Της Άννας Α. Συρίβλη
21 Αυγούστου 2014. Στην κατασκήνωση της Μαλεσίνας, το πρόγραμμα φιλοξενίας ομογενών μαθητών και μαθητριών λήγει με την καθιερωμένη αποχαιρετιστήρια γιορτή. Ο χώρος γεμίζει από νωρίς με γονείς που είχαν συνοδεύσει τα παιδιά από την Αυστραλία, τις ΗΠΑ, την Ρουμανία, τη Ολλανδία, τη Γαλλία, έως την κατασκήνωση.
Τα παιδιά χαιρετούσαν βιαστικά αφού έπρεπε να προετοιμαστούν για την παράσταση. Ήθελα να μιλήσω με κάποιους από αυτούς, για να μάθω από ποια χώρα είναι, τι είχαν ακούσει από τα παιδιά για το πρόγραμμα, την κατασκήνωση και τη φιλοξενία. Τυχαία ρώτησα έναν κύριο από πού είναι. Έτσι άρχισε μια αφήγηση από την πλευρά του, που θα προσπαθήσω να αποδώσω σε γραπτό κείμενο.
- Γεννήθηκα στην Κόνιτσα. 6 χρονών βρέθηκα στην Αλβανία. Μετά στο Βουκουρέστι
- Οι γονείς σας;
- Ο πατέρας μου ήταν με τον Ζαχαριάδη, ξέρεις, αυτός ήταν στην Κεντρική Επιτροπή.
Κόμπιαζε, σταματούσε, τα μάτια του άρχισαν να κοκκινίζουν, βούρκωνε, ξανάρχιζε όμως να μιλάει:
- Δεν μπορούσα να έλθω, για τους εδώ ήμουν κομμουνιστής, έξι χρονών κομμουνιστής, με ανέλαβε ο Ερυθρός Σταυρός, 15 χρονών όμως μ' έβγαλαν έξω από το Ίδρυμα, δεν με είχε αναζητήσει κανείς, δύο μέρες έμεινα έξω στον δρόμο, μόνος μου, μετά με βρήκε κάποιος γνωστός. Τον πατέρα μου τον συνάντησα μετά από 35 χρόνια. Δεν είσαι εσύ ο γιος μου, μου είπε, εείχα ασπρίσει, πώς να με γνώριζε;
- Τι νομίζετε ότι φταίει για όλα αυτά;
- Οι πολιτικοί, εμείς τι να κάνουμε;
Δάκρυζε, γύριζε, κοίταζε εκεί που ακούγονταν οι φωνές των παιδιών, έκλαιγε και ξανάρχιζε να μιλάει. Μιλούσε όχι σ'εμένα προσωπικά, αλλά σε αυτό που αντιπροσώπευα για εκείνον, το υπουργείο, την Ελλάδα. Αυτό είχε ανάγκη.
- Έχασα τη ζωή μου.. Και τώρα τι νομίζεις; Ότι εκεί (στη Ρουμανία) είναι καλύτερα; Χειρότερα είναι παντού έτσι..
Δίπλα του καθόταν μία κυρία που δεν μιλούσε, ήταν η σύζυγός του, Ρουμάνα.
-Δεν ξέρει ελληνικά, είναι καθηγήτρια Φυσικής. Να, τώρα, οι εγγονές μου είναι κι οι δύο εδώ, η μεγάλη γράφει ωραία! Μαθαίνουν ελληνικά.
Πέρασε η ώρα και σηκωθήκαμε για την παράσταση. Η παράσταση ξεκινούσε ήδη με ένα πλεονέκτημα: τα 35 παιδιά. Η θεατρική παράσταση με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, ελληνικά τραγούδια και χορούς, οι γονείς με κάμερες και κινητά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Όταν τελείωσε η γιορτή τον αποχαιρέτησα και μου είπε:
- Σήμερα η Ελλάδα με αγκάλιασε.
Άραγε θα βρούμε τους τρόπους εκείνους να μεγαλώσουμε και να διατηρήσουμε αυτή την αγκαλιά;
Λίγες ημέρες μετά τη λήξη του προγράμματος οι εγγονές Μαρία και Ιλίνκα Μποντεάνου έστειλαν τη ζωγραφιά.
