Ώστε λοιπόν «είναι μονόδρομος η λιτότητα». Αυτό επιτάσσει η «αυθεντία» των σοφών του συστήματος. Και απαιτείται «υποταγή». Προσχώρηση στις επιστημονικές γνώσεις και πολιτικές θέσεις της «ελίτ» που κυβερνά τώρα και μέσω Παρισίων. Το επιχείρημα του μονόδρομου διαρκώς επαναλαμβανόμενο έχει μετουσιωθεί από τα ΜΜΕ του συστήματος σε «θριαμβικό ύμνο», σε δοξαστική ποίηση. Είναι πλέον το argumentum ad verecuntiam, δηλαδή το επιχείρημα προς σεβασμό ή το επιχείρημα της ντροπής! Και τούτο γιατί οι ανάγκες της επικοινωνίας απαιτούν το σεβασμό στο επιχείρημα και ταυτοχρόνως επιδιώκουν την αίσθηση της ενοχής, ακόμη και της ντροπής.
Αυτή η «αίσθηση» επιβάλλεται (1) άλλοτε με ευγενική παραίνεση-συμβουλή και άλλοτε με ευγενική επιθετικότητα-απειλή. Αμφότερες όμως οι παρεμβάσεις («παραίνεση» ή «απειλή»), ως προαπαιτούμενο έχουν την καθώς πρέπει εκφορά του λόγου και την πειστικότητα (2) του επιχειρήματος που θα πρέπει να περιβάλλεται με το κύρος της αυθεντίας. Αυτός που προσλαμβάνει την παραίνεση ή την απειλή θα πρέπει να αποδεχθεί το περίφημο ipse dixit (3) = αυτός έφη (αυτός είπε). Η επιβολή όμως ή η παραδοχή της «παραίνεσης» ή της «απειλής», πρέπει να συνδυάζεται και με την «οπτική επικοινωνία». Έτσι έχει πλέον κορεσθεί η κοινή γνώμη στην Ελλάδα με την εικόνα εισόδου των επιτετραμμένων της Τρόικα σε Δημόσια Κτήρια. Η εικόνα αυτή άρχισε ήδη να ενοχλεί και τους πιο συντηρητικούς αποδέκτες. Έτσι εκτιμήθηκε η αλλαγή της εικόνας ή άλλως ο «παλικαρισμός» ότι: «διώξαμε την Τρόικα»!...
η αυτοεξόριστη κυβέρνηση
Η πρόσφατη απόφαση για διαδικασία λήψης των αποφάσεων μέσω Παρισίων, επιδιώκει καταρχήν μεταβολή της «εικόνας». Κατ' εξαίρεση δε μπορεί να «αξιοποιηθεί» επικοινωνιακά (πάντως όχι δημοσίως, αλλά σε κατ' ιδίαν πολιτικές συζητήσεις), ότι η Τρόικα είναι ήδη εκτός Ελλάδας. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή εκτός από τη ματαιότητα της, βρίσκεται και στα όρια του σοβαρού.
Παλαιότερα η απόσταση του χώρου καλυπτόταν και με τηλεδιάσκεψη. Τώρα αντί της «εισβολής» των επιτετραμμένων υπηρεσιακών παραγόντων της Τρόικα στις έδρες των Υπουργείων και στο Μαξίμου, αποφασίσθηκε η μετάβαση της Κυβέρνησης σε «ουδέτερο έδαφος». Τούτη η διαδικασία όμως προδίδει τόσο τον πανικό του επικοινωνιακού επιτελείου της συγκυβέρνησης, όσο και το ότι έχουμε το τέλος της αυθεντίας. Την παραδοχή δηλαδή ότι επήλθε η έλλειψη σεβασμού στο «επιχείρημα».
Αλλά η αυτοεξόριστη Κυβέρνηση μεταβαίνουσα εις Παρισίους θα πρέπει για να ανακτήσει την αυθεντία και το σεβασμό στο επιχείρημα, να κατορθώσει μεταξύ των άλλων και τα εξής:
Να μην αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.
Να μη μειωθούν οι συντάξεις.
Να μη θεσμοθετηθεί η ανταπεργία των εργοδοτών (lock out).
Να μη μειωθεί η μισθολογική δαπάνη στο δημόσιο τομέα.
Να μην υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο τομέα.
Να μην αυξηθούν τα κατώτερα όρια του ΦΠΑ.
Να μην υπάρξουν πλειστηριασμοί ακινήτων για χρέη στο Δημόσιο.
Να μη συνεχισθεί η ειδική εισφορά αλληλεγγύης.
Εάν η, εις Παρισίους συνεδριάζουσα μετά της Τρόικα, Κυβέρνηση δεν επιτύχει να ακυρώσει τις αξιώσεις του Κράτους των Δανειστών, τότε θα είναι άνευ ουσίας η μετάβαση αυτή, αλλά και άδικη η δαπάνη της μετάβασης και διαμονής.
το Κράτος των Δανειστών –το συμβόλαιο υποταγής
Η τετράχρονη μνημονιακή περίοδος χαρακτηρίζεται από μια μοναδικότητα: οι επιτελείς του συστήματος επιβάλουν από καθέδρας με κακοποίηση του Συντάγματος και ακύρωση βασικών Αρχών Ασφάλειας Δικαίου, τις πιο ακραίες πολιτικές σε βάρος του Λαού, χάριν των Δανειστών. Αυτή όμως η «πυγμή» στοιχειωδώς δεν αντιτάσσεται ή έστω δεν αφήνεται να εννοηθεί ότι θα επιδειχθεί στους Δανειστές. Έτσι η Ελλάδα τελεί υπό το κράτος του Κράτους των Δανειστών. Αποτελεί δε απόλυτη υποτέλεια και συμβόλαιο υποταγής η εξ αρχής επιβολή των Δανειστών –επιβολή που συνεχίζεται αδιάπτωτη.
Ιδιαιτέρως αξιοσημείωτη ενταύθα είναι η παρακάτω συνομολόγηση, που καταδεικνύει την υπεροχή του Κράτους των Δανειστών και την προσχώρηση στο «δόγμα της υποτέλειας». Επουδενί δε έχει μεταβληθεί ή αλλοιωθεί σε επίπεδο πολιτικό ή νομικό η αρχική συνομολόγηση της παρ. 1 του άρθρου 12 της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης, όπου αυτολεξεί ισχύουν τα εξής:
«Σε περίπτωση που μία ή περισσότερες από τις διατάξεις που περιλαμβάνονται στην παρούσα Σύμβαση είναι ή καταστούν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει άκυρες, παράνομες ή μη εκτελεστές» εν τούτοις «ερμηνεύονται και ως εκ τούτου εφαρμόζονται σύμφωνα με το πνεύμα και τον σκοπό της παρούσας Σύμβασης». Ιδού λοιπόν κείμενο ντροπής και υποτέλειας(!) που αφορά μάλιστα Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Έτσι όμως υφίσταται μετατόπιση του κύρους και της αυθεντίας υπέρ του Κράτους των Δανειστών. Ως εκ τούτου υπό τις συνθήκες αυτές η διαπραγμάτευση είναι αδύνατη και ο μονόδρομος της λιτότητας καθεστώς ανθρωπιστικής κρίσης που περιφέρει την κοινωνία σε απόκρημνη κατάσταση και εντάσσει τη Χώρα στο περιθώριο των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων. Για να επανέλθουμε όμως στον πυρήνα του ζητήματος των τελευταίων εξελίξεων, πρόδηλο είναι ότι η διαπραγμάτευση με τους Δανειστές δεν είναι ζήτημα χωροταξικό (Αθήνα ή Παρίσι). Η διαπραγμάτευση είναι ζήτημα ευθέως πολιτικό αλλά και νομικό, με τα κρατούντα τόσο στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, όσο πρωτίστως και στην ευρωπαϊκή ενωσιακή έννομη τάξη. Με βάση δε τις Αξίες και τις Αρχές του θεσμοθετημένου ευρωπαϊκού νομικού και πολιτικού πολιτισμού, η υπόθεση επίλυσης του ελληνικού χρέους (όσο κι αν παραξενεύει μερικούς), είναι και ζήτημα πολιτικής ηθικής!
τα ερωτήματα-ως προαπαιτούμενα εκ μέρους της Ελλάδας
Στο παρόν κείμενο προτάχθηκε το argumentum ad verecuntiam. Το επιχείρημα προς σεβασμό και κυρίως «το επιχείρημα που επικαλείται το αίσθημα της ντροπής» (4).
Αυτό το επιχείρημα θα πρέπει να αντιστραφεί. Να απευθυνθεί στους Δανειστές. Εάν οι Δανειστές θέτουν προαπαιτούμενα, τέτοιο δικαίωμα να θέσει προαπαιτούμενα έχει και ο Ελληνικός Λαός και η Κυβέρνησή του στο όνομα της νομικής, πολιτικής και ηθικής τάξης. Σε τελευταία ανάλυση το πολιτικό και ηθικό ζήτημα δεν αφορά τις «παγερές αγορές», αλλά τους Λαούς - πολίτες της Ένωσης και τα Κράτη-Μέλη τα οποία πρέπει να συμπολιτεύονται την ενωσιακή έννομη τάξη, τις Αξίες και Αρχές της Ένωσης.
Έτσι με βάση το επιχείρημα του σεβασμού ή της ντροπής, θα πρέπει να τεθούν στους Δανειστές τα παρακάτω αμείλικτα ερωτήματα:
Η Ελλάδα βιώνει ανθρωπιστική κρίση;
Έχουν ελεγχθεί τα όρια αντοχής του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος;
Στη λιτότητα επιβάλλεται περαιτέρω λιτότητα;
Ο άνεργος μπορεί να συμβάλει στην αποπληρωμή του χρέους;
Ο άνεργος μισθωτός και ο άεργος επιχειρηματίας μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη, στην αύξηση της φοροδοτικής ικανότητας, και στη συντήρηση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος;
Το παρόν Φορολογικό Δίκαιο προσελκύει επενδύσεις;
Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, που αφορούν στην αδήριτη πραγματικότητα, πρέπει να είναι τα προαπαιτούμενα εκ μέρους της Ελλάδας για να υπάρξει διαπραγμάτευση. Ασφαλώς όμως, δεν μπορούν (εκ προοιμίου μάλιστα), να θέσουν τέτοια ερωτήματα όσοι πιστεύουν στο «μονόδρομο» και όσοι τελούν υπό το κράτος του «συμβολαίου υποταγής». Αυτό είναι βέβαιον, είτε η συνεδρίαση λαμβάνει χώρα στην Αθήνα, είτε στο Παρίσι!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Βλ. Π.Ι. Μηλιαράκης, Από το «Δόγμα του Σοκ» στο «Δόγμα του Χάους» ΑΥΓΗ, 20.5.2014,
(2) Βλ. Π.Ι.Μηλιαράκης, Κυβερνητική προπαγάνδα και μετα-επικοινωνία, ΑΥΓΗ 22.3.2014.
(3) Η λατινική φράση ipse dixit μαρτυρεί το κύρος του δασκάλου. Οι ρίζες του δόγματος ανάγονται στον Πυθαγόρα. Η φράση αυτή λέγεται για να δηλωθεί η επιστημονική αυθεντία κάποιου. Βλ. Μ.Μανδαλά, Dum Spiro Spero, εκδόσεις, Αρμονία, 2008, σελ. 101.
(4) Βλ. Μ.Μανδαλά, οπ.π. σελ. 30.
……………………………….
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU) και είναι μέλος του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
