Στο Μεταξουργείο, μία κακόφημη περιοχή με ένδοξο παρελθόν και άδοξο μέλλον, το θέατρο "Άττις" είναι μία όαση πολιτισμού. Δίπλα στα, αραδιασμένα στη σειρά, σπίτια με τα κόκκινα φανάρια της οδού Κολωνού βρίσκεται ένα αποκούμπι για τις πληγωμένες ψυχές, που σίγουρα προσφέρει μια ελπίδα για τους ταλαιπωρημένους από την οικονομική κρίση Έλληνες. Η αίθουσα ήταν φίσκα και σαφώς αυτό δεν είχε σχέση με το φθηνό εισιτήριο (15 ευρώ), αλλά με τα ονόματα και την καλή φήμη των συντελεστών. Θανάσης Αλευράς, Θεόδωρος Τερζόπουλος, Αγλαΐα Παπά και Αντώνης Μυριαγκός.
Η παράσταση ξεκίνησε γρήγορα και η αίθουσα κατακλύστηκε από αριθμούς, εξισώσεις και κέρδη. Έκδηλη η αγωνία και ο επαγγελματισμός του ηθοποιού για να καλύψει το ακαταλαβίστικο των κερδών, των ποσοστών και των δεικτών "επιτυχίας" στον κόσμο του χρήματος. Σε έναν κόσμο όπου όλα κοστολογούνται παίρνει σειρά η ηθοποιός που προσφέρει ό,τι έχει και δεν έχει για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. "Πουλάω" είναι η μόνιμη λέξη και δίπλα αραδιάζονται σώμα, όργανα, αισθήματα και αναμνήσεις. Όλα πουλιούνται για να κερδίσουν οι τράπεζες και τα μεγάλα κεφάλαια και πουθενά σε αυτή τη σειρά δεν μπαίνει ο λαός, που βασανίζεται από τα χρέη και την κρίση. Αναγνωρίζεις τα στοιχεία της Ευρώπης γενικά και ειδικά της Ελλάδας. Νιώθεις συμμέτοχος στη δυστυχία και την απόγνωση του ανθρώπου που τον έχουν πουλήσει αμέτρητες φορές με το πρόσχημα ότι τον σώζουν. Που τον έχουν πλακώσει οι αριθμοί και έχει χάσει την ελευθερία και τη ζωή του.
Έφυγα από την παράσταση με μία έντονη δυσφορία γι' αυτά που έζησα για 50 λεπτά. Πάντα οι πολλοί αριθμοί με προβληματίζουν, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να συσχετιστούν με τη ζωή και την ευτυχία μου! Αρνούμαι κατηγορηματικά να τους δώσω μεγαλύτερη αξία από όση τους αναλογεί. Ίσως γι' αυτόν τον λόγο μέσα μου δεν ένιωσα την ικανοποίηση που συνήθως συνοδεύει μια καλή παράσταση. Η παράσταση ήταν καλά στρωμένη, με λιτό σκηνικό, εύστοχο φωτισμό και πολύ καλές ερμηνείες. Κι όμως... Ένιωσα κούραση για τον βομβαρδισμό με αριθμούς και κέρδη (έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνω), απογοητευμένη από το αδιέξοδο στο οποία βυθίστηκε η Ελλάδα (η απελπισία του ηθοποιού που αναρριχάται όπως αναρριχώνται οι δείκτες του χρηματιστηρίου) χωρίς να φτάσει στην ευτυχία.
Διάχυτη ήταν η αγωνία των συναλλαγών του χρηματιστηρίου μέσα στον άλογο κόσμο των αριθμών και των εξισώσεων. Ο έρωτας χρήμα δεν κοιτά; Πού, σ' αυτόν τον κυκεώνα των κερδών, μπαίνει η αγάπη; Πώς κοστολογούνται οι μνήμες και τα όνειρα; Πώς θα σε σώσει ο έρωτας; Μετά που πουλάς τα πάντα, τι θα κρατήσεις και τι θα μείνει για σένα;
