Ο Τάσος Τρίκκας (Εποχή 29/6/14) αναφέρεται διεξοδικά στις σχέσεις της προδικτατορικής ΕΔΑ με τις κεντρώες τότε πολιτικές δυνάμεις για να επισημάνει την αστοχία αναλύσεων που αναζητούν ομοιότητες εκείνης της περιόδου με το σήμερα.
Τέτοιες ομοιότητες υποβάλλονται από το γεγονός ότι το επίκεντρο της δημοσιότητας έχει καταλάβει ασίγαστη αγωνία για τις τύχες της "Κεντροαριστεράς". Ελιές, ποτάμια, γέφυρες, κατάλοιπα κομμάτων, μειοψηφίες που ασφυκτιούν, μονομελή "πολιτικά" μορφώματα, προσωποπαγείς "όμιλοι προβληματισμού", κατάλογοι αριθμημένων υπογραφών, ιδανικοί εραστές της δικής τους επωνυμίας συνωστίζονται υπό το εκτυφλωτικό φως μιας διαρκούς δημοσιότητας προκειμένου να ανατάξουν, να αναζωογονήσουν, να αναθερμάνουν, να ανασυνθέσουν την ελλείπουσα "Κεντροαριστερά". Για να μπει επιτέλους φραγμός στην παρά φύσιν άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το "πολιτικόν ζήτημα" -κατά την κομψή ορολογία παλαιότερων εποχών- που φαίνεται να αναδεικνύει η συγκυρία.
Αλλά, επιτρέψτε μου, τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Το πολιτικόν ζήτημα που δεσπόζει δεν είναι, τουλάχιστον σήμερα, το να ραφτεί αξιοπρεπές πολιτικό μαξιλάρι ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Όπως υπογραμμίζει ο Τρίκκας, δεν διάγουμε μέρες του '58, όταν η μετεμφυλιακή Δεξιά παρέμενε ισχυρή και μείζον καθεστωτικό αιτούμενο αποτελούσε η σύμπηξη του κεντρώου χώρου προκειμένου να αποτραπεί η παραπέρα ενίσχυση της Αριστεράς.
Και ιδού. Γνωρίζουμε πως το πολιτικόν ζήτημα συνυφαίνεται στενά με το κοινωνικόν. Όπου το τελευταίο είναι σήμερα πολύ διαφορετικό από το τότε: η χώρα καταρρέει οικονομικά, κοινωνικά και θεσμικά, τα μεσαία στρώματα καταστρέφονται, η κοινωνική πόλωση οξύνεται προς το μη περαιτέρω. Και η κυβέρνηση προωθεί ανέμελα τη διάλυση, ανίκανη να προδιαγράψει ίχνος ελπίδας και με μόνο στήριγμα την εντεινόμενη καταστολή. Αυτές είναι οι κύριες παράμετροι που εκτίναξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είναι εκείνος που κατορθώνει, για βαθείς ιστορικούς λόγους, να πολιτικοποιεί, δηλαδή να εκλογικεύει, μιαν οργή που διαχέεται και βαθαίνει διαρκώς περισσότερο.
Η συρρίκνωση των κυβερνητικών δυνάμεων απορρέει από τα παραπάνω. Η ίδια η Ν.Δ., διαιρεμένη σε συνιστώσες λυκοφιλίας, παραπαίει ανάμεσα σε ακροδεξιές και κεντροδεξιές καταβολές και σύρεται στην αυτοδιάλυση χωρίς να φαίνεται πως καν υποψιάζεται ότι το κοινωνικόν ζήτημα ουδέποτε αντιμετωπίζεται με μόνη τη γυμνή καταστολή.
Το πολιτικόν ζήτημα, άρα, δεν ταυτίζεται με την ανασύνθεση της "Κεντροαριστεράς". Αντίθετα, μείζον αιτούμενο της συγκυρίας είναι η ανασυγκρότηση της Δεξιάς. Όχι απλώς για να ανακοπεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά για να υπάρξει πόλος που θα αποσοβήσει την εξέλιξη του τελευταίου στη μόνη ηγεμονική δύναμη, εκείνη που θα καταλύσει τη ριζική αλλαγή των πραγμάτων. Πραγματικό πολιτικόν ζήτημα των ημερών είναι η σύμπηξη μιας αξιόπιστης καθεστωτικής Δεξιάς.
Όσοι ζυμώνουν την ανασύνθεση της "Κεντροαριστεράς" το έχουν καταλάβει. Γι' αυτό εμμένουν αταλάντευτα στον πόλεμο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό αποστρέφουν αιδημόνως το βλέμμα από το κοινωνικόν ζήτημα. Προσφέροντας με γνήσια αυταπάρνηση τόσο τον εαυτό τους όσο και το ψευδώνυμο που διακονούν στη σύμπηξη του καθεστωτικού πόλου που απαιτούν οι καιροί. Υπό όποια προσωνυμία βολέψει.
Οι πολιτικές εξελίξεις δύσκολα προβλέπονται. Αλλά η αποτροπή τής εν λόγω σύμπηξης είναι δικό μας μείζον αιτούμενο. Που εξαρτάται καίρια από τη δική μας πολιτική. Όπως φωτίζεται από τις αρχές και τις επεξεργασίες μας.
[Με ευχαριστίες στον Αλέκο Βελισσάριο]
