Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δημόσια αγαθά υπό διωγμόν
(...) Το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης λοιπόν εντάσσεται σε μια διαρκή και συστηματική προσπάθεια υποβάθμισης των δημόσιων αγαθών. Η αντίληψη του δημοσίου, η αξίωση του συλλογικού και η αίσθηση του κοινού ενοχοποιούνται συστηματικά και υπονομεύονται διαρκώς στην Ελλάδα του Μνημονίου. Λες και η διαφθορά ξεκίνησε και αναπτύχθηκε από... παρθενογένεση αποκλειστικά εντός του δημόσιου τομέα. Λες και δεν υπήρξαν ιδιωτικά συμφέροντα, ελληνικά, ευρωπαϊκά ή διεθνή, που υποκίνησαν και εκμεταλλεύτηκαν το μεγάλο φαγοπότι. Αφού είναι γνωστό ότι: «It takes two...»
Όπως έγραφε πρόσφατα σε άρθρο του ο Δημήτρης Παπανικολάου, λέκτορας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης: «Καθώς το Δημόσιο ως σύστημα διαχείρισης δαιμονοποιείται ως αενάως αντιπαραγωγικό και κοστοβόρο, κάτι πολύ πιο βαθύ, η έννοια του δημοσίου, εντέχνως ακυρώνεται. Σε πρώτη φάση υπονομεύεται η έννοια του δημόσιου και εκθειάζεται η σημασία της αγοράς. Σε δεύτερη φάση η σχέση μας με τα δημόσια αγαθά εξατομικεύεται. Και σε μια τρίτη φάση, η εξατομικευμένη αυτή σχέση φαίνεται πολύ λογικό ότι πρέπει και να ιδιωτικοποιηθεί, να διαμορφωθεί δηλαδή, απολύτως, με τους όρους της αγοράς. Μιλάμε λοιπόν για μια πορεία που πρέπει να περιγράφεται, σε στάδια, ως εξής: απαξίωση (του κοινού αγαθού), εξατομίκευση (της σχέσης με αυτό), ιδιωτικοποίηση. Τρία στάδια που χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού σε πολλές χώρες και με διαφορετικούς ρυθμούς»
Στη δική μας περίπτωση πρώτη ήταν η δημόσια εκπαίδευση, με τα πανεπιστήμια να υφίστανται σε επίπεδο θεσμικό, (νόμος Διαμαντοπούλου, με όραμα το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο), οικονομικό, (εξαντλητική λιτότητα και στη συνέχεια διαθεσιμότητα προσωπικού), αλλά και επικοινωνιακό, (με τις εκλεγμένες διοικήσεις τους, πάλαι ποτέ πνευματική ηγεσία, να κατηγορούνται για όλα τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας), την πλέον ανελέητη επίθεση. Όπως έλεγε συνάδελφος πρύτανης περιφερειακού πανεπιστημίου: «με όλα αυτά που λέγονται, ελπίζω η μητέρα μου να μη μάθει ότι έγινα... Πρύτανης!»
Στη συνέχεια ήρθε η ώρα του φυσικού πλούτου, με το φυσικό, το πολιτισμικό, αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον της Χαλκιδικής να απειλείται από μια εξόχως καταστροφική δραστηριότητα εξόρυξης χρυσού, ξένων συμφερόντων, η οποία για τις ανάγκες της περίπτωσης βαφτίστηκε «αναπτυξιακή». Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του νερού της ύδρευσης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σε μια εποχή όπου οι Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που στο παρελθόν είχαν προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση του τομέα της ύδρευσης, παραδέχονται το λάθος τους και αναθεωρούν. Στα νεοφιλελεύθερα «επιτεύγματα» ασφαλώς κεντρική θέση κατέχει και η δημόσια υγεία, η οποία δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δέχτηκε τη χαριστική βολή επί μνημονιακών ημερών. Το κλείσιμο της ΕΡΤ, ιδωμένο με αυτό το πρίσμα, μάλλον φαίνεται σαν μια αναμενόμενη, όσο και συνεπής στη γενική γραμμή συγκυβέρνησης και δανειστών, ενέργεια (...)
*Από το άρθρο του πρύτανη του ΑΠΘ Γιάννη Μυλόπουλου, 31.1.2014
