ΤΟΥ ΜΑΚΜΑΚ*
Το τελευταίο διάστημα, ο απλός κόσμος της Αριστεράς ζει κάποιες πρωτόγνωρες εμπειρίες. Έχει αρχίσει να συζητάει για πρώτη φορά πολιτικά θέματα με ανθρώπους που είχε ελάχιστη πολιτική επαφή. Συζητάει με απλούς ανθρώπους που δηλώνουν «δεξιοί» για το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η κοινωνική αυτή διαδικασία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Έχει αξία και για τις δύο μεριές, ασχέτως πολιτικού αποτελέσματος, επειδή είναι ειλικρινής και γίνεται με καθημερινούς ανθρώπους. Και έχουμε κι εμείς οι αριστεροί να μάθουμε κι ας τα έχει πει όλα ο Μαρξ. Σε θέματα λειτουργίας αγοράς -που δεν είναι και η κατ' εξοχήν εξειδίκευση των αριστερών-, ακούς συχνά από απλούς ανθρώπους που δηλώνουν «δεξιοί» χρήσιμες σκέψεις και προτάσεις.
Το πρώτο πράγμα που φοβούνται αυτοί οι άνθρωποι σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεταναστευτικό. Και το λένε στα ίσα. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο, γιατί μπορεί να γίνει μια κανονική συζήτηση χωρίς τη διαμεσολάβηση των καναλιών και της μονταζιέρας και να δοθούν απαντήσεις.
Μπορούμε επιτέλους να εξηγήσουμε ότι είναι άλλο πράγμα ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και άλλο το να είναι η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Να τους πούμε ότι αυτοί που κόπτονται για τη μετανάστευση έκαναν τη χώρα μας πάρκινγκ δυστυχισμένων, καταναλώνοντας ευρωπαϊκά χρήματα και ότι υπέγραψαν τις συμφωνίες του Δουβλίνου τις οποίες θα αλλάξουμε.
Να θυμίσουμε ότι μόνο σε μία χώρα ο υπουργός Εξωτερικών -και σήμερα πρωθυπουργός- υποδέχτηκε ο ίδιος μετανάστες στο αεροδρόμιο και τους κάλεσε να έρθουν μαζικά για να διαλύσει τα εργατικά δικαιώματα.
Να πούμε ότι και ο Ελληνας πολίτης που δεν έχει τελειώσει πανεπιστήμιο έχει δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή δουλειά, γι' αυτό δεν ανεχόμαστε το ξεπούλημα των χαμηλών εργασιών του Δημοσίου σε υπεργολάβους που απασχολούν παράνομους μετανάστες.
Το δεύτερο πράγμα που φοβούνται οι απλοί άνθρωποι που προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι «μια από τα ίδια».
Φοβούνται ότι στη θέση του γαλάζοπράσινου κρατικοδίαιτου παρασιτικού μηχανισμού θα προστεθεί και ένας ακόμη σε ροζ - φούξια απόχρωση. Εδώ οι απαντήσεις και οι εγγυήσεις είναι λίγο πιο δύσκολες...
Και γίνονται ακόμα πιο δύσκολες τώρα που συνέχεια μας προσεγγίζουν άνθρωποι που δηλώνουν εκ γενετής «αριστεροί», πολιτικά ορφανοί, με ειδικότητα να τρέξουν το κράτος. Η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν τους κάνει γιατί δεν έχει γκελ. Περιμένουν -λένε- να ωριμάσουμε, γιατί μας έχουν φάει τα κινήματα και οι συνιστώσες και ο λόγος μας πρέπει να γίνει πιο ρεαλιστικός και πειστικός.
Με αυτούς πρέπει να γινουμε πιο καθαροί.
Το κάπνισμα μαυρίζει τα πνευμόνια. Αντίθετα, τα χημικά και τα δακρυγόνα ασπρίζουν τα πνευμόνια...
Δεν ασπρίσαμε τα πνευμόνια μας από τα χημικά για τους χαμαιλέοντες!
Δεν πρέπει να γίνουμε το όχημα για να συνεχίσουν να νέμονται το κράτος αντίστοιχης ποιότητας μηχανισμοί, μακιγιαρισμένοι σε άλλο χρώμα!
Ο κόσμος που έπαιξε τη σωματική του ακεραιότητα κορόνα - γράμματα στις πλατείες εναποθέτει τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και όχι για τον εξωραϊσμό του.
Ο λαός θέλει να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να ξεμπλέξει με τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τα δήθεν αριστερά δεκανίκια τους. Όχι για να συνδιαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τους εκπροσώπους του πολιτικού κατεστημένου.
Αν πραγματικά πιστεύει στην ανατροπή, ο ΣΥΡΙΖΑ αξίζει να δώσει μεγάλη προσοχή στο τι εικόνα δίνει και τι χειρισμούς κάνει στον τομέα των συνεργασιών.
Γιατί, όπως λέει και ο Βενιζέλος, ό,τι φτιάχτηκε σε χρόνια μπορεί να γκρεμιστεί σε μέρες...
* Ο Μακμάκ είναι ένα ασήμαντο ονειροπόλο γρανάζι του συστήματος που ακροβατεί ανάμεσα στον αντικαπιταλιστικό ρεαλισμό και τον ρεαλιστικό αντικαπιταλισμό
