Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
22.0°C25.2°C
3 BF 51%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.8°C25.4°C
2 BF 41%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
20 °C
19.9°C21.6°C
4 BF 55%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
21 °C
20.4°C20.8°C
2 BF 68%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
23.9°C24.0°C
0 BF 33%
ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ / Αύξηση ωραρίου και διαμαρτύρεσαι;
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ / Αύξηση ωραρίου και διαμαρτύρεσαι;

Έμαθα για την αύξηση του ωραρίου Πέμπτη πρωί. Το απόγευμα της ίδιας μέρας είχα κανονίσει να πιω καφέ με τρεις φίλους. Ο ένας, αδιόριστος φιλόλογος, συντηρείται με 3 ώρες ιδιαίτερα την εβδομάδα και τη "βοήθεια από το σπίτι". Ο άλλος δουλεύει στον "ιδιωτικό τομέα" για 600 ευρώ τον μήνα με 10 ώρες εργασία την ημέρα. Η τρίτη είναι άνεργη εδώ και μήνες. Η πρόσφατη επαγγελματική της εμπειρία ήταν όταν δούλεψε για έναν μήνα και ποτέ δεν πληρώθηκε. Καθίσαμε γύρω από το τραπέζι και. όταν με ρώτησαν "τι νέα;". ντράπηκα να απαντήσω. Τι να τους πω; Ότι μας αύξησαν το ωράριο για δύο ώρες;

Γύρισα σπίτι σκεπτικός. Μήπως είναι μια μορφή απόλυτα εγωκεντρικού, συντεχνιακού πνεύματος η αντίθεση στην αύξηση του ωραρίου; Σε μια χώρα που βουλιάζει στην ανεργία και την ανέχεια, πόσο σημαντικό είναι το εάν οι εκπαιδευτικοί της θα εργάζονται δύο ώρες παραπάνω την εβδομάδα;

Άφησα στην άκρη όλα τα επιχειρήματα "εσωτερικής χρήσης" (για το ωράριο του Έλληνα εκπαιδευτικού που είναι το μέσο ευρωπαϊκό, για την εργασιακή εξόντωση που συνιστά ένα τέτοιο ωράριο κ.ά.). Ήξερα ότι τίποτε από αυτά δεν ακούγεται πιστευτό σε όποιον δεν έχει μπει σε μια σύγχρονη σχολική αίθουσα. Σε μια χώρα που έχει μετατραπεί σε εργασιακή Βαγδάτη, λίγο ακόμη αίμα στην αρένα δεν συγκινεί κανέναν.

Όμως οι απολύσεις; Οι υποχρεωτικές μετακινήσεις και μεταθέσεις εάν δεν συγκεντρώνεις το 75% των ωρών σου εντός; 10.000 θέσεις που θα περισσέψουν, 10.000 ακόμη άνεργοι; Ας λένε οι οικονομολόγοι ότι για κάθε εργαζόμενο που απολύεται στον δημόσιο τομέα απολύονται στη συνέχεια δύο στον ιδιωτικό. Και πόσες χιλιάδες "υπεράριθμοι", με μια βαλίτσα στο χέρι να περιδιαβαίνουν την επικράτεια, στη μεταμοντέρνα εκδοχή τού "Χωρίς Οικογένεια"; Όχι, ούτε αυτό είναι αρκετό. Για συναισθηματισμούς είμαστε τώρα; Εδώ καταρρέει το σύμπαν!

Το πρωί μου τηλεφώνησε ένας συνάδελφος. "Έχω 26 χρόνια. Γλυτώνω, μάλλον, τις υποχρεωτικές μεταθέσεις. Με βάζουν όμως να κάνω 20 ώρες. Δεν με νοιάζει εάν θα αντέξω μέχρι τα 65. Με τις συντάξεις, βλέπεις τι γίνεται. Τους μαθητές δεν τους σκέφτονται;".

Όμως τα έχουν σκεφτεί όλα. Όταν δεν θα μπορεί να διδάξει ο "παλαιότερος" εκπαιδευτικός, τσακισμένος από ένα αντιπαιδαγωγικό ωράριο, μέσα σε αντιπαιδαγωγικά συγχωνευμένα τμήματα, θα αξιολογείται. Και αφού θα κρίνεται ακατάλληλος... θα απολύεται. Πώς αλλιώς θα διαχειριστούν 1,5 εκατ. ανέργους; Είναι τυχαία άραγε η ανακοίνωση ότι για τους 15.000 που θα απολυθούν θα προσληφθούν άλλες 15.000;

Όμως δεν μπορεί να είναι όλα αυτά μονόδρομος. Δεν γίνεται. Πρέπει να ξεκινήσω από τώρα να μιλώ. Να εξηγήσω στον συνάδελφο ότι, εάν συνεχίσει να "ελπίζει ότι θα τη βολέψει ατομικά", θα δει τον μικρόκοσμό του να διαλύεται ολοένα και περισσότερο. Να εξηγήσω στον γονιό ότι αυτό το σχολείο θα ιδιωτικοποιηθεί. Και τότε θα του ζητήσουν να πληρώνει. Φτωχά σχολεία σε φτωχές γειτονιές θα παράγουν μαθητές χωρίς μόρφωση και χωρίς μέλλον. Θα πρέπει να μιλήσω στην κοινωνία. Και να της πω ότι ένα σχολείο όπου βασιλεύουν η ανασφάλεια, ο φόβος, η ρουφιανιά, ο ραγιαδισμός δεν είναι ένα σχολείο που φωτίζει τον κόσμο. Πόσο ακόμη σκοτάδι θέλουν να σπείρουν;

Να μιλήσω με θάρρος. Χωρίς να ντραπώ. Να μιλήσω δυνατά. Να φωνάξω ότι οι δύο ή τέσσερις ώρες στο δικό μου ωράριο δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα. Είναι άλλο ένα καρφί στον Γολγοθά της παιδείας. Ότι δεν παλεύω για να βολευτώ. Παλεύω για τα τελευταία ίχνη παιδαγωγικής αξιοπρέπειας. Παλεύω για να είμαι δάσκαλος και όχι ανθρωποφύλακας.

Το απόγευμα θα πιω ξανά καφέ με τους φίλους μου. Αλλά αυτή τη φορά δεν θα ντραπώ, θα τους μιλήσω. Γιατί και η δική τους αγωνία και η δική μου, εάν δεν βρούνε κοινό δρόμο να βαδίσουν, δεν θα δικαιωθούν. Γιατί δεν υπάρχει πια συντεχνιακό αίτημα. Γιατί κάθε φορά που χτυπάει ένα σήμαντρο για οποιονδήποτε εργαζόμενο, χτυπάει για όλους.

* Ο Ανδρέας Ζαφείρης είναι εκπαιδευτικός

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL