Μπορεί ο Μαριάνο Ραχόι να μη ζορίζεται όσο ο ομοϊδεάτης του, Αντώνης Σαμαράς, στην πορεία προς τις ευρωεκλογές, ωστόσο το κόμμα του συντηρητικού Ισπανού πρωθυπουργού φαίνεται πως θα χάσει δέκα μονάδες στις 25 Μαΐου, σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές (42,7%), και λίγο περισσότερες σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2011 (44,6%).
Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση, το Λαϊκό Κόμμα μπορεί να ελπίζει σε ένα 33% και 20 ευρωβουλευτές (από 23 σήμερα) και οι Ισπανοί σοσιαλιστές σε 31% και 18 ευρωβουλευτές (από 21).
Η Ενωμένη Αριστερά μπορεί να πανηγυρίζει από τώρα, αφού οι δημοσκοπήσεις της δίνουν από 9% έως 12%, που μεταφράζεται σε 5 έως 8 έδρες στο νέο Ευρωκοινοβούλιο, από μία που διαθέτει σήμερα. Ελπίδες να βγάλει μία έδρα έχει και η αριστερή τοπική συμμαχία Αποφασίζουν οι Λαοί, ενώ οι αριστεροί αυτονομιστές της Καταλονίας (ERC) προσδοκούν να βγάλουν και δεύτερη έδρα.
Χαράς ευαγγέλια και για τους κεντρώους της Ένωσης για την Πρόοδο και τη Δημοκρατία, που ελπίζουν σε τρεις έδρες, από τη μία που έχουν σήμερα. Καινούργιο στην ισπανική πολιτική είναι το Εμείς Μπορούμε -που θα μπορούσαμε να το κατατάξουμε στην ίδια κατηγορία με το Ποτάμι- κι έχει ελπίδες να βγάλει έναν ευρωβουλευτή.
Εάν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν, θα είναι η πρώτη φορά που ο ισπανικός δικομματισμός θα πέσει -και μάλιστα πολύ- κάτω από το συνηθισμένο του 80%, καθώς στην Ισπανία η ψήφος για την Ευρωβουλή ελάχιστα διαφέρει από την εθνική ψήφο και θα είναι ένα πρόκριμα για τις βουλευτικές εκλογές του 2015.
Να σημειωθεί ότι οι Ισπανοί σοσιαλιστές -σε αντίθεση με το αδελφό κόμμα τους στην Ελλάδα- δίνουν την προεκλογική μάχη με συνθήματα ενάντια «στην Ευρώπη της τρόικας», στον «νεοφιλελεύθερο μονόδρομο» και στην «κοινωνική αδικία». Την ίδια ώρα, οι συντηρητικοί του Λαϊκού Κόμματος -ακριβώς όπως το αδελφό τους κόμμα στην Ελλάδα- καλούν τους ψηφοφόρους να στηρίξουν «την κυβέρνηση που υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και έχει βάλει σε τάξη τα οικονομικά της χώρας».
Οι Αυστριακοί και η λιτότητα
Η Αυστρία είναι από τις χώρες που πέρασαν σχετικά ξώφαλτσα την ευρωκρίση, ενώ η ανεργία της έχει το μικρότερο ποσοστό που είχε ποτέ. Κι όμως, η κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού της Βιέννης ακολουθεί σκληρή πολιτική λιτότητας, καθώς είναι αποφασισμένη να γίνει τόσο «καλή μαθήτρια» όσο η μεγάλη γειτόνισσά της, Γερμανία. Θέλει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό το 2016. Κόβει απ' όπου μπορεί τις δημόσιες δαπάνες, διατηρεί τη φορολογία κατά μέσο όρο στο 45,3% (μία από τις υψηλότερες στην Ε.Ε.) και ρίχνει λεφτά στη «μαύρη τρύπα» της τράπεζας Hypo Alpe Adria, που όλο «σώζεται» κι όλο μέσα είναι.
Όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές αυξάνεται η πίεση της κοινής γνώμης να μειωθεί η φορολογία στην εργασία. Στην τελευταία δημοσκόπηση το 71% των ερωτηθέντων τάχθηκε υπέρ της μείωσης της φορολογίας και το 68% κατά της πολιτικής λιτότητας. Ποσοστά εντυπωσιακά σε μια χώρα όπου οι πολίτες βομβαρδίζονται νυχθημερόν με την αναγκαιότητα του «νοικοκυρέματος» των οικονομικών.
Η πίεση αυτή προκαλεί τριγμούς στον μεγάλο συνασπισμό, με τον συντηρητικό υπουργό Οικονομικών Μίχαελ Σπίντελεγκερ να αρνείται κατηγορηματικά τη μείωση της φορολογίας και τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Βέρνερ Φάιμαν να επιμένει πως ήρθε η ώρα να μπουν περισσότερα ευρώ στις τσέπες των εργαζομένων.
Το Πάτερ Ημών και η οδηγία για τις καραμέλες
«To Πάτερ Ημών αποτελείται από 56 λέξεις, οι Δέκα Εντολές από 297 και η αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας από 300. Η Οδηγία της Κομισιόν για την εισαγωγή καραμελών και άλλων παρεμφερών ειδών αποτελείται από 26.911 λέξεις». Το τσιτάτο αυτό του τότε προέδρου της Ένωσης Γερμανικών Τραπεζών, Άλβιν Μίνχμεϊερ, εμφανίστηκε πρώτη φορά σε κατά κανόνα έγκυρα γερμανικά έντυπα, όπως το Spiegel και η Zeit το 1974. Και έκτοτε επανεμφανίζεται συχνά, ως ένδειξη για το «γραφειοκρατικό τέρας» των Βρυξελλών, που ρυθμίζει συνεχώς απίστευτες λεπτομέρειες, με τις οποίες δεν έχει κανένα λόγο να ασχολείται. Το χρησιμοποιούν πολιτικοί και επιχειρηματίες. Οι πρώτοι, όταν θέλουν να δείξουν πως οι ίδιοι θέλουν να κάνουν το καλό, αλλά οι Βρυξέλλες δεν τους αφήνουν. Οι δεύτεροι, όταν το λόμπι τους κατ' εξαίρεση δεν καταφέρνει να περάσει από τις Βρυξέλλες την Οδηγία που επιθυμούν.
Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια Οδηγία ώστε να μπορέσουν όλοι αυτοί που την επικαλούνται να μετρήσουν τις λέξεις της. Το τσιτάτο ήταν τόσο εντυπωσιακό, ώστε κανείς δεν έκανε τον κόπο να την αναζητήσει.
Το νεκροταφείο των ελεφάντων και η Λισσαβώνα
Λίγες ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές του 2009, η ισπανική εφημερίδα ABC είχε περιγράψει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως «νεκροταφείο ελεφάντων», μετρώντας πόσοι πολιτικοί στα πρόθυρα της σύνταξης ήταν υποψήφιοι στις λίστες των ισπανικών κομμάτων: «Το χρίσμα για την Ευρωβουλή είναι σαν τη μεθαδόνη που δίνουν στους πολιτικούς για να μαλακώσουν τα επώδυνα συμπτώματα απεξάρτησης από την κεντρική πολιτική σκηνή», έγραφε.
Οι Γερμανοί, πάλι, έχουν βγάλει μέχρι και στιχάκι: «Hast du einen Opa, schick ihn nach Europa», («αν έχεις έναν παππού, στείλ' τον στην Ευρώπη»).
Αν δει, όμως, κανείς τις λίστες αυτών των ευρωεκλογών στα περισσότερα κράτη - μέλη, θα διαπιστώσει ότι, με εξαίρεση κάποια πρόσωπα - σύμβολα, τα κόμματα επιλέγουν πλέον νέους και φιλόδοξους πολιτικούς για την Ευρωβουλή κι όχι πλέον απόμαχους της πολιτικής. Μετά τη συνθήκη της Λισσαβώνας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μπορεί να μην έγινε «κανονικό» κοινοβούλιο, όπως τα εθνικά, αλλά έχει αποκτήσει περισσότερες αρμοδιότητες. Οπότε όλο και περισσότεροι νέοι πολιτικοί εκτιμούν ότι στις Βρυξέλλες μπορούν να αποκτήσουν πολύτιμες εμπειρίες και διασυνδέσεις, ώστε να κάνουν στη συνέχεια καριέρα και στο εθνικό επίπεδο. Κλασικό παράδειγμα, η νυν πρωθυπουργός της Δανίας, Χέλε Θόρινγκ - Σμιτ, που έφτασε στο κορυφαίο αξίωμα της χώρας της κατ' ευθείαν από τα έδρανα της Ευρωβουλής.
