Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η πρόταση μομφής προς την κυβέρνηση, εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πράξη σπάνια στη μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική ιστορία, ακούγεται βαριά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Θα δοκιμάσει τη συνοχή της κυβερνώσας πλειοψηφίας, δηλαδή των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που φάνηκαν να δυσανασχετούν ενώπιον των νέων μέτρων λιτότητας, αλλά δεν φαίνεται ικανή να ρίξει την κυβέρνηση. Πρόκειται για μια τακτική κίνηση με στόχο τη φθορά της κυβέρνησης και τη σηματοδότηση ενός νέου πεδίου αναμέτρησης για την εξουσία - πάντα με ορίζοντα τις διπλές εκλογές του Μαΐου 2014.
Η κυβέρνηση, όμως, φθείρεται ούτως ή άλλως από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το πρόγραμμα διάσωσης. Ελλείψει πολιτικής βούλησης για ανασχεδιασμό του προγράμματος, στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και στη Φραγκφούρτη, οι τεχνοκράτες της τρόικας πιέζουν ασφυκτικά την ελληνική κυβέρνηση βάσει των δικών τους άτεγκτων (και συχνά αυθαίρετων) παραδοχών και στοιχείων και όχι βάσει της διαμορφούμενης πραγματικότητας. Ομως, με τους τεχνοκράτες της τρόικας δεν είναι δυνατόν να γίνει πολιτική, ουσιαστική διαπραγμάτευση, ποτέ δεν ήταν. Είναι υπάλληλοι και εκτελούν εντολές.
Οι εντολές των πολιτικών προϊσταμένων τους αφορούν την ποσότητα των μέτρων και την απρόσκοπτη αποπληρωμή του χρέους·δεν αφορούν τη σκοπιμότητα ή την επιλογή των πιο πρόσφορων μέτρων. Είναι σταθεροί στις απαιτήσεις τους, άλλωστε δεν θεωρούν ότι το πρόγραμμά τους σφάλλει, θεωρούν ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις σφάλλουν, η πραγματικότητα σφάλλει, τα στοιχεία σφάλλουν, και το επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία.
Αρα ο ζωτικός χρόνος της κυβέρνησης εξαρτάται πρωτίστως από τη στάση των δανειστών: αν της επιτραπεί να ανακουφίσει τον πληθυσμό, μπορεί να πάρει ανάσα. Εξαρτάται όμως και από τη στάση της κοινωνίας, δηλαδή την αντοχή της, η οποία εξαντλείται ραγδαία, και από την αντοχή των μελών του πολιτικού συστήματος. Η πραγματική μομφή θα έρθει από την κοινωνία.
Άρθρο του Νίκου Γ. Ξυδάκη από το φύλλο του Σαββάτου 09/11/2013
