Παλιά, πολύ παλιά μιλάμε, και έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ο πρωθυπουργός έπρεπε -σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1952-, εκτός από την εμπιστοσύνη του λαού και της Βουλής, να απολαύει και «της εμπιστοσύνης του Βασιλέως». Η εμπιστοσύνη του λαού, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν κι εντελώς απαραίτητη. Η εμπιστοσύνη του Βασιλέως ήταν αρκετή για να «ορκιστεί» κάποιος πρωθυπουργός και για να σχηματίσει κυβέρνηση. Και η εμπιστοσύνη της Βουλής για να παραμείνει στην εξουσία. Αν υπήρχε και η εμπιστοσύνη του λαού, ακόμη καλύτερα. Αν δεν υπήρχε, ε δεν χάλασε κι ο κόσμος...
Η εμπιστοσύνη του Βασιλέως λοιπόν ήταν απολύτως απαραίτητη για τον πρωθυπουργό, τότε. Αν αυτή για κάποιο λόγο χανόταν, ή αν ο πρωθυπουργός διαφωνούσε με τον βασιλιά, δεν στεκόταν ούτε στιγμή στη θέση του, έπρεπε να παραιτηθεί αμέσως. Αυτό ακριβώς συνέβη τον Ιούλιο του 1965. Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, λαοπρόβλητος πρωθυπουργός, διαφώνησε με τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Και οδηγήθηκε σε παραίτηση. Για ν' ακολουθήσει η αποστασία και, σε λιγότερο από δύο χρόνια, η χούντα. Αλλά και δύο χρόνια πριν, το 1963, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διαφώνησε με τον Παύλο για το βασιλικό ταξίδι στο Λονδίνο. Οδηγήθηκε κι εκείνος σε παραίτηση.
Ε, λοιπόν, νομίζαμε πως, μετά την πτώση της χούντας, και με το νέο, το σύγχρονο Σύνταγμα, αυτό του 1975, η εμπιστοσύνη του λαού και της Βουλής αρκεί για τον πρωθυπουργό. Πολύ περισσότερο που η μοναρχία δεν υπάρχει πια, οπότε, ναι, η εμπιστοσύνη του λαού και της Βουλής αρκεί. Έτσι νομίζαμε. Φαίνεται όμως πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Σήμερα, στη μνημονιακή ελληνική πραγματικότητα, για να σταθεί ένας πρωθυπουργός, θα πρέπει απαραιτήτως, εκτός από την εμπιστοσύνη του λαού και της Βουλής, να απολαύει και της εμπιστοσύνης των δανειστών της χώρας. Και, για να λέμε τα πράματα με τ' όνομά τους, θα πρέπει ο πρωθυπουργός να απολαμβάνει πρώτα - πρώτα της εμπιστοσύνης της Άνγκελα Μέρκελ...
Ανανέωσε το «χρίσμα»
Όποιος έχει αμφιβολίες ή τα θεωρεί υπερβολικά όλ' αυτά, δεν έχει παρά να θυμηθεί τι έγινε τον Σεπτέμβριο του 2011 στις Κάννες. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου κατ' ουσίαν απελύθη από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Για να παραδώσει, λίγες μέρες μετά, τα κλειδιά της εξουσίας στον Λουκά Παπαδήμο. Παρ' ό,τι είχε μόλις εξασφαλίσει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής.
Ε, λοιπόν, ο σημερινός πρωθυπουργός, ο Αντώνης Σαμαράς, δεν κινδυνεύει από τέτοιου είδους ανατροπή. Μόλις εξασφάλισε, ανανέωσε μάλλον την εμπιστοσύνη της Άνγκελα Μέρκελ στο πρόσωπό του. Ανανέωσε το «χρίσμα» από τη Γερμανίδα Καγκελάριο. Από τέτοιου είδους ανατροπή λοιπόν δεν κινδυνεύει. Από άλλη, ποιος ξέρει; Θα δούμε...
«Καλά πάτε, μπράβο σας. Συνεχίστε έτσι». Σ' αυτές τις δυο φράσεις συμπυκνώνεται η ουσία, το ζουμί των όσων άκουσε, των όσων εισέπραξε ο Έλληνας πρωθυπουργός στο Βερολίνο. Αυτό το «συνεχίστε έτσι», λοιπόν, και συγκεκριμένα αυτό το «έτσι» που το υφιστάμεθα τρία χρόνια τώρα, είναι που έριξε την ελληνική κοινωνία στα πατώματα. Αυτό το «έτσι» είναι που κοντεύει να αφανίσει τον ελληνικό λαό.
Αξίζει ίσως να θυμηθούμε πως ο Αντώνης Σαμαράς, πριν από μόλις δύο χρόνια, χαρακτήριζε αυτό το «έτσι» ως το «φάρμακο που σκοτώνει». Έλεγε συγκεκριμένα πως η μνημονιακή συνταγή, με το μείγμα και με τις δόσεις που παρέχεται, δεν αποτελεί φάρμακο σωτηρίας, αλλά δηλητήριο. Και φυσικά είχε τότε- απόλυτο δίκιο. Δικαιώθηκε άλλωστε πανηγυρικά στην πρόβλεψή του εκείνη. Αφού το «φάρμακο που σκοτώνει» έχει πράγματι δολοφονήσει την κοινωνία, οδηγώντας στην πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή που βλέπουμε, που ζούμε.
Δικαιώθηκε λοιπόν στις προβλέψεις του ο σημερινός πρωθυπουργός. Μόνο που, όταν ο ίδιος ανέλαβε την ευθύνη της διαχείρισης, αύξησε τη δοσολογία του φαρμάκου του θανατηφόρου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αφού βεβαίως, όπως όλοι θυμόμαστε, είχε φροντίσει να καταθέσει τη συγγνώμη του στην Άνγκελα Μέρκελ για τον πρότερο αντιμνημονιακό του βίο, μ' εκείνο το αλησμόνητο «ανθρώπινα τα λάθη». Για να λάβει τη μεγαλόψυχη συγγνώμη της. Και για να φτάσει σήμερα στα «εύγε» και στα «μπράβο», στο «καλά πάτε, συνεχίστε έτσι». Και να επιστρέψει στην Αθήνα τροπαιούχος, κρατώντας το θανατηφόρο «έτσι» στο χέρι. Για λογαριασμό μας.
Βλέπεις, μπορεί να μην έχουμε πλέον Βασιλέα, του οποίου η εμπιστοσύνη θα αποτελούσε όρο πολιτικής επιβίωσης του πρωθυπουργού, έχουμε όμως αυτοκράτειρα. Σιδερένια Αυτοκράτειρα. Αυτοκράτειρα από τα παλιά. Κι από την άλλη μεριά, τα τρία τελευταία χρόνια, έχουμε πρωθυπουργούς με το σύνδρομο του υποτελούς όλο δικό τους...
