Η αποτελεσματικότητά μας στο να δώσουμε οποιαδήποτε μάχη, ειδικά στη σημερινή περίοδο, κρίνεται πρώτα από όλα από την πολιτική κατεύθυνση. Στο αν δηλαδή καταφέρνουμε να συνδυάσουμε οργανικά τη συγκεκριμένη μάχη με τον αγώνα για τη συνολική πολιτική ανατροπή. Ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία ζούνε σε κατάσταση κοινωνικού πολέμου. Ενός πολέμου που διεξάγεται ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Ενός πολέμου που διευθύνει το αστικό πολιτικό προσωπικό μετατρέποντας την «κρίση σε ευκαιρία». Μπροστά στη μάχη των δημοτικών εκλογών λοιπόν υπάρχουν δύο δρόμοι για τις καινούργιες δημοτικές αρχές. Ο πρώτος είναι και αυτές με τη σειρά τους να συμβάλουν στην υλοποίηση του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης, ο δεύτερος να αποτελέσουν μια κρίσιμη δομή μάχης για να οργανώσουμε την ανατροπή του συγκεκριμένου προγράμματος.
Η σημερινή διαχείριση της κρίσης προσπαθεί να οδηγήσει σε ένα συνολικό επανακαθορισμό προς τα κάτω του ορίου των αναγκών για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Να μάθουμε δηλαδή να ζούμε με λιγότερα. Κρίσιμο μέγεθος στα «λιγότερα» όμως δεν είναι μόνο το κομμάτι του μισθού, των δικαιωμάτων και του κοινωνικού μισθού (πρόσβαση σε περίθαλψη, εκπαίδευση κ.τλ.), είναι η ίδια η αξιοπρέπεια. Γιατί κόσμος με τσακισμένη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να δώσει τη μάχη για τα υπόλοιπα. Τι επιλογές διαγράφονται μπροστά μας με βάση τα παραπάνω;
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δήμος στην Αριστερά σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα. Σημαίνει ότι κανένα σπίτι που έχει ανάγκη δεν θα βρεθεί χωρίς νερό και ρεύμα. Σημαίνει ότι κανένας δεν θα πεταχτεί στον δρόμο, δεν θα χάσει το σπίτι του. Σημαίνει ότι, άμα χρειαστεί, ο δήμος μαζί με τους πολίτες θα δώσουν αυτή τη μάχη όχι μόνο με «θεσμικούς όρους», αλλά και ερχόμενοι αντιμέτωποι με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την κεντρική εξουσία ανεξαρτήτως του πλαισίου νομιμότητας. Με αυτή τη γραμμή μετατρέπεις τη δημοτική αρχή σε οργάνωση μάχης για την αξιοπρέπεια του κόσμου της δουλειάς. Σε οργάνωση μάχης ενάντια στο να μάθουμε να ζούμε κάτω από τις ανάγκες μας. Σε ζωντανό σχολείο όπου ξαναδημιουργούνται οι σχέσεις αλληλεγγύης και συλλογικότητας που είναι απαραίτητες για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Μεταφέρεις στη μάχη των δημοτικών εκλογών ως πρώτο το «κοινωνικό ζήτημα», το θέμα δηλαδή των κοινωνικών αναγκών ενάντια στην κερδοφορία και τον ανταγωνισμό του κεφαλαίου.
Έχει τονιστεί αρκετές φορές ότι η τομή που απαιτείται σήμερα είναι τόσο ριζική που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη δημιουργία ενός ρεύματος οργάνωσης και αλληλεγγύης που θα ακουμπάει το σύνολο των κοινωνικών χώρων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο στόχος δεν μπορεί να είναι απλώς η αλλαγή μιας δημοτικής αρχής, αλλά «αλλαγή καθεστώτος». Δηλαδή ένα συνολικά καινούργιο πλαίσιο δημοκρατίας και συμμετοχής, ένα πλαίσιο που αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Πρέπει να δούμε το σύνολο των επιλογών που θα μπορέσουν να γεννήσουν νέες μορφές λαϊκής συμμετοχής. Συνελεύσεις και διαδικασίες που θα μπορούν όχι απλώς να διαβουλεύονται, αλλά να αποφασίζουν για κρίσιμα ζητήματα.
Να δημιουργηθεί, δηλαδή, ένα σύνολο δομών που θα αποτελέσει ένα μεγάλο σχολείο συμμετοχής και οργάνωσης της καθημερινότητας. Μια τέτοια διαδικασία θα αποτελέσει ουσιαστικά μία πρωτότυπη δομή αυτομόρφωσης αφού πριν τη λήψη μιας οποιασδήποτε απόφασης θα προηγείται ουσιαστική διαδικασία μελέτης και συζήτησης. Μέσα από τη συγκεκριμένη πρακτική θα «γεννηθούν» και μια σειρά από οργανικούς διανοούμενους, με την έννοια που το έθετε ο Γκράμσι, δηλαδή με έναν τρόπο που δεν θα βασίζεται στον αν κάποιος τα λέει καλά, «στην ευγλωττία», αλλά «στη δραστήρια ανάμιξή του στην πρακτική ζωή, ως δημιουργού και οργανωτή».
Η συγκεκριμένη οπτική φέρει και μία συνολική ρήξη με την τεχνοκρατική αντίληψη και την κυριαρχία των «ειδικών» πάνω στα κοινωνικά ζητήματα που έχει επικρατήσει μαζί με τον νεοφιλελευθερισμό. Έχει στόχο να ξεκλειδώσει τη λαϊκή δημιουργικότητα και να αντιμετωπίζει τον κόσμο της δουλειάς και της νεολαίας σαν πηγή αυτής της διαδικασίας. Με τον ίδιο τρόπο που ο Λένιν έλεγε «πρέπει ακόμα και μία μαγείρισσα να μπορεί να κυβερνήσει το κράτος». Η μάχη των δημοτικών εκλογών θα κρίνει πολλά. Ένα από αυτά είναι το αν θα καταφέρει η Αριστερά να μετασχηματίσει το πλαίσιο άσκησης πολιτικής ή το πλαίσιο θα καταφέρει να μετασχηματίσει την Αριστερά.
