Τα τελευταία χρόνια παίζεται ένα σίριαλ στον τόπο μας που έχει καταφέρει να "μετρήσει" περισσότερα επεισόδια από την "Λάμψη" και την "Καλημέρα Ζωή" μαζί -το σίριαλ "οι καλοπροαίρετες ελληνικές κυβερνήσεις και οι κακοί ξένοι". Η βασική υπόθεση θέλει τις κυβερνήσεις του Μνημονίου να διαπραγματεύονται σκληρά αλλά τελικά να αναγκάζονται να υποκύψουν στη λήψη σκληρών μέτρων. Για το καλό του τόπου πάντα, οι κυβερνήσεις μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να αποδεχτούν τους σκληρούς όρους των δανειστών. Στο τελευταίο μάλιστα επεισόδιο, βλέπουμε τα κυρίαρχα Μέσα που παραστέκονται στις φιλότιμες κυβερνητικές προσπάθειες, να πρωταγωνιστούν σε μια ακόμη επίθεση εναντίον του "πιο κακού από όλους", του ΣΥΡΙΖΑ. Αφορμή στέκονται οι πρόσφατες δηλώσεις του Γιάννη Δραγασάκη γύρω ακριβώς από τις ευθύνες για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.
Ποιος λοιπόν φταίει για την "κατάρα" των Μνημονίων; Τόσο μεγάλοι "πατριώτες", όσο είναι ο Σαμαράς, τα μέλη της κυβέρνησής του, οι αντικομουνιστές συνεργάτες του, και δεν μπορούν να υψώσουν παράστημα απέναντι στους ξένους; Μα δεν μπορούν να αρθρώσουν μια λέξη ούτε για τις τόσες και τόσες διατάξεις που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το χρέος; Η παραφιλολογία για τις δηλώσεις Δραγασάκη, μας δίνει μια καλή ευκαιρία να θυμίσουμε όλα όσα ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε από την αρχή της κρίσης για το "τις πταίει."
Από την πρώτη στιγμή αρνηθήκαμε να κάνουμε κριτική βάσει του διπόλου: "έλληνες- ξένοι", επιμένοντας σε μια ανάλυση της κατάστασης με ταξικό πρόσημο. Χαρακτηρίσαμε την κρίση ως πόλεμο ενάντια στην κοινωνία. Είπαμε ότι βασικοί συντελεστές του πολέμου είναι όλοι όσοι θέλησαν να "μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία". Δεν είχαμε φοβηθεί μάλιστα να χαρακτηρίσουμε τον Γ. Παπανδρέου -τον πρώτο που μίλησε για πόλεμο- ως τον αρχιστράτηγο του εχθρού. Όχι με όρους εθνικής προδοσίας, αλλά με όρους ταξικής επιλογής. Έκτοτε βέβαια ο ρόλος του συντονιστή της επίθεσης πέρασε συνολικά στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε πει ότι το ελληνικό χρέος δεν αντιστοιχεί παρά στη νόμιμη συσσωρευμένη φοροαπαλλαγή του ελληνικού κεφαλαίου. Δεν ξεχάσαμε τα χρυσά χρόνια του ελληνικού καπιταλισμού, από το 1993 έως το 2008, όταν το ΑΕΠ αυξήθηκε σχεδόν 60%. Αυτά τα χρόνια της τρομακτικής ανάπτυξης και με δεδομένο ότι το χρέος μετριέται πάντα ως ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος αντί να μειωθεί, αυξήθηκε! Έχουμε ήδη πει ότι η αιτία είναι πολύ απλή: το ελληνικό κράτος επέλεξε συνειδητά να μην φορολογήσει όλους αυτούς που έβγαλαν κυριολεκτικά ένα σκασμό λεφτά. Πόσο απέχει αυτή η επιλογή από το σήμερα; Σήμερα, στα χρόνια της τρομακτικής ύφεσης, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, το κράτος, η κυβέρνηση χαρίζει ασύλληπτα δις ευρώ στους εκλεκτούς της. Σήμερα έχουν βγάλει στο σφυρί όλη τη δημόσια περιουσία -δήθεν εξαναγκάζονται. Δεν έχουν όμως περάσει παρά ελάχιστα χρόνια από όταν ο ευρωβουλευτής τότε, σημερινός υπουργός Ανάπτυξης, Κ. Χατζηδάκης μας έλεγε καθημερινά πόσο πολύ στοιχίζει η Ολυμπιακή Αεροπορία -η οποία εντέλει διαλύθηκε ολοσχερώς. Μάλιστα μας έλεγε ότι η πώλησή της αντιστοιχεί σε πολλά καινούργια νοσοκομεία! Άραγε πόσα νοσοκομεία θα φτιάχναμε από τα δις που κάνουμε δώρο σε Λάτση και Βαρδινογιάννη;
Έχουμε την τιμή να ζούμε σε μία χώρα με έναν από τους μεγαλύτερους ναυτικούς στόλους. Βέβαια τα έσοδα στον προϋπολογισμό από το εφοπλιστικό κεφάλαιο ανέρχονται μόλις στα 13εκ. ευρώ, τη στιγμή που μόνο από την πράσινη κάρτα των μεταναστών τα αντίστοιχα έσοδα υπερβαίνουν τα 50 εκ. ευρώ! Επιμένουμε στο φορολογικό καθώς αναδεικνύει περίφημα τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που εφάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, τόσο κατά τα χρόνια της Ανάπτυξης όσο και κατά τα χρόνια του Μνημονίου. Θυμίζουμε λοιπόν ότι αν οι πραγματικοί φορολογικοί συντελεστές στη χώρα μας και κυρίαρχα η φορολογία των κερδών, βρίσκονταν στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, μόνο για τη "χρυσή" δεκαετία 1998 - 2008, τα δημόσια ταμεία θα είχαν εισπράξει σχεδόν 86 δις ευρώ!
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή ανέδειξε τις εγκληματικές ευθύνες ΝΔ- ΠΑΣΟΚ. Μίλησε για τα μέτρα των μνημονίων, την πολιτική εσωτερικής υποτίμησης ως την κυρίαρχη επιλογή αυτών των δυνάμεων. Των δυνάμεων εκείνων που τόσα χρόνια τώρα παλεύουν να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις. Από τότε που το "καθεστώς Κούνεβα" απλωνόταν στον δημόσιο τομέα με την συνεργασία "πράσινων" και "γαλάζιων" συνδικαλιστών. Από τότε που λύσσαγαν να ιδιωτικοποιήσουν κρίσιμους δημόσιους τομείς. Όχι γιατί τάχα εξαναγκάζονταν αλλά γιατί το πίστευαν τότε, όπως και τώρα.
Για να κλείνουμε: η κρίση κυρίως αποτελεί μια καθαρά κοινωνική σύγκρουση, μια σύγκρουση δύο ολόκληρων κόσμων. Από τη μια μεριά είναι εκείνοι που παλεύουν για τα προνόμια και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Από την άλλη είναι η κοινωνική πλειοψηφία που παλεύει για την αξιοπρέπεια και τις ανάγκες της. Αυτή είναι η σύγκρουση που υπάρχει στην Ελλάδα, όπως υπάρχει και στην Γερμανία, όπως υπάρχει παντού. Δική μας δουλειά εδώ στην Ελλάδα είναι να αρχίσουμε να πετυχαίνουμε νίκες, να δώσουμε ένα καλό παράδειγμα στους λαούς της Ευρώπης για το τι είναι ρεαλιστικό και τι όχι. Για το ποιος φταίει και ποιος θα πληρώσει.
