Της Γ. Χ. Ιωαννίδου
Προχθές παρακολουθήσαμε άφωνοι την τηλεοπτική θυσία ενός ατόμου, του πρύτανη του ΕΚΠΑ. Μαινόμενοι δημοσιογράφοι τον κατασπάραξαν, πετώντας τ' αποφάγια στο κοινό που χρόνια τώρα εκπαιδεύουν στην κυρίαρχη ιδεολογία. Βρέθηκε, επιτέλους, ο αίρων την αμαρτία των κλειστών ανώτατων ιδρυμάτων.
H υφέρπουσα κατηγορία: ο πρύτανης δεν έστερξε να τελειώσει για λογαριασμό της κυβέρνησης το έργο της πλήρους αποδόμησης του πανεπιστημίου, καλώντας τις δυνάμεις καταστολής, ώστε να γλιτώσουμε επιτέλους από το ενοχλητικό θέαμα των υπό απόλυση διοικητικών. Η εκπεφρασμένη κατηγορία: ο κ. Πελεγρίνης δεν πέρασε το Σαββατόβραδό του σε κάποιο σκυλάδικο, από αυτά στα οποία συχνάζουν οι αυτάρεσκοι δημοσιογράφοι και οι μνημονιακοί πολιτικοί. Τόλμησε και παρουσίασε έναν θεατρικό μονόλογο στο Παρίσι, πράγμα που τον ξεχωρίζει από την ομάδα τους και τον καθιστά αναξιόπιστο.
Ανάμεσα στους κοπετούς για το χαμένο εξάμηνο και τα παιδιά που στερούνται την παιδεία, για την οποία διψούν, ακούγονταν και διάφορα ευτράπελα, που αποδείκνυαν την παντελή έλλειψη παιδείας των δημοσιογράφων, αλλά και των περισσότερων από τους καλεσμένους τους.
Αναφέρω ένα φαινομενικά ασήμαντο παράδειγμα: Ένας καθηγητής πανεπιστημίου, αφού συμβούλεψε τους συναδέλφους του να διεκπεραιώνουν μόνοι τους τις διοικητικές εργασίες, με πλήρη σοβαρότητα ανέφερε ότι τα λειτουργικά έξοδα του Καποδιστριακού ξεπερνάν τα έξοδα του Πανεπιστημίου του Berkeley, το οποίο «είναι δεύτερο στις διεθνείς κατατάξεις» (ένατο, αλλά αυτό είναι έλασσον) και «διαθέτει μάλιστα ειδικό χώρο στάθμευσης για τους νομπελίστες του». Μου κίνησε το ενδιαφέρον η σιγουριά του κυρίου καθηγητή και έριξα μία ματιά στο Διαδίκτυο (βλ. π.χ. http://www.universityofcalifornia.edu/news/factsheets/thefacts_budgetbasics_0313.pdf). Τα έξοδα λοιπόν του Berkeley είναι υπερδιπλάσια του συνόλου του κρατικού προϋπολογισμού για την Ανώτατη Παιδεία της Ελλάδας. Και για να μη βιαστούν οι οραματιστές της επί πληρωμή εκπαίδευσης να απαντήσουν, σημειώνω ότι μόνο το 13% του ποσού προέρχεται από δίδακτρα. Δεν πέρασε από κανενός τον νου να αμφισβητήσει τα λεγόμενα του συνομιλητή τους και όλοι στενοχωρήθηκαν που, παρά τη γενναιόδωρη κρατική χρηματοδότηση, τα πανεπιστήμιά μας δεν έχουν να επιδείξουν ούτε ένα Νόμπελ. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι οι ελεύθερα σκεπτόμενοι διδάσκοντες και διδασκόμενοι του Πανεπιστημίου του Berkeley, που από τις αρχές του 20ού αιώνα αγωνίστηκαν για τις πρωτοποριακές ιδέες τους, το ανέδειξαν σε κορυφαίο ίδρυμα, στο οποίο αξίζει το κράτος και η Πολιτεία της Καλιφόρνια να επενδύσουν, γιατί η επένδυση αυτή έχει πολλαπλάσια επιστροφή.
Κανείς τους επίσης δεν αναρωτήθηκε γιατί να πλήττονται τόσο βίαια τα μόνα ελληνικά ΑΕΙ, που αποτελούν τους θύλακες της περιπόθητης αριστείας, ενώ αφήνονται στο απυρόβλητο πιο ασήμαντα ιδρύματα.
Ποιος ακραίος Αμερικανός ή Ευρωπαίος νεοφιλελεύθερος, από αυτούς που πιθηκίζουν οι δικοί μας, θα σκεφτόταν να καταστρέψει τα πιο ιστορικά και εμβληματικά πανεπιστήμια της χώρας του, όπως είναι για την Ελλάδα το ΕΚΠΑ και το Μετσόβιο, που θεμελιώθηκαν σε δύσκολες ιστορικά εποχές, από το υστέρημα του λαού;
Δεν θέλω να πιστέψω ότι το σύνολο των μνημονιακών πολιτικών είναι προδότες, που με το πρόσχημα της μεταρρύθμισης και της τρόικας θέλουν να παραδώσουν το κερδοφόρο πανεπιστήμιο των 480 κτηρίων, των 66 κλινικών, των 174 εργαστηρίων, των 18 μουσείων και της Καπνικαρέας αποδυναμωμένο στους εντολοδόχους τους. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι όλοι τους πάσχουν από έλλειμμα παιδείας, που τελικά τους οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα και τους προστατεύει από την επίγνωση της ελαφρότητας της πράξης τους. Το έλλειμμα αυτό δεν σημαίνει απλή έλλειψη γνώσης. Σημαίνει αδυναμία αναζήτησης της αλήθειας. Αδυναμία αναγνώρισης του αληθινού όταν αυτό ξεφεύγει από τα προκατασκευασμένα στερεότυπα.
Σημαίνει ότι, με τη διαμεσολάβηση των εξίσου απαίδευτων δημοσιογράφων τους, οι κυβερνώντες εκπαιδεύουν στην ίδια ελαφρότητα τους πολίτες, τους γονείς, τους φοιτητές. Τους καίνε το μυαλό, τους τυφλώνουν, τους δείχνουν το χαμένο εξάμηνο και όχι το χαμένο πανεπιστήμιο, τη χαμένη εργασία, τη χαμένη ζωή που τους περιμένει αν δεν αναρωτηθούν, αν δεν ερμηνεύσουν, αν δεν δράσουν. Και με καμένα τα μυαλά των πολιτών, δεν θα μπορέσει να επενδύσει η χώρα ποτέ σε τίποτα.
Σημαίνει ότι όταν ένας καθηγητής της φιλοσοφίας και πρύτανης του μεγαλύτερου ΑΕΙ της χώρας έχει τη γνώση, το μεράκι και την αφοσίωση να αναπτύξει έναν τρόπο διδασκαλίας από σκηνής, που αγγίζει και μορφώνει όχι μόνο τους φοιτητές του, αλλά και το ευρύτερο κοινό, αντί να βραβευθεί, προπηλακίζεται ως θεατρίνος και παραπέμπεται.
