Ο οργανωμένος εμπρησμός του κτηρίου των συνδικάτων στην Οδησσό καταδεικνύει με τραγικό τρόπο ότι η σχηματική και σε πολλές περιπτώσεις ενορχηστρωμένα μεροληπτική προσέγγιση για την αλλαγή διακυβέρνησης στο Κίεβο αποκρύπτει το ουσιώδες: την ακροδεξιά ηγεμονία, μέσα από την οποία εδραιώθηκε η αποκαλούμενη «φιλοδυτική» μερίδα των ολιγαρχών στην Ουκρανία, καταπνίγοντας τις αντίρροπες τάσεις στην ωμή βία των παραστρατιωτικών. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις της Δύσης και ο επικοινωνιακός τους περίγυρος υπεραμύνθηκαν αυτού του συνασπισμού από ολιγάρχες και ακροδεξιούς όλου του φάσματος, που είχαν μετατρέψει το Κίεβο σε εκθετήριο φασιστικών και εθνικιστικών εμβλημάτων από τη «Μεσευρώπη» του 1930-1945. Μετά τη «Μαύρη Παρασκευή», επιχειρούν να κρατήσουν τη δημόσια προσοχή μακριά από τη συνάφεια της κυβερνητικής συμμαχίας στο Κίεβο με τον εμπρησμό που προκάλεσε τουλάχιστον σαράντα νεκρούς και πολλούς τραυματίες στην Οδησσό.
Οι μη εκλεγμένοι κυβερνώντες στο Κίεβο ανήγαγαν σε στυλοβάτη τους τις διπολικές εθνικιστικές ερμηνείες, καθώς έχουν συγκροτήσει ένα «εθνικό πάνθεον», στο οποίο βρίσκουν θέση μόνο φιλοφασιστικές, αντικομμουνιστικές και αυταρχικές αναφορές, με τα σύστοιχά τους αιτούμενα σαν προγραμματικό πλαίσιο στο παρόν. Η ανασύνθεση της ιδεολογικής πρόσληψης και παράστασης για το ουκρανικό έθνος διεξάγεται εκ μέρους τους με ταυτοτικούς προσδιορισμούς και συμβολικούς διαμεσολαβητές που δαιμονοποιούν ή αποβάλλουν μεγάλα τμήματα του ουκρανικού πληθυσμού. Το έθνος οφείλει να υπερασπίζεται τους οικονομικούς στόχους της Τιμοσένκο ή του «μεγιστάνα της σοκολάτας» Ποροσένκο, να αναπολεί τα δηλητηριώδη επιτεύγματα του Μπαντέρα και του Μέλνικ και να υιοθετεί ως κοινωνική θέαση την εσωτερική και εξωτερική διαμάχη χωρίς όρια, μέχρι την οριστική εξουθένωση των «Μόσκαλι», των «Εβραίων», των «κομμουνιστών». Με αυτή την έννοια οι κυβερνώντες στο Κίεβο κηρύττουν τον πόλεμο σε ένα μεγάλο τμήμα του ουκρανικού λαού έχοντας διαπραγματευτεί την αρραγή ανοχή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων της Δύσης. Το κυνήγι μαγισσών απέναντι σε κάθε μορφή πολιτοφροσύνης, που αμφισβητεί τη νομιμοποίηση του νέου διακυβερνητικού προτύπου, αξιοποιεί αυτήν ακριβώς την ανοχή.
Η απλοϊκά και στρεβλωτικά πολωμένη απονομή αντιφασιστικής δυναμικής στο καθεστώς Πούτιν είναι το τελευταίο που χρειάζεται μια σοβαρή προσέγγιση του ζητήματος. Αλλά, από την άλλη, η χειραγώγηση της δημόσιας οπτικής στις ευρωπαϊκές κοινωνίες επιτρέπει σε μια μη εκλεγμένη ηγεσία στο Κίεβο να βαφτίζει «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» το όργιο μισαλλοδοξίας και στους ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς να εξαγνίζονται στη «νόμιμη» εθνοφρουρά. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις της Δύσης δεν ενδιαφέρονται για τους γονείς του 17χρονου κομμουνιστή, Vadim Papura, που σκοτώθηκε στην Οδησσό, διότι υποτάσσουν την πραγματικότητα στις καθαγιασμένες πολιτικές προτεραιότητες: να μην ενοχληθεί επ' ουδενί το έθνος του Κόμματος της Πατρίδας, του Σβόμποντα και του Δεξιού Τομέα. Εντούτοις, το έκτρωμα της ακροδεξιάς ηγεμονίας στο Κίεβο δηλώνεται μέσα στη γλώσσα που χρησιμοποιεί, σε βαθμό που καταντά εξοργιστικό να παρακάμπτονται οι αναγκαίες συζητήσεις με τη μαγική λεξούλα, «Πούτιν».
Το ουκρανικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, Borotba, έχει μεθοδικά συλλέξει δείγματα αυτής της γλώσσας, που δεν έτυχαν της προσοχής μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων (http://borotba.org/hate-speech.html). Η κυρίαρχη αφήγηση στην Ευρώπη δεν διαθέτει χώρο για συσχετισμούς εμπρησμών με δηλώσεις όπως του Μούσιτσκο, ήδη από το 2007: «Θα πολεμήσω τους κομμουνιστές, τους Εβραίους και τους Ρώσους όσο κυλάει αίμα στις φλέβες μου». Ούτε τονίζει πως η κοντινή στο Σβόμποντα παραστρατιωτική οργάνωση C14 είχε καταστρέψει τα γραφεία του Κ.Κ. Ουκρανίας βρομίζοντας την είσοδο με αγκυλωτούς και κελτικούς σταυρούς. Δεν έχει καν προσέξει τις διασυνδέσεις ολιγαρχών και ακροδεξιών παραστρατιωτικών σε επιμέρους πλέγματα εσωτερικών αντιθέσεων σχετικά με τις ειδικές κατευθύνσεις της ακροδεξιάς ηγεμονίας. Η πολλαπλή διαδικασία ανασυγκρότησης των ελίτ στο εσωτερικό της διαστρέφεται σε «δημοκρατική εξέλιξη» από τους Eυρωπαίους νεοφιλελεύθερους.
Το κοινωνικό και πολιτικό «juste milieu», το «κέντρο», που χωροθετείται και εξευρωπαΐζεται εντός μιας πολυμερούς ακροδεξιάς ηγεμονίας στο Κίεβο, είναι ασύμβατο με οποιαδήποτε δικαιοκρατική εξομάλυνση και διευθέτηση. Υπάρχει ως μηχανισμός συμπλοκής και αναδιευθέτησης των παραγόντων της ηγεμονίας, γι' αυτό και ο κυβερνητικός συνασπισμός στο Κίεβο δεν συμπεριφέρεται ως μέρος της λύσης, αλλά ως ένας από τους πιο δυσοίωνους καταλύτες του προβλήματος. Έχοντας κατορθώσει να αποσπάσει «ευρωπαϊστικά» εύσημα με την αποδοχή συγκεκριμένων οικονομικών προταγμάτων, γίνεται αποδεκτός από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και τις παραφυάδες του ως συστατικό ιλιγγιώδους συμμετρίας. Μήπως κάποιοι εγχώριοι ανεκδιήγητοι απειλούν ότι «θα γίνουμε Ουκρανία» επειδή φαντασιώνονται πως το δικό τους αντιδημοκρατικό «κέντρο» θα μπορούσε να χαλυβδωθεί μέσα στο μάγμα βαρβαρότητας μιας εμπρηστικής Ακροδεξιάς; Η βλακεία είναι μόνο κούφια ή και υπαινικτική;
* Ο Ν. Σκοπλάκης είναι ιστορικός
