Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών δεν κρύβει εκπλήξεις, ήταν αναμενόμενο και αποτυπώνει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που ζούμε. Το αν αυτό το αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και τους στόχους που είχαμε θέσει, έχει να κάνει με το πόσο σχέση έχουμε εμείς με την πραγματικότητα.
Είναι γνωστό πως από τη φύση τους οι δημοτικές κυρίως, αλλά και οι περιφερειακές εκλογές δεν προσφέρονται για δημοψήφισμα απέναντι στην κυβέρνηση. Ειδικά αυτές οι εκλογές, που είχαν την ιδιαιτερότητα της τρίτης κάλπης τη δεύτερη Κυριακή. Έτσι, παρ' όλο που η καταγραφή μας πολλαπλασιάστηκε σε σχέση με τις εκλογές του 2010, η γενική εικόνα άφησε σε πολλούς πικρή γεύση. Ειδικά στις Περιφέρειες. Ο λόγος ήταν γιατί είχε υπερεκτιμηθεί η επίδραση που θα είχε στο αποτέλεσμα το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Όμως η ρευστοποίηση που έχει επέλθει στα κόμματα της συγκυβέρνησης σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο δεν παρατηρείται με τον ίδιο τρόπο στον χώρο της Αυτοδιοίκησης, όπως δεν παρατηρείται και στον συνδικαλιστικό, επιστημονικό και επαγγελματικό χώρο. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έχουν ακόμη βαθιές ρίζες στους δήμους και τις Περιφέρειες. Οι περισσότεροι υποψήφιοί τους διαθέτουν ισχυρά τοπικά πελατειακά δίκτυα, έχουν μακρόχρονη θητεία και εμπειρία στην τοπική εξουσία, πολλοί κράτησαν αποστάσεις από κυβερνητικές μνημονιακές πολιτικές και σχεδόν όλοι κατέβηκαν στις εκλογές ως "ανεξάρτητοι", μπερδεύοντας αρκετά τα πράγματα.
Αυτά ήταν γνωστά, όπως και το ότι τον Μάιο του 2014 θα είχαμε εκλογές... Επομένως έπρεπε να είχαμε προετοιμαστεί διαφορετικά, βάζοντας πιο ρεαλιστικούς στόχους, που πρακτικά σήμαιναν: επιλογή προσώπων με αυτοδιοικητικά κριτήρια και ευρύτερη αποδοχή στις τοπικές κοινωνίες, συμμαχίες και συνεργασία με πρόσωπα και συλλογικότητες κυρίως σε προγραμματικό πλαίσιο, έγκαιρη γνωστοποίηση και πολύμορφη δραστηριότητα των εκλογικών σχημάτων μας.
Όμως εμείς δώσαμε, γενικώς, δημοψηφισματικό χαρακτήρα στην εκλογική αναμέτρηση και επιδιώξαμε κλίμα πολιτικής ανατροπής βάζοντας ψηλά τον πήχη ("τρεις κάλπες - μία επιλογή - νίκη"). Κεντρικά δεν αποφύγαμε λαθεμένους χειρισμούς, αλλού επιλέξαμε αδύναμες υποψηφιότητες και αλλού διχάσαμε τις τοπικές οργανώσεις. Για ακόμη μία φορά, δηλαδή, δεν αποφύγαμε τις προχειροδουλειές, όταν -το τονίζουμε- ήταν γνωστό ότι το 2014 θα έχουμε εκλογές... Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, είναι θετικό το εκλογικό αποτέλεσμα. Φυσικά θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα, αλλά...
Το μεγάλο στοίχημα, η μεγάλη πρόκληση είναι η διαχείριση της εξουσίας στις δύο Περιφέρειες που πήραμε, ειδικά της Αττικής. Εκεί, μαζί με τους πολλούς δήμους που κερδίσαμε, θα δώσουμε τις εξετάσεις για το πώς εννοούμε την αριστερή διακυβέρνηση.
Στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα κατακτώντας μια ιστορικής σημασίας νίκη για την Αριστερά σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Επιβεβαιώθηκε έτσι η σταθερότητα του αποτελέσματος του 2012, που δείχνει να παγιώνεται σε ποσοστό 26-28%. Είναι αρκετό αυτό; Ασφαλώς όχι. Αντίθετα, αυτή η σταθερότητα προβληματίζει, όταν δύο χρόνια τώρα η κοινωνία συνεχίζει να δοκιμάζεται από τη σκληρή λιτότητα και όταν το ποσοστό που είχε η συγκυβέρνηση μειώθηκε από το 42% στο 30%.
Μιλώντας με πολλούς που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ διαπιστώνεις ότι οι περισσότεροι δεν το κάνουν γιατί εμπνέονται από το ριζοσπαστικό - κινηματικό - αντικαπιταλιστικό και ό,τι άλλο επαναστατικό συζητάμε στις εσωτερικές μας διαδικασίες, αλλά γιατί σ' αυτόν αναγνωρίζουν τη δυνατότητα να τους απαλλάξει από τη μνημονιακή βαρβαρότητα, γιατί ελπίζουν να ξαναφέρει τη ζωή τους στα ανθρώπινα πλαίσια.
Επομένως, για να μετατραπεί η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική ηγεμονία μέσα στην κοινωνία και να διαμορφωθούν οι όροι για να δημιουργηθεί πλειοψηφικό ρεύμα νίκης που θα οδηγήσει την Αριστερά στη διακυβέρνηση της χώρας, απαιτείται:
* Το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία με αύξηση του αριθμού των μελών του και άλλου τύπου λειτουργία των τοπικών τουοργανώσεων.
* Να υπάρξει σαφής πολιτικός σχεδιασμός, παρουσίαση συγκεκριμένων προγραμματικών προτάσεων, αποτελεσματική επικοινωνιακή στρατηγική.
* Να αναληφθούν πολύμορφες πρωτοβουλίες που θα αποτελέσουν πόλο έλξης και αναφοράς για τον κόσμο που θέλει, αλλά διστάζει να τον εμπιστευθεί.
* Να αποκτήσει -ένα χρόνο μετά το ιδρυτικό του συνέδριο- ενιαίο κομματικό χαρακτήρα, πραγματική συλλογική λειτουργία, ουσιαστική συμμετοχή των μελών.
* Να εξαλειφθούν τα όποια γραφειοκρατικά, αρχηγοκεντρικά και παραγοντίστικα φαινόμενα εκδηλώνονται.
Απαιτείται, με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ, να ξαναδεί κάποια πράγματα από την αρχή, για να μη χάσει η Αριστερά πάλι το ραντεβού της με την Ιστορία.
