«Κάτω
στο βάθος
τόσα πέλματα βαριά.
Ακούω νά 'ρχεται καινούργιο βήμα.»
Κατά Σαδδουκαίων, Μιχάλης Κατσαρός
Πώς το αποτέλεσμα της νίκης του 26,6% στις ευρωεκλογές -πρώτο κόμμα η Αριστερά, 4 μονάδες μπροστά από τη Ν.Δ.- και στην Περιφέρεια Αττικής θα γίνει εφαλτήριο, μέσα στον επόμενο πυκνό πολιτικό χρόνο, ώστε να σχηματισθεί κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Οι περισσότερες προϋποθέσεις αναγνωρίζονται, εν πολλοίς, στη μέχρι τώρα πολιτική πρακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ως αποφυγή των τεσσάρων πληγών της Αριστεράς, με συνέπεια το 26,6 % να μην είναι φανταστικό, αλλά πραγματικό:
* Συνέλαβε τα μηνύματα των καιρών και πριν από την κρίση και κατά το ξέσπασμά της και με τις προτάσεις της μπόρεσε να εκφράσει το 27% του λαού το 2012, σταθεροποιώντας το, δύο χρόνια μετά, όπως φάνηκε με τις πρόσφατες ευρωεκλογές.
* Συνέδεσε σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές προτάσεις της με τις επιστήμες. Κατανοήθηκε η αυτονομία του σύνθετου πεδίου της πολιτικής και των θεσμών με αντίστοιχες παρεμβάσεις.
* Δείχνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να λαμβάνει υπ' όψιν της την ιστορική σταθερά της γεωπολιτικής, γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής θέσης της χώρας μας, η οποία επικαθορίζει τις άλλες αντιθέσεις.
* Έχει αποφύγει τις διασπάσεις, προτάσσοντας την προωθητική σύνθεση και δείχνει να ενοποιεί το ταξικό, το πατριωτικό και το διεθνιστικό, αν και υπολείπεται στη διαχείριση «του πολιτικού» σε σχέση με τον αντίπαλο, το άρχον ευρωπαϊκό και το εγχώριο κατεστημένο, εξ αιτίας της υλικής εξουσίας του κεφαλαίου που διαθέτει και των μηχανισμών του.
Μια σκέψη που, παρά τη σχηματοποίησή της, συμπυκνώνει, νομίζω, την κεντρική πολιτική του στάση: Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να συνδυάζει τον αριστερό ριζοσπαστισμό με τη σωφροσύνη που απορρέει από την επιστημονική, επομένως αντιδογματική, συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Συνδυασμός πολύ δύσκολος. Η απώλεια του αριστερού ριζοσπαστισμού οδηγεί στην συντριβή τύπου ΔΗΜ.ΑΡ., η απώλεια της σωφροσύνης, η πολιτική θεολογία, η απόσπαση από τα «πράγματα», ο σεχταρισμός οδηγούν στην περιθωριοποίηση τύπου ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αλαβάνος. Το ζήτημα, επομένως, είναι πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτήσει προγραμματική και πολιτική ηγεμονία μέσα στον λαό. Μόνον αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανυψωθεί σε μεγάλη πατριωτική παλλαϊκή δύναμη μπορεί, μέσα από το διαλεκτικό συνεχές μεταρρύθμισης-ρήξης και συσχετισμού των δυνάμεων, να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Αριστεράς και να υπερασπίσει τα συμφέροντα των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Αντίθετα, αν μείνει στάσιμος και μειοψηφικός, χωρίς κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αντίπαλοι θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν το δικό τους πρόγραμμα, μέχρι να γίνουμε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη μισθωτών σκλάβων. Όχι μόνον δεν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαραθέτει τον πατριωτισμό στη διεθνιστική αλληλεγγύη των εργαζομένων, Ευρωπαίων και μη, αλλά και να μην επιτρέπει στον αντίπαλο να οικειοποιείται αυτές τις θετικές έννοιες, τη στιγμή μάλιστα που τις έχει κακοποιήσει, ως πατριδοκαπηλία και κοσμοπολιτισμό, μεταμφιέζοντας έτσι την αφόρητη υποτέλεια, έχοντας καταστήσει τη χώρα μας αποικία χρέους, συρρικνώνοντας τη δημοκρατία και το Σύνταγμα, η υπεράσπιση των οποίων, εκ των πραγμάτων, είναι το πρώτο καθήκον και η πρώτη «μεταρρύθμιση». Ο πολιτικός συμβιβασμός είναι αποδεκτός μόνον όταν είναι υπό την ηγεμονία του ιστορικού μπλοκ της ριζοσπαστικής αλλαγής -και αυτό δεν αναιρεί την ισοτιμία με τους συμμάχους- όταν το κατευθύνει προς τα εμπρός, διαφορετικά είναι πολιτική υποταγή, πολιτική ουράς, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα.
Και αυτά συνδέονται με την απάντηση, με τη λύση στο 5ο θανάσιμο πρόβλημα που υποβόσκει στον ΣΥΡΙΖΑ: πώς κατακτάται η οργανωτική και πολιτική αντοχή και συνοχή πρώτιστα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και κατ' επέκτασιν όλου του κόμματος σε σχέση με την παρέμβαση του λαϊκού κινήματος;
Η ηγεσία του κόμματος πρέπει να αποκτήσει τώρα επιτάχυνση τουλάχιστον ανάλογη με αυτήν που έχει ο πανίσχυρος αντίπαλος και ακόμη καλύτερα να προηγείται και να ηγείται των εξελίξεων. Να κατανοηθεί η αξία του «οργανωτικού» ως πολιτικού ζητήματος πρώτης γραμμής, που δεν περιμένει το αυθόρμητο, αλλά το προκαλεί, ως σχέση με το συνειδητό. Από το αν υπάρξει ή δεν υπάρξει απάντηση σε αυτό -θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό όλα τα υπόλοιπα- και η άνοδος στην κυβέρνηση και η σταθεροποίηση μετά της κυβέρνησης της Αριστεράς. Η οργανωτική πλαδαρότητα σήμερα είναι ολοφάνερη, οι τάσεις μέσα στο κόμμα θεμιτές, όχι, όμως, ως μεθοδολογία, από ορισμένους, των τεχνικών της εξουσίας, οι προσωπικές στρατηγικές, ο παραγοντισμός, είναι αρνητικά φαινόμενα που πρέπει να εκλείψουν, πριν γίνουν καθεστώς. Τον είδε τον κίνδυνο και τον ανέδειξε εν μέσω των προηγουμένων εκλογών ο Αρ. Μπαλτάς στην «Αυγή», μιλώντας για μεσολαβητές ισχύος, που μπορεί να καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ακίνδυνο, να τον οδηγήσουν στην απλή διαχείριση, στην ενσωμάτωση, στη διάψευση. Διαφύλαξη του συλλογικού ήθους της Αριστεράς ως κόρης οφθαλμού.
Αριστερά χωρίς τις βαθιές ρίζες μέσα στην κοινωνία, χωρίς λαϊκό κίνημα, χωρίς την «κάλυψη της αεροπορίας», είναι μια ανάπηρη Αριστερά, μια Αριστερά με πήλινα πόδια. Πώς θα συγκροτηθεί ένα κίνημα ανέργων (είναι δυνατόν την τιμή του λαϊκού κινήματος σε όλη την Ελλάδα να την κρατούν μόνον οι 50 σεβαστές καθαρίστριες;), εργατών, αγροτών, μικρομεσαίων, για την υγεία και την παιδεία. Η ανυπαρξία ενός ευρύτατου κινήματος νεολαίας που θα «πέταγε στη θάλασσα» την πολιτική και τους πολιτικούς των Μνημονίων αποτελεί σήμερα πολιτικό παράδοξο, πολιτικό έλλειμμα πρώτου μεγέθους στην ιστορία της Αριστεράς. Να βγει όλο το στελεχικό δυναμικό, οι βουλευτές και οι οργανώσεις, ενιαία και συντονισμένα σε όλη την Ελλάδα, με το συγκεκριμένο πρόγραμμα, που θα λέει τι θα αλλάξει στη ζωή του ελληνικού λαού, αλλά για να τον ακούσει ταυτόχρονα.
Περιφέρεια Αττικής: Να αποτελέσει δείγμα γραφής της πολιτικής λειτουργίας της Αριστεράς. Να εκπονηθεί σχέδιο από τώρα για σύσταση Υπηρεσίας Κοινωνικής Αλληλεγγύης σε συνεργασία με τους κατά τόπους Δήμους και την Εκκλησία σε όλη την Αττική, στοχευμένα με καταγραφή των οικογενειών που έχουν πρόβλημα και τη συγκεκριμένη βοήθειά τους. Αυτό θα αφαιρέσει το κοινωνικό έδαφος, το αντισυστημικό «φαίνεσθαι» και τον λαϊκισμό της Χ.Α., πέραν του μόνιμου ιδεολογικού-πολιτικού μετώπου. Παράλληλα, εφαρμογή σχεδίου αναπτυξιακών έργων, ώστε να υπάρξουν θέσεις εργασίας.
Μόνον αν υπάρξει αυτός ο «αέρας» του ΣΥΡΙΖΑ, τότε και μόνον τότε θα φυσήξει ο άλλος «αέρας» της νίκης, ο οποίος υπολανθάνει μεν, αλλά δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί και αν δημιουργηθεί, να μην αποτελέσει ένα «αριστερό διάλειμμα» με μια συντηρητική παλινόρθωση.
* Ο Γιώργος Ν. Δερμάτης είναι δρ. Ιστορίας
