Η Εφημερίδα των Συντακτών
Ο ευτυχισμένος Βούδας
Αν στα μεταπολιτευτικά χρόνια, χρόνια εφησυχασμού, το ΚΚΕ μπορούσε να ηγεμονεύει στον χώρο της Αριστεράς, σήμερα, μέσα στις δραματικές συνθήκες που απειλούν να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τις ζωές μας, αδυνατώντας να κατανοήσει τις ριζικές κοινωνικές και νοοτροπικές αλλαγές, αρνούμενο να αναρωτηθεί για τα ίδια τα θεωρητικά του εργαλεία, επιλέγει την ασφαλή τρομοκρατία του Απόλυτου: σηκώνει το λάβαρο μιας επανάστασης - καρικατούρας, εκσφενδονίζει αφορισμούς και ξαπλώνει την Αριστερά και τους αριστερούς, την κοινωνία ολόκληρη, στο κρεβάτι του Προκρούστη μιας ξέσαρκης ιδεολογικής καθαρότητας: και όλοι βρισκόμαστε λειψοί. Τα τελευταία όμως χρόνια, με ιδιαίτερη έξαρση μετά το Μνημόνιο και τις περσινές εκλογές, βρέθηκε απρόσμενα και για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία με έναν ισχυρό αντίπαλο (η αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ της πρώτης Μεταπολίτευσης ήταν άλλης τάξεως), ο οποίος όχι μόνο αμφισβήτησε την κυριαρχία του στον χώρο της Αριστεράς, αλλά απέδειξε ότι μια αριστερή πολιτική μπορεί να παραχθεί μόνο μέσα στην κοινωνία, δίχως να φοβηθούμε να αμφισβητήσουμε το αποστεωμένο Κοράνι μας. Παρήγαγε αυτήν την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ; Δίχως αμφιβολία, οι ενδογενείς αντιφάσεις του είναι ακόμη ισχυρές. Αλλά, επίσης δίχως αμφιβολία, είναι μια Αριστερά που δεν φοβήθηκε και δεν φοβάται να δοκιμάσει, μαζί με την κοινωνία.
Όμως το κράτος δεν ξεχνά: ούτε τους αντιπάλους ούτε τους φίλους του. Για τούτο, οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι εκφράζουν χρόνια τώρα τον "σεβασμό" τους στο ΚΚΕ για τη "συνέπεια" και την "καθαρότητα" των θέσεών του. Για τούτο και ο ακροδεξιός υπουργός Υγείας, πριν από λίγες μέρες τη Βουλή, απευθυνόμενος στη συντρόφισσα Παπαρήγα, έλεγε ότι "τιμάει και σέβεται το ΚΚΕ ως ιδεολογικό αντίπαλο". Τα λέει στην πεθερά για να τ' ακούει η νύφη. Ναι, το κράτος δεν ξεχνά. Δεν ξεχνά ότι οι επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ σήμερα λειτουργούν απολύτως διασπαστικά. Για τούτο, το ΚΚΕ θέλει και πρέπει να τιμήσει αυτή τη "συμφωνία": άλλον δρόμο ύπαρξης δεν έχει. Για τούτο και η συντρόφισσα Λιάνα Κανέλλη, τις προάλλες, σε ένα πάνελ μεγάλου καναλιού, αλυχτούσε απευθυνόμενη στον Σκουρλέτη: "Έχετε γίνει σαν τη Χρυσή Αυγή!".
Ο Βούδας, από τον φόβο του πόνου, αρνιέται τη ζωή και είναι ευτυχισμένος.
Από το άρθρο του ιστορικού Δημήτρη Αρβανιτάκη, 18.12.2013
