή. Με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αρνήθηκε την εισβολή των "ελεγκτών" στον δήμο.
Ξέρουν πολύ καλά οι σχολιαστές παντός καιρού ότι καμία σχέση δεν έχει με τον εμφύλιο ο ύμνος του ΕΑΜ, που ακούγεται άλλωστε σε πολλές παρελάσεις εδώ και χρόνια. Τους ενόχλησε το Χαλάνδρι γιατί διαταράσσει την "κανονικότητα" της ήττας, με την προοπτική μιας -απείρως δυσκολότερης- νίκης. Ό,τι ακριβώς ενθουσιάζει εμένα, για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια που κατοικώ σ' αυτή την πόλη...
