"Η πάλη των τάξεων έχει τελειώσει και ο 21ος αιώνας δεν θα γνωρίσει τη σύγκρουση του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό" ανακοίνωνε τον Οκτώβριο του 1999 ο Τόνι Μπλερ.
Ήταν η εποχή κατά την οποία η "μονοταξική κοινωνία" ήταν ό,τι πιο trend φοριόταν στα πολιτικά σαλόνια, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλης της Ευρώπης, όπου οι μετασοσιαλιστές πλάσαραν μια κοινωνία στην οποία θα υπάρχουν μόνο μεσαίες τάξεις, πολιτική έκφραση των οποίων θα ήταν το "ριζοσπαστικό, μεταρρυθμιστικό Κέντρο".
Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι της Ιστορίας, η οποία αρνήθηκε, και αρνείται, να αποδεχθεί ότι "τελείωσε", όπως είχε προφητεύσει ο Φράνσις Φουκουγιάμα.
Η εποχή της ευδαιμονίας των δεκαετιών 1980 - 1990 - 2000 έχει παρέλθει. Η οικονομική κρίση δεν έσπρωξε στο λυκόφως μόνο τις ασθενέστερες τάξεις, αλλά διέλυσε και το οικονομικό και εργασιακό status του μεγαλύτερου μέρους της μεσαίας τάξης.
Όμως η περίφημη "μεσαία τάξη" παραμένει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της ελληνικής ελίτ -πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής. Και αν δεν τη συναντούν ούτε εκλογικά ούτε κοινωνικά, δεν κωλώνουν: τη δημιουργούν δημοσκοπικά. Πρόκειται για το 70% των Ελλήνων που θέλει ένα κόμμα κεντρώο. Το ψάχνουν, αλλά το βρίσκουν μόνο στην "Ανατροπή" του Mega.
Η λέξη κρίση, εξοστρακισμένη τις προηγούμενες δεκαετίες από το λεξιλόγιο της καθεστωτικής πολιτικής οικονομίας στις χώρες της Ευρώπης, επέστρεψε για να ταράξει τον μακάριο ύπνο όλων εκείνων που είχαν πιστέψει στο "τέλος της Ιστορίας", που είχαν καταργήσει τις "διαχωριστικές γραμμές".
Μεσαία τάξη again, λοιπόν: (μετα)μοντέρνα, που θέλει να ψηφίσει για ένα κοινωνικό μοντέλο της αγοράς, των ιδιωτικοποιήσεων, του ανταγωνισμού, της ατομικής ανέλιξης, της ανεργίας, της φτώχειας, της λιτότητας για τους άλλους. Έτσι είναι, επειδή έτσι τους αρέσει, όπως θα έλεγε και ο Πιραντέλο.
Αρνούνται να αποδεχθούν ότι η belle epoque του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού, του lifestyle και των yuppies έχει παρέλθει οριστικά. Ότι η μακρά περίοδος της πολιτικής των κολλητών και των λαμογιών έχει οδηγήσει στην κατάρρευση των κομμάτων των κολλητών και των λαμογιών. Και καμιά δημοσκόπηση, καμιά επιχείρηση αναπαλαίωσης δεν μπορεί να τα αναστήσει.
Η κρίση συνεχίζει να σπρώχνει στο περιθώριο, να προλεταριοποιεί, όπως θα λέγαμε άλλοτε, τα μεσαία στρώματα. Το περίφημο κέντρο είναι κινούμενη άμμος με μεταβαλλόμενα όρια.
Τα παιδιά των "νοικοκυραίων" του κ. Πάγκαλου είναι τα παιδιά της ανεργίας που νιώθουν στο πετσί τους τις νέες μορφές εκμετάλλευσης. Οι άνεργοι, οι ημιάνεργοι, οι ελαστικοποιημένοι, οι απολυμένοι των 40, των 50 και 60 ετών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι μεσαία στρώματα, τα οποία οι "εραστές του Κέντρου" λοιδορούν και ποινικοποιούν καθημερινά ως συντεχνίες επειδή δεν συναινούν στην ισοπέδωσή τους.
Σε όλους αυτούς οι διεφθαρμένες και χρεωκοπημένες ηγεσίες και τα επιχειρούμενα υποκατάστατά τους δεν προσφέρουν ούτε διασφάλιση των ταξικών και ατομικών συμφερόντων τους ούτε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Η Ιστορία δεν τελείωσε, οι διαχωριστικές γραμμές εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι αυτές (όπως πάντα) μεταξύ του παλιού και του καινούργιου, μεταξύ του χθες και του αύριο.
Κυρίως μεταξύ των θυτών και των θυμάτων: του 90% των κατοίκων αυτής της χώρας που εξοντώνονται και του 10% που τους εξοντώνει για να διατηρήσει τα "κεκτημένα" της.
