Όταν ο Αντώνης Σαμαράς, από το 2010, μηνών ακόμη αρχηγός της ΝΔ, ζητούσε εκλογές, δεν είχε ούτε θεσμική, ούτε πολιτική νομιμοποίηση να το κάνει. Απλώς ήταν ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είχε προσφάτως διαδεχθεί τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παραιτήθηκε μετά από ένα εκλογικό ποσοστό ήττας, για να παραδώσει την ηγεσία σε όποιο εκ των κορυφαίων στελεχών του πίστευε ότι θα τα πάει καλύτερα. Με εσωκομματικές εκλογές.
Ο Κ. Καραμανλής έφυγε το φθινόπωρο του 2009 έχοντας στην πλάτη του ένα βαρύ 33,48% έναντι του 43,92 που είχε κερδίσει το ΠΑΣΟΚ μ' έναν εκβιασμό και μια υποσχετική:
*Ο εκβιασμός του Γιώργου Παπανδρέου ήταν ότι, εφόσον δεν δεχόταν το αίτημά του για προσφυγή στις κάλπες ο Κ. Καραμανλής, δεν θα συναινούσε στην επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια στο αξίωμα του προέδρου της Δημοκρατίας, ωστόσο όμως θα τον ψήφιζε μόλις, από τις εκλογές τις οποίες επιμόνως ζητούσε, κέρδιζε την πλειοψηφία.
*Η υποσχετική του στο εκλογικό σώμα ήταν η εφαρμογή μιας εκ διαμέτρου αντίθετης «περιοριστικής» πολιτικής από αυτήν που μόλις είχε αρχίσει να εισάγει ο αντίπαλός του, με την περίφημη διαβεβαίωση «λεφτά υπάρχουν» (μολονότι κρυφίως είχε αρχίσει να προετοιμάζει την υπαγωγή της χώρας στη δικαιοδοσία του ΔΝΤ).
Αυτό το 33,48% κλήθηκε να διαχειριστεί ο Αντώνης Σαμαράς, εν πρώτοις για να σταματήσει την καθοδική εκλογική πορεία του κόμματος, και εν συνεχεία να το ενδυναμώσει βελτιώνοντας την πολιτική του πρόταση. Με την ευκαιρία της υπαγωγής της Ελλάδας στον έλεγχο της Τρόικας ανέβασε τους τόνους, καταψήφισε τον Μάιο του 2010 το μνημόνιο, διέγραψε τη Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία -συνεπής στη γερμανική της παιδεία- το υπερψήφισε, υποσχέθηκε απαλλαγή από τα μνημόνια και τα lexotanil, κι άρχισε να προβάλει την ανάγκη προσφυγής στις κάλπες, επειδή με άλλο πρόγραμμα και υποσχέσεις υπερψηφίστηκε το ΠΑΣΟΚ, και άλλο ο Γ. Παπανδρέου εισήγαγε και ψήφισε στη Βουλή.
Τον Νοέμβριο του 2010, στις πρώτες υπό τον μνημονιακό βραχνά δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, δίνει χαρακτήρα αντιμνημονιακού δημοψηφίσματος. Αν και δεν προέκυψε κάποιο θεαματικό αποτέλεσμα υπέρ του κόμματός του (και δεν είναι δυνατό σε αυτοδιοικητικές εκλογές να προκύψει κάτι τέτοιο), ανεβάζει όλο και περισσότερο τους τόνους και εντείνει την επιμονή του για προσφυγή στις κάλπες. Κανείς όμως δεν του κάνει τη χάρη. Αντιθέτως, με μια θεαματική πολιτική πιρουέτα, το Νοέμβριο του 2011, λίγες μέρες μετά τα όσα ερεβώδη διαδραματίστηκαν στη διαβόητη σύνοδο των Καννών, μπήκε στο ζυγό της Μέρκελ με οδηγό τον Λουκά Παπαδήμο, και μαζί με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιώργο Καρατζαφέρη άρχισε να "σέρνει το αλέτρι του αλατιού στη γη που τον γέννησε".
Τα υπόλοιπα είναι ακόμα πιο φρέσκα και γνωστά: Τον Ιούνιο του 2012 κατέβασε το ποσοστό της ΝΔ στο 29,66% με έναν ενδιάμεσο σταθμό το 18,85% του Μαΐου, και στις τελευταίες ευρωεκλογές το πήγε ακόμα παρακάτω, στο 22,71%. Τουτέστιν, 7 μονάδες κάτω από το εθνικό προ διετίας ποσοστό της, ή 10 ολόκληρες μονάδες από το 32,30% πίσω από το ποσοστό που κέρδισε στις αντίστοιχες ευρωεκλογές του 2009. Και μολονότι αγναντεύει την τύχη του ΠΑΣΟΚ και τα ποσοστά του, καμώνεται τον κυρίαρχο.
Δεν είναι κυρίαρχος, το λεν' οι κάμποι τα βουνά, το λεν' και οι ραχούλες, είναι υπάκουος των εντολών της Μέρκελ «κάτσε εκεί που είσαι». Γι' αυτό και βάζει τον δυστυχή κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει για το αίτημα περί εκλογών του Αλέξη Τσίπρα, ότι «είναι εκτροπή να ερμηνεύει την ψήφο του λαού για ερώτημα άλλο απ' αυτό που τέθηκε στο εκλογικό σώμα». Γι' αυτό και αφήνει τον άλλοτε δεύτερο του Γ. Παπανδρέου και νυν δεύτερο του Α. Σαμαρά, Ευάγγελο Βενιζέλο να κατηγορεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι με την επίσκεψή του (και το περιεχόμενο που της έδωσε) στον πρόεδρο της Δημοκρατίας «παραποιεί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα της χώρας και το Σύνταγμα της Ελλάδας». Ο Ευ. Βενιζέλος. Μάλιστα.
Μέσα σ' αυτή τη δίνη, το πρόσωπο που θα μπορούσε να γράψει ιστορία, ο Κάρολος Παπούλιας, κρύβεται πίσω από τις βαριές κουρτίνες του προεδρικού μεγάρου. Αμήχανος, αδύναμος και σκιά ενός ειδώλου που ο ίδιος είχε φιλοτεχνήσει, δείχνει (σε ποιον άραγε;) άβολα που δέχεται τον νικητή μιας τόσο κρίσιμης εκλογικής μάχης, και το μόνο που μπορεί να πει δημοσίως, και με χαμηλωμένη φωνή, είναι τα «συγχαρητήρια» για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Θαυμάσια. Των συγχαρητηρίων όμως συχνά έπονται τα συλλυπητήρια. Κυρίως των επόμενων γενεών.
