Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η χαμένη μάχη
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά στην Κεφαλλονιά, μετά τον καταστροφικό σεισμό, ήταν η καλύτερη στιγμή της πρωθυπουργίας του. Έξω από τους διαδρόμους του Μεγάρου Μαξίμου, πέρα από τα ανόητα επικοινωνιακά, τα πάσης φύσεως διαγγέλματα, τις οργανωμένες ομιλίες ενώπιον επιλεγμένου κοινού, ο κ. Σαμαράς είναι ο πολιτικός του δρόμου και της πλατείας, με ιδιαίτερη ικανότητα επικοινωνίας με το πλήθος.
Θα ανέμενε κανείς ότι, ανεξαρτήτως της ορθότητος ή μη της «μνημονιακής πολιτικής», θα προσπαθούσε να εμπνεύσει τους πολίτες, ερχόμενος σε άμεση επαφή μαζί τους και κάτι πιθανόν θα επιτύγχανε. Για λόγους ανεξήγητους ο κ. Σαμαράς αυτοενεκλείσθη, διανύοντας καθημερινώς χιλιόμετρα μέσα σε λίγα τετραγωνικά. Αφησε τη διαμόρφωση του αισθήματος των πολιτών στην αντιπολίτευση, ενώ παράλληλα διά των πάσης φύσεως εκπροσώπων του κλιμάκωσε την αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική ζωή του τόπου κινείται πλέον προς τα άκρα. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε εκ νέου τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για τη διερεύνηση ευθυνών που αφορούν στην υιοθέτηση του Μνημονίου. Το είχε υποσχεθεί και ο κ. Σαμαράς πριν μεταβάλει άποψη.
Εκτοτε, όμως, η κατάσταση έχει επιβαρυνθεί δραματικά, καθώς ολοκληρώνεται η εξάρθρωση της μεσαίας τάξεως, από την οποία εξαρτάται η ομαλότητα στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Είναι σαφές ότι ο κ. Τσίπρας, εάν και όταν εκλεγεί πρωθυπουργός, αδυνατώντας να προσφέρει «άρτο» θα προσπαθήσει να προσφέρει «θέαμα». Το αίτημα για «αίμα στην αρένα» θα διατυπώνεται από τους πολίτες διαφορετικής πολιτικής αφετηρίας.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως έγινε μία προσπάθεια δημιουργίας πλαισίου πολιτικής συμπεριφοράς, που θα οριζόταν από την «πεφωτισμένη Δεξιά» και θα εκάλυπτε το φάσμα έως την «εχέφρονα Αριστερά». Η «Κ» της εποχής εκείνης είχε υποστηρίξει εκθύμως και εμπράκτως -μέχρι παρεξηγήσεως- εκείνο το εγχείρημα. Η προσπάθεια απέτυχε. Το τότε πρωτοεμφανιζόμενο ΠΑΣΟΚ υπήρξε ριζοσπαστικότερο από το ΚΚΕ και τη μαρξιστική Αριστερά. Η Δεξιά συγκλονίσθηκε, στις εκλογές του 1977, όταν η Εθνική Παράταξη απέσπασε ποσοστό άνω του 6%. Της Παρατάξεως εκείνης ηγούνταν δύο ευπρεπέστατοι πολιτικοί -ο Στέφανος Στεφανόπουλος και ο Σπύρος Θεοτόκης- που ουδεμία σχέση είχαν με το προηγηθέν δικτατορικό καθεστώς. Η Εθνική Παράταξη εξαφανίσθηκε από τον πολιτικό χάρτη πολύ σύντομα και το ΠΑΣΟΚ μετεξελίχθηκε σε κόμμα εξουσίας συμβατικό. Σήμερα, στην πολιτική σκηνή αναδείχθηκε στη θέση του ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δεξιά έχει κατακερματισθεί.
Κοινή συνισταμένη σε όλο αυτό το διάστημα είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν μετεξελίχθηκαν, αλλά παρέμειναν προσωποπαγή και αρχηγικά. Είμαστε πάντα στην εποχή των Δεληγιάννηδων και Τρικούπηδων. Αλλά και αυτό δεν θα έβλαπτε εάν οι κ. Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος έπαιζαν πράγματι τον αρχηγικό τους ρόλο και, αντί να εμφανίζονται ως αυθεντίες, έδιναν την πολιτική τους μάχη στο επίπεδο των πολιτών και όχι δι' εκπροσώπων ή από τηλεοράσεως.
*Άρθρο του Κώστα Ιορδανίδη, 30.1.2014
