Η απεργία σήμερα όλων των εργαζομένων στην Υγεία -ελεύθερων επαγγελματιών και μισθωτών- επαναφέρει στο επίκεντρο των κοινωνικών κινητοποιήσεων τα οξύτατα προβλήματα της περίθαλψης. Και επιβεβαιώνει ότι μεγάλες κατηγορίες, λαϊκές τάξεις και μεσαίοι πιέζονται ή και περιθωριοποιούνται από τις πολιτικές της λιτότητας.
Στην εποχή του Μνημονίου οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες δημιουργούν συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης. Δεν πρόκειται για συνηθισμένες φράσεις που διεκτραγωδούν την πραγματικότητα, αλλά για εικόνες από το μέλλον, που ήδη συγκλονίζουν την καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων ανυπεράσπιστων πολιτών, χιλιάδων ανασφάλιστων ασθενών.
Καθώς το κράτος κατ' ουσίαν αποσύρεται από την υποχρεωτική χρηματοδότηση σημαντικών πτυχών του συστήματος Υγείας και τα ασφαλιστικά ταμεία βουλιάζουν από το PSI και την ύφεση, το κόστος της περίθαλψης μετακυλίεται ολοένα και περισσότερο στους ασφαλισμένους. Το κοινωνικό δικαίωμα της υγείας για όλους μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση ή και προνόμιο για τους έχοντες. Η διάλυση του ΕΟΠΥΥ και οι απολύσεις χιλιάδων γιατρών ενισχύουν τον ιδιωτικό τομέα της Υγείας. Το δικαίωμα στην υγεία εμπορευματοποιείται. Χωρίς διασφαλισμένες εργασιακές σχέσεις για τους γιατρούς, οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι μεγαλοϊδιοκτήτες του συστήματος Υγείας.
Η διάλυση της πρωτοβάθμιας Υγείας συμβαδίζει και με την εκτίναξη της ιδιωτικής φαρμακευτικής δαπάνης. Παρά τις φανφάρες του Άδ. Γεωργιάδη για τη μείωση των τιμών, τα φάρμακα ανατιμώνται, ενώ καθιερώνεται η "κεφαλική συμμετοχή" του ασθενούς για κάθε συνταγή.
Η δημιουργία μετώπου αντίστασης απέναντι στην υποβάθμιση της Υγείας αποτελεί επείγον καθήκον για την επιβίωση. Επιστημονικές μελέτες ήδη καταγράφουν τις επιπτώσεις από τη λιτότητα. Το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε, στα χρόνια του Μνημονίου, από τα 80 στα 77 έτη. Η αντιστροφή της πορείας της ανθρωπιστικής καταστροφής είναι επείγουσα προτεραιότητα για την κοινωνική σωτηρία.
