Το ότι η Ελλάδα «πωλείται» από τη συγκυβέρνηση και τους «επιτελείς του συστήματος» είναι προφανές. Προφανές επίσης είναι, με αιτία και αφορμή το «ξεπούλημα» της ΔΕΗ, ότι η διαδικασία αυτή χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο αυταρχισμό(!), με κατ' ουσίαν συνοπτικές διαδικασίες και κατάργηση συνταγματικών δικαιωμάτων. Ιδιαιτέρως όμως πρέπει να αναδειχθεί και το πρωτοφανές φαινόμενο(!), να «πωλείται» η «ιστορία του τόπου»! Κάτι τέτοιο προδήλως αφορά διαδικασία αδιανόητη ακόμη και σε υποανάπτυκτες χώρες!..
Στη «σύγχρονη Ελλάδα» όμως των «Μνημονίων», αντί να φυλάσσονται, πωλούνται ακόμη και οι Θερμοπύλες! Ειδικότερα για την περίπτωση των Θερμοπυλών, άξιο παρατήρησης είναι ότι ο κάθε ενδιαφερόμενος αγοραστής πληροφορείται από τον φορέα εκποίησης για τον Ήφαιστο, τον Ηρακλή και βεβαίως για τη Μάχη των Θερμοπυλών. Έτσι λαμβάνει γνώση για το ιστορικό «όχι»(!) στην επέλαση των Περσών, για τους 300 του Λεωνίδα και τους 700 Θεσπιείς. Ταυτοχρόνως όμως συνειδητοποιεί ότι στην πρόσφατη ελληνική Ιστορία καταγράφεται και ένα μεγάλο «ναι» που αφορά την εκποίηση του «τόπου» και της «Ιστορίας».
Πέραν των προαναφερομένων επιβάλλεται στο παρόν περίγραμμα να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στις «πρωτοβουλίες» των ημερών, στις οποίες επιδίδεται η συγκυβέρνηση αναφορικώς με την εκμετάλλευση των ελληνικών υδρογονανθράκων του Ιονίου Πελάγους (Επτάνησα) και του Λιβυκού Πελάγους (Κρήτη). Αξιοπρόσεκτο είναι δε ότι η πρόσφατη μέριμνα περί τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες «συμπίπτει» με τις ανακοινώσεις του πετρελαϊκού κολοσσού «BP», με βάση τις οποίες τα παγκόσμια πετρελαϊκά αποθέματα επαρκούν μόνο για τα προσεχή πενήντα (50) έτη, καθόσον ανέρχονται σε 1.687,9 δισ. βαρέλια. Ως εκ τούτου ο υποθαλάσσιος πλούτος που ανήκει στον ελληνικό λαό αποκτά ιδιαίτερη αξία.
Οι εξελίξεις όμως που αφορούν τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες, θα πρέπει να συνεκτιμηθούν: α) με τον τρόπο διάθεσης δημόσιας περιουσίας από τη «μνημονιακή συγκυβέρνηση» και β) με την αμετροεπή βουλιμία των δανειστών. Συνεπώς συντρέχει σοβαρό ενδεχόμενο να μεταβιβασθούν πρόσοδοι των φυσικών πόρων της Ελλάδας στους δανειστές ή άλλως να απαιτηθούν με διαδικασίες «κατασχέσεων» οι πρόσοδοι αυτές από τους δανειστές.
Απαραίτητο συνεπώς είναι, προς κάθε κατεύθυνση, να καταστούν γνωστά τα εξής:
1) Στοιχεία του κράτους είναι η γεωγραφική έκταση (έδαφος, υπέδαφος, θαλάσσιος-υποθαλάσσιος χώρος καθώς και εναέριος χώρος), επί της οποίας ασκείται η κρατική εξουσία1 και η «εδαφική αρμοδιότητα» (territorial jurisdiction).
2) Τα δημόσια κτήματα διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες:2α) στη δημόσια περιουσία ή δημόσια κτήση (domaine public) και β) στην ιδιαίτερη περιουσία, εκείνη των κτημάτων (ιδιωτική περιουσία) που δεν εξυπηρετεί δημόσιους σκοπούς (domaine privé). Ωστόσο, η δημόσια περιουσία δεν μπορεί να εκποιηθεί -και δεν μπορεί να εκποιηθεί, γιατί είναι αναπαλλοτρίωτη, όπως είναι και ακατάσχετη.
3) Ως προς το ενδεχόμενο ή την απειλή να μεταβιβασθούν στους δανειστές πρόσοδοι του ελληνικού λαού από εκμετάλλευση του φυσικού του πλούτου, ή άλλως να επιχειρηθούν κατασχέσεις από τους δανειστές σε βάρος των προσόδων του φυσικού πλούτου του ελληνικού λαού, υπ' όψιν τα εξής:
3.α) Με βάση τα ισχύοντα στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, ως προς την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), αν και επ' αυτής κατ' αρχήν δεν αναγνωρίζεται «εδαφική κυριαρχία», είναι σαφές ότι αναγνωρίζονται «δικαιώματα και τίτλοι ιδιοκτησίας».3 Τα δικαιώματα δε και οι τίτλοι ιδιοκτησίας αφορούν ακριβώς την εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων. Άξιο παρατήρησης είναι επίσης ότι το παράκτιο Κράτος αποκτά στο έδαφος του βυθού της θάλασσας «περισσότερα δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων απ' όσα του αναγνώριζε η σύμβαση του 1958 περί της υφαλοκρηπίδας».4 Συνεπώς υφίσταται «θαλάσσια δημόσια κτήση».5
3.β) Αδιαμφισβήτητη συνέπεια των προαναφερομένων είναι πως καθίσταται ανεπίτρεπτη η εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων ή με όποιο τρόπο εκχώρηση εσόδου από φυσικούς πόρους στους δανειστές! Και τούτο γιατί επί των φυσικών πόρων (που είναι δημόσια περιουσία), «η Πολιτεία έχει δημοσίου δικαίου κυριότητα -που εννοιολογικά της στοιχεία είναι, μαζί με άλλα, οι ιδιότητες του αναπαλλοτρίωτου και του απαράγραπτου»,6 ενώ οι φυσικοί πόροι (ως δημόσια περιουσία) «είναι οργανικώς και αμέσως συνδεδεμένοι με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας».7
Ως εκ τούτου οι φυσικοί πόροι της Ελλάδας ως αναπαλλοτρίωτοι και οργανικώς συνδεδεμένοι με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας, ανήκουν κατευθείαν στον λαό της.8
4) Επειδή είναι δυνατόν να τεθεί ζήτημα στο κατά πόσο οι δανειστές μπορούν να διεκδικήσουν δικαστικώς δικαιώματα επί των φυσικών πόρων επικαλούμενοι την παραίτηση της Ελλάδας από την ασυλία και την ετεροδικία,9 προσφεύγοντες στη συμφωνηθείσα δικαιοδοτική κρίση του εσωτερικού Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου, το οποίο θα εφαρμόσει αγγλικό δίκαιο, άξια παρατήρησης είναι τα εξής:
4.α) Μια τέτοια διαδικασία είναι προδήλως εξωνομική, καθόσον προσκρούει στο ότι: το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δεν είναι αγγλικό δίκαιο! Επίσης προσκρούει και στο αυστηρό δεδομένο ότι το εσωτερικό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δικαιοδοτική αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ούτε και το ad hoc Διεθνές Δικαστήριο της Θάλασσας.10 Για τα προαναφερόμενα όμως θα πρέπει να συνειδητοποιηθούν τα εξής:
Απαιτείται αποφασιστικότητα, ότι σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα είναι κυρίαρχο κράτος. Ταυτοχρόνως όμως απαιτείται και το κατάλληλο πολιτικό προσωπικό που θα στηρίζεται για τα καθήκοντα υπεράσπισης της δημόσιας περιουσίας από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού που θα προκύψει από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές - όποτε αυτές λάβουν χώρα. Το βάρος ανήκει και αφορά πρωτίστως και κυρίως στο κύρος του ΣΥΡΙΖΑ.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Πρβλ. για τη φιλολογία του θέματος: M.Sorensen, Manual of Public International law, 1968, σελ. 250 και επ. I.Brownlie, Princliples of Public International Law, 1972, σελ. 109 και επ. (2) Βλ. Μ.Στασινόπουλος, Μαθήματα Δημοσιονομικού Δικαίου, 1966, σελ. 155 και επ. (3) Βλ. Μ.Η. Nordsquist, United Nations Convention on the Law of the Sea, vol. I, 1985, σελ. 467 και επ. και RMM Wllace and O. Martin - Ortega, International Law, 2009 σελ. 152 και επ. Επίσης βλ. Διαιτητική απόφαση της 14ης Φεβρουαρίου 1985 στην υπόθεση οριοθέτησης των θαλασσίων συνόρων Γουϊνέας/Γουϊνέας Μπισάω, RGDIP, 1985, σελ. 533 (4) Βλ. Ε. Ρούκουνας, Διεθνές Δίκαιο ΙΙ, 1982, σελ. 228 (5) Βλ. Μ.Στασινόπουλος, οπ.π. σελ. 163 και επ. (6) Βλ. Γ. Παπαχατζής, Σύστημα του ισχύοντος στην Ελλάδα Διοικητικού Δικαίου, 1983, σελ. 69 (7) Βλ. Μ. Στασινόπουλος, οπ.π. σελ. 159 (8) Πρβλ. Γ. Κασιμάτης, η ρήτρα «υπέρ του λαού»..., Μελέτες Ι, 1975, σελ. 285 και επ. (9) Βλ. (αντί πολλών) E. Ρούκουνας, οπ.π. ΙΙΙ, 1983, σελ. 69 και επ. και κυρίως σελ. 82-83 (10) Βλ. άρθρα 279-299 και Παράρτημα IV της Σύμβασης του Montego-Bay.
˟ Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU). Είναι μέλος του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
