Η προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με εναλλαγή κάθε έξι μήνες, διατρέχεται από μια θεσμική αντίφαση (το ελάχιστο). Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έχει πρόεδρο τον Χ. Ρομπάι. Από την 1η Ιανουαρίου 2009, που τέθηκε σε εφαρμογή η Συνθήκη της Λισσαβώνας, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έχει καταστεί επίσημος θεσμός και όχι όργανο και εκλέγει τον πρόεδρό του. Στο Συμβούλιο διαμορφώνονται η στρατηγική και οι πολιτικές για την Ε.Ε.
Η προεδρία του Συμβουλίου από την κυβέρνηση μιας χώρας έχει ρόλο ως προς την οργάνωση των εργασιών του Συμβουλίου και της ατζέντας στη νομοθετική και πολιτική διαδικασία. Προεδρεύει σε όλες τις συναντήσεις (εκτός από το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων, όπου προεδρεύει πάντα ο ύπατος εκπρόσωπος της Ένωσης για την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας) και διαμεσολαβεί ανάμεσα στο Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για θέματα που είναι σε διαδικασία απόφασης. Αυτά, τυπικά, γιατί στην πραγματικότητα η κάθε προεδρία μέχρι σήμερα επιβεβαιώνει την ατζέντα όπως έχει τεθεί από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις.
Έχει σημασία να υπογραμμίσουμε ότι η κατανομή των ψήφων στο Συμβούλιο ανά χώρα είναι εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο. Ενδεικτικά η Ελλάδα, το Βέλγιο, η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Πορτογαλία έχουν 12 ψήφους η κάθε μία αντίστοιχα, ενώ η Ισπανία έχει 27 ψήφους μαζί με την Πολωνία και από 29 ψήφους διαθέτουν οι Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία αντιστοίχως. Για να ληφθεί μια απόφαση, μια χώρα έχει δικαίωμα να ζητήσει να επιβεβαιωθεί ότι το "υπέρ" αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το 62% του πληθυσμού της Ε.Ε. ή το ελάχιστο των 260 ψήφων στο σύνολο των 352 (ενισχυμένη πλειοψηφία). Αν το θέμα που συζητείται αφορά μια χώρα, τότε ο/η εκπρόσωπός της δεν μπορεί να συμμετέχει στην ψηφοφορία.
Μέχρι σήμερα καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει χρησιμοποιήσει τη δυνατότητα συμμαχίας σε κρίσιμα ζητήματα. Η υποτιθέμενη ατζέντα της προεδρίας που έθεσε η ελληνική κυβέρνηση είναι συνέχεια και επικύρωση των κύριων στρατηγικών της ομάδας των ισχυρών με πρωτοκαθεδρία της γερμανικής πολιτικής.
Στόχοι της προεδρίας Σαμαρά - Βενιζέλου: "Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση διασφαλίζοντας το κοινό μας νόμισμα μέσω της εμβάθυνσης της ΟΝΕ [σημ.: μόνο ο Ενιαίος Μηχανισμός Σταθερότητας (SRM) και το Ενιαίο Ταμείο (SRF) με διακυβερνητική συμφωνία μένουν να αποφασιστούν για την τραπεζική ενοποίηση] και αντιμετωπίζοντας την ύφεση και την ανεργία μέσω της ενίσχυσης της ανάπτυξης [σημ.: η στρατηγική "Ευρώπη 2020", οι εκ των προτέρων αξιολογήσεις των κρατών - μελών, η Ετήσια Ανασκόπηση των εθνικών οικονομιών είναι η βάση της ανάπτυξης μαζί με το πακέτο των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων για την αγορά εργασίας]. Προκλήσεις που σχετίζονται με την ασφάλεια στα εξωτερικά μας σύνορα μας αναγκάζουν να ασχοληθούμε διεξοδικά με ζητήματα μετανάστευσης, τόσο όσον αφορά τους νόμιμα αιτούντες άσυλο όσο και τους παράνομους μετανάστες'".
Στην Ε.Ε. των χριστιανοδημοκρατών, της πολιτικής ομάδας όπου συμμετέχει η Ν.Δ., με 271/736 έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με 16 στα 27 μέλη της Κομισιόν, με την πλειοψηφία των κυβερνήσεων των κρατών - μελών να είναι δεξιές, και της ομάδας της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (όπου ανήκει το ΠΑΣΟΚ), με 184 έδρες, το κύριο ερώτημα γι' αυτούς σήμερα είναι πώς θα φέρουν τους πολίτες στην κάλπη τον Μάιο διαμορφώνοντας πάλι μια νέα πολιτική πλειοψηφία για τις δύο ομάδες.
Οι Σαμαράς - Βενιζέλος δεν έχουν να κάνουν τίποτα περισσότερο από να δουλέψουν μαζί με τους πολιτικούς συγγενείς τους γι' αυτόν τον στόχο. Δηλαδή να κρύψουν τα προβλήματα και τις πολιτικές τους κάτω από το χαλί μέχρι τις ευρωεκλογές.
Η Ε.Ε. δεν είναι σε σταυροδρόμι. Είναι σε πόλεμο με τους λαούς. Η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη γραμμή στρατηγικά στοχεύει στον απόλυτο έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας και της απασχόλησης στην Ε.Ε. Η Κομισιόν θα κάνει επιτόπιους ελέγχους για να πιστοποιείται ότι τηρούνται οι κανόνες. Θα τους σταματήσουμε. Θα ανατρέψουμε τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς. Η Ριζοσπαστική Αριστερά του 21ου αιώνα θα είναι ο μεγάλος νικητής για τους λαούς. Η δική τους προεδρία θα μείνει στο σκοτάδι της Ιστορίας ως πολιτική υποταγής.
