Παρά τις εμπειρίες μας, επιβιώνουν οι θεωρίες ότι εκείνοι που πυροβόλησαν στο σπίτι του Γερμανού πρέσβη ήταν κάπως "βαλτοί". Δηλαδή δεν είναι αντίπαλοι της γερμανικής κυβέρνησης, αλλά κάπως όργανά της ή όργανα άλλων εχθρών της Ελλάδας.
Αναμφίβολα στους σκοτεινούς χώρους της ένοπλης βίας πολλά γίνονται, ούτε εμείς τα γνωρίζουμε, ούτε και οι εμπλεκόμενοι τα ελέγχουν. Όμως για να καταλαβαίνουμε και να δρούμε ορθά -όχι μόνον για τα ερωτηματικά γύρω από τη βία- θα πρέπει να κάνουμε μια θεμελιώδη επιλογή: προτάσσουμε τη λογική και τη μεθοδική εξέταση ή τις εύκολες φαντασιώσεις;
Η λογική, λοιπόν, λέει ότι υπάρχει πολιτικός χώρος υπέρ της βίας -ίσως κάπως ασαφής- έχει οργανώσεις, γίνεται γνωστός μετά από επιθέσεις. Είναι εμπάθεια και τύφλωση να αρνείται κανείς την ύπαρξη αυτού του χώρου. Η λογική λέει ότι μία από αυτές τις οργανώσεις επέλεξε να απαντήσει με βία στη γερμανική πολιτική έναντι της Ελλάδας. Πιστεύοντας, το πιθανότερο, ότι θα βρει λαϊκή συμπάθεια λόγω των λαϊκών αισθημάτων έναντι της Άν. Μέρκελ. Όταν κάθε μέρα επιμένω ότι ζούμε γερμανική κατοχή, δεν θα πρέπει να προχωρήσω και σε κάποιες αντικατοχικές ενέργειες;
Όμως όλες οι προσπάθειες μετά τη μεταπολίτευση να δικαιολογηθούν οι ένοπλες επιθέσεις και οι νεκροί δεν έπεισαν τη μεγάλη πλειονότητα του λαού. Γιατί ξέρει από τη σκληρή και διδακτική ιστορία του τόπου ότι τέτοιες πράξεις ζημιώνουν τον λαό, τα δίκια του, όπως και η υποταγή όταν πρέπει να πάρει τα όπλα - όπως στον πόλεμο του '40 και στην πραγματική Κατοχή.
Ας μην προσπαθούμε να ξεφύγουμε με συνωμοτικές κατασκευές που δεν στηρίζονται σε κανένα στοιχείο. Είναι βολικές οι κατασκευές αυτές. Η καταδίκη της ένοπλης βίας είναι και πρέπει να είναι απερίφραστη, όχι επειδή ξέρουμε ότι τους έβαλαν άλλοι, αλλά επειδή δίνουμε αγώνες με δημοκρατία και για τη δημοκρατία και τη δημοκρατική ευρωπαϊκή πορεία.
