Όπισθεν ολοταχώς η Ν.Δ. Συνεπής στο ραντεβού της με την κομματική προϊστορία. Ήταν εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές του '90, επί ηγεσίας Μητσοτάκη, που στελέχη της ψιθύριζαν πως πίσω από τη 17Ν βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ. Μερικοί πιο ευφάνταστοι έδειχναν τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου για αρχηγό της οργάνωσης. Ενώ οι μετριοπαθέστεροι ονομάτιζαν τον Κώστα Λαλιώτη ως πολιτικό καθοδηγητή.
Ε λοιπόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με τη Ν.Δ., του Σαμαρά αυτή τη φορά, στον ίδιο ρόλο. Και τον ΣΥΡΙΖΑ ενοχοποιούμενο ως «συνεργάτη» της τρομοκρατίας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τώρα ζούμε τη φάρσα...
Τελικά δεν έχει διδαχθεί απολύτως τίποτα η Ν.Δ. Ούτε καν από τις ιστορικές της γκάφες. Αμετανόητη, αλλά και αδίστακτη ως προς τις εμπνεύσεις και τα μέσα, ξαμολάει στην πιάτσα τον Σίμο Κεδίκογλου, και στη χειρότερη περίπτωση την ανεκδιήγητη Άννα - Μισέλ Ασημακοπούλου, με αποστολή να διασύρουν τον ΣΥΡΙΖΑ παντί τρόπω. Ακόμη και ως συνένοχο, συνεργό, ηθικό αυτουργό, πολιτικό μέντορα, συμπαθούντα, κάτι τέλος πάντων, σε σχέση με την τρομοκρατία.
Πιο «πολιτικός» ο Αντώνης Σαμαράς, τοποθετεί αλλού τα θεμέλια του νέου διχασμού. Στο διλημματικό σύνθημα «Ευρώπη - αντι-Ευρώπη». Αξιοποιώντας μάλιστα την ευκαιρία των τελετών για την ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε., προκειμένου να εγκαινιάσει την εκστρατεία. Όπου, κατά την ευρηματική πρωθυπουργική προεκλογική πλατφόρμα, στο σκέλος της Ευρώπης τοποθετείται ο ίδιος και οι όποιοι συνοδοιπόροι του, ενώ στο άλλο, το κακό, όλοι οι άλλοι. Με πρώτον απ' όλους τον ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται. Βλέπουμε λοιπόν τον φλογερό υπέρμαχο της ευρωπαϊκής ιδέας Σαμαρά, να κατατάσσει, στη βάση απίθανης στη σύλληψή της επιχειρηματολογίας, στο αντι-ευρωπαϊκό μπλοκ το δεύτερο (ή μήπως το πρώτο;) κόμμα της χώρας. Και όλους τέλος πάντων όσοι δεν συμφωνούν μαζί του. Που πάει να πει πως ο πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει πρόβλημα να εμφανίσει ως αντι-ευρωπαϊκή την μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων. Υπονομεύοντας έτσι την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα στη ρίζα της. Πόσο φιλοευρωπαϊκή είναι στ' αλήθεια αυτή η στάση; Και πόσο προς το συμφέρον της χώρας; Ε, επ' αυτού ας δώσει ο καθένας την απάντηση που του ταιριάζει. Και ας βγάλει τα συμπεράσματά του...
Πριν πεινάσουν...
Των φρονίμων τα παιδιά, ως γνωστόν, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Ή μήπως έχουν κιόλας πεινάσει; Προεξοφλώντας την ήττα τους στις επικείμενες ευρωεκλογές. Το βέβαιο είναι πως ο προεκλογικός αγώνας (για την αναμέτρηση του Μαΐου, σημειωτέον, δηλαδή σε 5 μήνες από σήμερα) ξεκίνησε κανονικά. Με πρωτοβουλία του ίδιου του πρωθυπουργού, όπως δεν συνηθίζεται, θα πρέπει να πούμε. Και έχουμε ήδη μπροστά μας όλα τα «πολιτικά» χαρακτηριστικά της εκστρατείας από τη μεριά της ΝΔ, των συμμάχων της και των απολογητών της πολιτικής της. Χαρακτηριστικά που συνοψίζονται στον όρο «πόλωση». Ακραία, άγρια πόλωση. Κι όποιος αντέξει...
Εδώ λοιπόν βρίσκει την απόλυτη δικαίωσή της η παλιά σοφή ρήση ότι ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Ο πανικός απέναντι στη βεβαιότητα της ήττας. Γιατί εκείνο που λογικά θα περίμενε κανείς θα ήταν να επιχειρήσουν οι κυβερνώντες να το πάνε το πράμα ήπια, μαλακά, χαλαρά. Υποβαθμίζοντας ίσως το πολιτικό μήνυμα των επικείμενων αναμετρήσεων. Με στόχο τη «διαχειρίσιμη ήττα». Ενώ έτσι προδιαγράφουν και το μετεκλογικό σκηνικό, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.
Από την άλλη μεριά, οι επικοινωνιακοί φωστήρες της Ν.Δ. δεν μπορεί παρά να καταλαβαίνουν πως η ακραία πόλωση, εάν επικρατήσει, θα καταποντίσει τους συμμάχους τους, το ΠΑΣΟΚ εν προκειμένω. Δεδομένου ότι, όπως συμβαίνει πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις, θα ευνοήσει τους δύο κύριους «πολωτικούς» φορείς εις βάρος των μικρότερων. Αλλά βέβαια ελάχιστα τους ενδιαφέρει, σε μια αναμέτρηση όπου πορεύονται με τη λογική τού, από χέρι ηττοπαθούς, παραγγέλματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Το περίεργο εν προκειμένω είναι πως έχει πέσει στην παγίδα το ΠΑΣΟΚ. Του οποίου ο αρχηγός υπερθεματίζει σε πολωτική συνθηματολογία. Μόλις προχθές χαρακτήρισε «πέμπτη φάλαγγα» όποιον δεν συμμερίζεται την ενθουσιώδη αισιοδοξία του για το κυβερνητικό success story. Εννοώντας, φυσικά, τον ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο. Ενώ κάποιοι εκ των «συνεπών» απολογητών της κυβερνητικής πολιτικής έφτασαν στο πρωτοφανές στην αθλιότητά του σημείο να χαρακτηρίσουν κακομαθημένους και καθυστερημένους τους πολίτες στους οποίους απευθύνεται ή και εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μωραίνει Κύριος, θα έλεγε κανείς. Και θα είχε δίκιο. Το βέβαιο είναι ότι συστηματικά, μεθοδικά και εν πλήρει επιγνώσει, δηλητηριάζουν βαριά και σε βάθος το πολιτικό κλίμα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα και για την προοπτική της...
