Με αφορμή την εκδήλωση της Επιτροπής Πρωτοβουλίας μελών του ΣΦΕΑ με τίτλο «Κρίση και δημοκρατική νομιμότητα», θα ήθελα να διατυπώσω λίγες σκέψεις για το μεγάλο πρόβλημα της ανόδου της Χρυσής Αυγής.
Στις μεγάλες κρίσεις ο καπιταλισμός έχει δύο «φάρμακα»: τον φασισμό και τον πόλεμο. Ο φασισμός θεριεύει από τις παρενέργειες της οικονομικής κρίσης, δηλαδή τις κοινωνικές επιπτώσεις της. Αφού λοιπόν ο φασισμός «τρέφεται» με τη διάλυση των κοινωνικών δομών και την απελπισία που προκαλεί αυτή σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων που καταστρέφονται, ο ρόλος της Αριστεράς δεν είναι να περιγράφει και να καταγγέλλει την κρίση και τη Χρυσή Αυγή, αλλά να εξηγεί τις αιτίες που γεννούν την κρίση και να καταγγέλλει αυτούς που με την πολιτική τους οδηγούν σε αυτή.
Αυτό φυσικά δεν αρκεί, η δράση μας μέσα στις δυνάμεις της εργασίας που δέχονται αυτήν την απάνθρωπη επίθεση είναι το μεγάλο όπλο που διαθέτουμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διαχυθούμε μέσα στην κοινωνία, σε όλους τους θεσμούς, σε κάθε αρμό της, αναπτύσσοντας δράσεις αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και αυτοάμυνας των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση και την πολιτική τους προέλευση.
Οι δράσεις μας αυτές πρέπει να γεννούν την ελπίδα και την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων, πρέπει εμπεδώνουν τη θέση μας «κανένας μόνος του στην κρίση».
Ξέρω ότι αρκετοί σύντροφοί μας υποτιμούν αυτές τις μορφές. Όντας εξοικειωμένοι με τη γενική πολιτική και συνδικαλιστική πρακτική, ίσως δεν κατανοούν την αξία αυτών των πολύμορφων δράσεων που συσπειρώνουν τα κοινωνικά υποσύνολα μέσα από την αναζήτηση των λύσεων των καθημερινών τους προβλημάτων που πολλές φορές αφορούν την ίδια την επιβίωσή τους.
Αυτή η ενότητα στη δράση υπηρετεί έναν ακόμα στόχο μας: προετοιμάζει τις κοινωνικές μας συμμαχίες εκεί ακριβώς που πρέπει να τις αναζητούμε και όχι μόνο σε «κινήσεις» κορυφής με αμφίβολης κοινωνικής απήχησης πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής.
Ένα άλλο σημείο που θέλω να υπογραμμίσω είναι η μορφή της κατάλυσης της Δημοκρατίας που συντελείται σήμερα σε σχέση, με τη χούντα της επταετίας. Τότε τα πράγματα ήταν σαφή και ξεκάθαρα, από τη μια η χούντα και η άρχουσα τάξη και από την άλλη ο λαός.
Σήμερα πνιγόμαστε σε μια πλημμύρα πληροφοριών και παραποιημένων ειδήσεων και χάνουμε την «αλήθεια» της κατάλυσης των δημοκρατικών θεσμών. Τώρα η άρχουσα τάξη δεν χρειάζεται, προς το παρόν, ερπύστριες και κάνες πυροβόλων όπλων, τα όπλα της έχουν την εικόνα της τηλεοπτικής οθόνης και των άλλων σύγχρονων μέσων διασποράς ψευδών και παραπλανητικών πληροφοριών και ειδήσεων.
Η διαφορά αυτή κάνει τον αγώνα μας για την προάσπιση της Δημοκρατίας ακόμη πιο δύσκολο, δηλαδή πιο σύνθετο.
*Ο Νίκος Μανιός είναι αντιπρόεδρος Δ.Σ. ΣΦΕΑ
