Αντιμέτωπη με τις καταστροφές από τους σεισμούς που έγιναν, αλλά και τον διάχυτο φόβο για τον σεισμό που ενδεχομένως επίκειται, η Κεφαλλονιά μετρά τις πληγές της. Την ανακούφιση ότι δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα διαδέχονται τώρα οι δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης (καθώς στους σεισμούς προστίθεται η κακοκαιρία), αλλά και η αβεβαιότητα για το μέλλον του νησιού.
Μια φυσική καταστροφή δεν προσφέρεται για κομματικές αντιδικίες. Αντιθέτως η αντιμετώπισή της επιβάλλει να αποφεύγονται οι πειρασμοί κομματικής ιδιοποίησης των αυτονόητων δράσεων του κρατικού μηχανισμού. Όσα, λοιπόν, διατυπώνονται ως κριτικές, από τους ίδιους τους κατοίκους του νησιού, αποσκοπούν στην άμεση βελτίωση των παρεμβάσεων της κρατικής μηχανής. Πέρασαν δέκα μέρες για να ανακοινωθεί, μόλις χθες, ότι η Κεφαλλονιά κηρύσσεται σεισμόπληκτη περιοχή. Και σ' αυτό το διάστημα δεν υλοποιήθηκαν σημαντικές από τις επαγγελίες για άμεσα μέτρα ανακούφισης των πολιτών. Επίσης ακόμη δεν έχουν βρεθεί ευρωπαϊκά κονδύλια, όταν ο κρατικός προϋπολογισμός κινείται στο χείλος του περιβόητου "πρωτογενούς πλεονάσματος".
Με το κράτος ανάπηρο (ακόμη και οι αρμόδιες υπηρεσίες TAΣ έχουν διαλυθεί...), οι πολίτες νιώθουν ολοένα και περισσότερο παγιδευμένοι ανάμεσα στον σεισμό, τη γραφειοκρατία και τα επίχειρα της λιτότητας. Ανήμποροι να προλάβουν την επιδείνωση των καταστροφών σε πολλά σπίτια, παρατηρούν τις υποδομές (λιμάνια, δρόμους, δίκτυα ύδρευσης) να έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες ζημίες. Αβίαστα διατυπώνεται το ερώτημα: γιατί άραγε άντεξαν περισσότερο τα σπίτια σε σύγκριση με τις δημόσιες υποδομές; Τι συμβαίνει ώστε στη χώρα μας να κοστίζουν τα δημόσια έργα κατά μέσον όρο πέντε έως εφτά φορές περισσότερο από την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά να μην αντέχουν στην πρώτη μεγάλη πρόκληση;
Η αποκατάσταση των υποδομών είναι αναγκαία για να επιστρέψει το νησί, σταδιακά, στους κανονικούς ρυθμούς του. Από τις υποδομές εξαρτάται η καθημερινότητα του πολίτη, καθώς και η ανόρθωση της τοπικής οικονομίας. Δεν θα αποκτήσει και πάλι τουριστική λάμψη το νησί με την επίκληση του Χόλιγουντ...
Οι κάτοικοι στέλνουν κραυγή αγωνίας. Η καθημερινότητά τους είναι αβίωτη, ενώ η ανασυγκρότηση του νησιού παραμένει ζητούμενο. Η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός ακούνε την κραυγή αγωνίας; Εξίσου σημαντικό όμως για να βγει η Κεφαλλονιά από την κρίση είναι η ανασυγκρότηση και η κινητοποίηση της κοινωνίας, η ανάπτυξη συλλογικών δράσεων, η έμπρακτη αλληλεγγύη, η συνειδητοποίηση ότι η κατανίκηση του φόβου και της παράλυσης είναι υπόθεση της κοινωνίας. Οι κάτοικοι της Κεφαλλονιάς έχουν μνήμες αλληλέγγυας δράσης, με την οποία ξεπέρασαν μεγαλύτερη καταστροφή. Η συλλογική μνήμη αποτελεί ισχυρό εφόδιο για να υπάρξει μια νέα αρχή με ελπίδα και σιγουριά.
