Του Παναγιώτη Ιωακειμίδη*
Διάβασα το άρθρο των Η. Βρετάκου και Γ. Καλομοίρη, αναφορικά με το 35ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, στην"Αυγή", στις 6.12.13, και ας μου επιτρέψουν οι συνάδελφοι σε κάποιες από τις εκτιμήσεις τους να έχω άλλη άποψη.
Αυτό το συνέδριο θα το χαρακτήριζα ως το χειρότερο από όλες τις διοργανώσεις που έχω παρακολουθήσει, και ειλικρινά δεν είναι λίγες. Το πρόσημο του συνεδρίου είναι αρνητικό, διότι έπιασε μια διεθνή πρωτοτυπία να τελειώσει πριν καν να ξεκινήσει. Έφτασε στην τρίτη του ημέρα, στην οποία είχαν προγραμματισθεί μόνο εκλογικές διαδικασίες και ακόμη δεν είχε λύσει τα διαδικαστικά ζητήματα που αντιμετωπίζονται με την έναρξη όλων των συνεδρίων, τη νομιμοποίηση των συνέδρων.
Οι συνάδελφοι καταλογίζουν τις ευθύνες στις μνημονιακές παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ και δεν έχουν άδικο. Το ΠΑΜΕ όμως δεν έχει τις δικές του ευθύνες; Το ΠΑΜΕ είχε εντάξει αυτό το συνέδριο στον δικό του σχεδιασμό για τη δημιουργία διασπαστικών τριτοβάθμιων οργάνων, που δεν τους έχει βγει μέχρι τώρα, γι' αυτό και τους συνέφερε να μη γίνει αυτό το συνέδριο, να μη συζητηθούν τα προβλήματα των συναδέλφων μας και να ενταθεί το κλίμα απαξίωσης και αναξιοπιστίας, που υπάρχει τόσο για την ΑΔΕΔΥ όσο και για τη ΓΣΕΕ, για ευνόητους λόγους.
Και η αποχώρηση του ΠΑΜΕ από το συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ κινούνταν στην ίδια λογική και στόχο, ενώ εμείς ιδρώσαμε για να αποκατασταθεί η τάξη στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, κάτι που απεύχονταν η ηγεσία του ΠΑΜΕ. Μου δίνεται η εντύπωση για πολλές θέσεις μας ότι λειτουργούμε ως συμπληρωματική δύναμη του ΠΑΜΕ, μέσα από την εξωπραγματική άποψη της κοινής συμπόρευσης ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και ενώ το ΚΚΕ μας γρονθοκοπά, εμείς γυρίζουμε το μάγουλο από την άλλη πλευρά, σαν τους πιστούς της ορθοδοξίας. Όταν, συνάδελφοι και σύντροφοι, εμείς τους δίνουμε το χέρι και οι άλλοι μας γρονθοκοπούν, καλό είναι να φοράμε και γάντι του μποξ ως απάντηση.
Και οι δικές μας ευθύνες γι' αυτό το μπάχαλο, που δεν κάναμε καμιά προσπάθεια να αποτρέψουμε; Θα μπορούσαμε με αποφασιστική στάση να σταματήσουμε τη διαδικαστική κωλυσιεργία, αλλά μας μάγεψαν τα μικρόφωνα, στα οποία παρήλαυσαν τα ίδια πρόσωπα, μόνο δύο από την παράταξή μας, σε όλο το συνέδριο. Δεν ταιριάζει αυτή η εικόνα για την παράταξη της ανανεωτικής Αριστεράς.
Δεν είναι πολιτικός συνδικαλιστικός πολιτισμός να φωνασκούμε ή να φωνάζουμε συνθήματα όταν δεν μας αρέσουν αυτά που λέει ο ομιλητής, προκειμένου να μην ακουστεί. Η παράταξή μας συναγωνιζόταν σε "ριζοσπαστικό ψευτοεπαναστατισμό" το ΠΑΜΕ και τις Παρεμβάσεις.
Στο συνέδριο αυτό έπρεπε να συζητηθούν τα πραγματικά προβλήματα, όπως πολύ σωστά αναλύονται στο άρθρο των Η. Βρετάκου - Γ. Καλομοίρη, της μείωσης του εισοδήματός μας, των απολύσεων, του ξεχαρβαλώματος των συνδικαλιστικών ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας.
Έπρεπε όμως να συζητηθεί και το κλίμα απαξίωσης και αμφισβήτησης των συνδικαλιστικών οργάνων από τη βάση, τα φυσικά μας μέλη, τους συναδέλφους μας, οι οποίοι δεν έχουν και άδικο να μας αμφισβητούν, παρακολουθώντας αυτό το συνέδριο, αλλά και το σύνολο της δράσης της ΑΔΕΔΥ.
Το μόνο θετικό από αυτή τη διοργάνωση είναι η απώλεια της αυτοδυναμίας από τις μνημονιακές δυνάμεις, την ΠΑΣΚ και τη ΔΑΚΕ και η μεγάλη ενίσχυση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Απαιτείται λοιπόν στροφή στην δουλειά του τριτοβάθμιου οργάνου. Ας περιορίσει την "υψηλή συνδικαλιστική πολιτική" και ας στραφεί στη βάση. Να συζητήσει μαζί με τους συναδέλφους και κυρίως να τους ακούσει γιατί έχουμε ξεχάσει να ακούμε και μόνο μιλάμε. Για να αλλάξει αυτή η σχέση αμφισβήτησης και να αποκατασταθεί το απαραίτητο αμοιβαίο κλίμα εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης. Εκεί θα είναι και η αυριανή μας δύναμη που θα είναι ικανή να ανατρέψει τη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης.
Η ομάδα που εξέλεξε η παράταξή μας στα όργανα της ΑΔΕΔΥ έχει ανανεωθεί και έχει μεγάλες δυνατότητες, αρκεί να αποφασίζει δημοκρατικά και να δουλεύει συλλογικά, χωρίς αποκλεισμό στην αντίθετη άποψη. Ο δρόμος έχει ανοίξει, είναι ανηφορικός και δύσκολος, αλλά αξίζει να τον βαδίσουμε όλοι μαζί για την Ανατροπή της Μνημονιακής Πολιτικής.
* Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης είναι δικαστικός υπάλληλος
