Του Βασίλη Πάϊκου
Δεν παραχωρούν λευκή επιταγή στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, με το «όχι» τους στην πρόταση μομφής, δήλωσαν στη Βουλή τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Και αρκετοί άλλοι το υπονόησαν. Το υπονόησαν εξάλλου και κάμποσοι βουλευτές της Ν.Δ., διακριτικότερα αυτοί είναι αλήθεια. Δείχνοντας όλοι τους τις ψηφοφορίες για τα εν όψει νέα μέτρα και για τον προϋπολογισμό.
Αλλά πόσοι απ' αυτούς άραγε είχαν και σε προηγούμενες περιπτώσεις «προειδοποιήσει»; Πόσοι είχαν κατηγορηματικά και υπερήφανα δηλώσει πως «είναι η τελευταία φορά»; Και γιατί υποτροπίασαν πάλι και πάλι και πάλι;
Τουλάχιστον ας είχαν γίνει σοφότεροι με τόσα που είδαν, με τόσα που έπαθαν...
Τι άλλο θα πρέπει να δουν και να πάθουν οι βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Τι άλλο ώστε να καταλάβουν κατά πού πάει το πράμα; Και, ως εκ τούτου, ποια ακριβώς είναι η τύχη του ιστορικού τους κόμματος στα χέρια του Βαγγέλη Βενιζέλου; Ενός κόμματος το οποίο εκεί που κάποτε, καλούσε τον λαό να μην ξεχάσει «τι σημαίνει Δεξιά» και απειλούσε να την τοποθετήσει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», κατάντησε θλιβερό παρακολούθημα της Δεξιάς. Και ποιας Δεξιάς; Τη Δεξιάς του Αντώνη Σαμαρά, της πιο δεξιάς από τις «Δεξιές» που γνώρισε ο τόπος από τη Μεταπολίτευση.
Έγραψε προ ημερών κάποιος πως το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ είναι πλέον κόμματα - σφραγίδες. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, μάλλον δεν είναι ακόμη. Κινδυνεύουν όμως να γίνουν κόμματα - σφραγίδες, αν δεν αλλάξει κάτι. Κι αυτό το κάτι δείχνει για την ώρα πολύ - πολύ δύσκολο. Η αλήθεια είναι πως και οι δύο πόλοι «αναφοράς» της λεγόμενης «Ελιάς» της Κεντροαριστεράς μαστίζονται σήμερα από κρίση ταυτότητας και από κρίση προσανατολισμού. Ή, ακριβέστερα, της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ο προσανατολισμός είναι πλέον απολύτως σαφής. Έχει επιλέξει, και προοπτικά, τη συμπόρευση με τη Ν.Δ. Που πάει να πει ότι και μετεκλογικά, εάν οι συσχετισμοί το επιτρέπουν, τον ξέρει τον δρόμο της. Τον έχει κιόλας αποφασίσει. Κι αν κάποιος δεν πείθεται από τη δεδομένη στάση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και από τις όλες του επιλογές, αρκεί να ανατρέξει στην τελευταία ομιλία του στη Βουλή. Και αν κι αυτό δεν του φτάνει, με την απλή ανάγνωση της πρόσφατα συντεταγμένης «προγραμματικής συμφωνίας» δεν θα του μείνει καμιά αμφιβολία. Όσο για την κρίση ταυτότητας, ούτε λόγος. Όποιος έχει καταλάβει τι ακριβώς κόμμα θέλει να είναι το ΠΑΣΟΚ (δεξιό, κεντρώο, κεντροδεξιό, κεντροαριστερό, σοσιαλδημοκρατικό, τι τέλος πάντων), μάλλον διαθέτει μαντικές ικανότητες...
Μια τόσο ηχηρή «απουσία»
Δυσκολότερα, και ασφαλώς πιο περίπλοκα, είναι τα πράγματα για τη ΔΗΜ.ΑΡ. Εδώ μιλάμε για τον ορισμό της κρίσης ταυτότητας και της κρίσης προσανατολισμού. Ο αυτοπροσδιορισμός του ως «Αριστεράς της ευθύνης», που επελέγη κάποτε προκειμένου να το διαχωρίσει από την... «ανεύθυνη» Αριστερά, σήμερα δεν λέει και πολλά. Και πάντως δεν αρκεί για να ορίσει το πολιτικό του στίγμα. Ούτε βεβαίως ο άλλος αυτοπροσδιορισμός του ως «κυβερνώσας Αριστεράς». Ενός όρου - κενού γράμματος επί της ουσίας.
Όσο για τον προσανατολισμό του, τα πράγματα μοιάζουν ακόμη πιο δύσκολα. Πολύ περισσότερο που δεν λέει ν' αποφασίσει με ποιους -θέλει να πάει και ποιους ν' αφήσει. Και βέβαια η επιλογή του διαρκούς «παρών» δεν ξεκαθαρίζει τα πράγματα, κάθε άλλο. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως το «παρών» σε ψηφοφορία εμπιστοσύνης συνιστά αντικυβερνητική επιλογή. Ενώ σε ψηφοφορία μομφής συνιστά φιλοκυβερνητική επιλογή. Είναι ζήτημα απλής αριθμητικής. Και απλής λογικής.
Η στάση του κόμματος του Φώτη Κουβέλη στην επιχείρηση ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Όσο κι αν διαθέτει κύρος η επιχειρηματολογία του σε σχέση με τη «φύση» και τον ρόλο του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Που οδηγεί σε εύλογες ενστάσεις για τη συμμετοχή του στην προσπάθεια. Όπως μπερδεύει τα πράγματα και η διμετωπική πολιτική των ίσων αποστάσεων απέναντι στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εικόνα που ενισχύθηκε θεαματικά κατά την τριήμερη κοινοβουλευτική συζήτηση της πρότασης μομφής. Όποιος, και ο πλέον ανυποψίαστος, ακούσει πως ένα αριστερό κόμμα (κεντροαριστερό έστω) εννοεί να τηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά σίγουρα θα δυσκολευτεί να το πιστέψει.
Για τη ΔΗΜ.ΑΡ. λοιπόν είναι δραματικά επείγον (και ασφαλώς αποτελεί ευκαιρία το Συνέδριό της) να αναζητήσει και να βρει λόγο πολιτικής ύπαρξης, πολιτικό ή, έστω, «χρησιμοθηρικό» ρόλο ύπαρξης. Και να τον μεταφέρει πειστικά στους πολίτες. Αυτή την ώρα μάλιστα το σχετικό μήνυμα θα πρέπει να είναι πολύ ισχυρό. Ώστε να περάσει και ν' ακουστεί. Καθώς, απ' ό,τι τουλάχιστον αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, το κομματικό ακροατήριο έχει συρρικνωθεί επικίνδυνα.
Το διαρκές «παρών», βλέπετε, ιδίως στις κρίσιμες στιγμές, ισοδυναμεί με ηχηρό «απών». Ή ίσως οδηγεί σ' αυτό...
