ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
Στα βίντεο από τη σκηνή της δολοφονίας των δυο νέων της Χρυσής Αυγής, εντυπωσιάζει η άνεση του «εκτελεστή». Οι κινήσεις της μαύρης φιγούρας με τα λευκά παπούτσια και το λευκό κράνος (;). Οι λέξεις "ψυχρός" και "ψυχρότητα" νομίζω ότι ευστοχούν, παρά τη δημοσιογραφική τους κατάχρηση. Ο δολοφόνος διεκπεραιώνει ή αλλιώς «κάνει τη δουλειά». Πυροβολεί, επανέρχεται, πυροβολεί. Αισθάνεται, προφανώς, άγγελος της κάθαρσης. Και τούτο, πέρα από τα σενάρια και τις εικασίες για το ποιοι ήταν αυτοί, τον κάνει πραγματικό τρομοκράτη. Ο τρομοκράτης πιστεύει ότι σκοτώνοντας τους φορείς του Κακού αποδεικνύει την αγνότητα της πρόθεσής του. Γιατί έχει τη βεβαιότητα ότι είναι ο απόστολος του Καλού σε έναν κόσμο προδομένων υποσχέσεων και γενικευμένης διαφθοράς. Ω, κι αυτός ο ανεξήγητος δισταγμός των ανθρώπων, των καθημερινών ανθρώπων να μην φτάνουν σε ένα τέτοιο «μεγαλείο» φονικής αγνότητας. Η αδυναμία των του «κοπαδιού» -κατά την ιδιόλεκτο της Σέχτας και της κάθε Σέχτας- να ξεπεράσουμε τους ενδοιασμούς που μας εμποδίζουν να γίνουμε τέλειοι μαχητές - εκδικητές! Αυτό ακριβώς δεν το αντέχει ο τρομοκράτης, τούτη η φιγούρα που κινείται σαν νευρικός εραστής του θανάτου. Εκείνος θα ήθελε να δείξει στο πόπολο ότι μπορεί. Ότι όλα είναι δυνατά αν το θέλεις. Και πως όλα τα υπόλοιπα, οι φόβοι μας, οι αγωνίες μας, οι αμφιβολίες μας, είναι προκαταλήψεις αδύναμων όντων.
Το βίντεο της σκηνής πράγματι αισχρό. Γιατί δείχνει μια πραγματικότητα απ' όπου έχει αφαιρεθεί κάθε αισχύνη, κάθε συναισθηματικό βάθος. Η σκιά με τα λευκά παπούτσια απονέμει ακαριαία τη «Δικαιοσύνη» της καταργώντας το δίκαιο. Τη στιγμή εκείνη δεν υπολήπτεται κανέναν κανόνα, διότι ο κόσμος της είναι ένα θέατρο αλληλοσπαρασσόμενων δυνάμεων. Ο άλλος είναι απλώς ένα φυσικό εμπόδιο, ένα αντικείμενο που ο τρομοκράτης το ρίχνει κατάχαμα. Έτσι απλά.
Η τρομοκρατία των επώνυμων συμβολικών στόχων ήταν μια υπόφυση του πολιτικού ολοκληρωτισμού. Επιζητούσε να ανεβάσει τις στροφές της Επανάστασης την οποία έντυνε με ρούχα-τσιτάτα από το βεστιάριο της ένδοξης Ιστορίας. Εδώ και καιρό όμως όλα αυτά δεν έχουν νόημα. Ο παλιός κόσμος είναι νεκρός και τούτη η βιαστική φιγούρα με το zastava δεν λογοδοτεί σε τίποτα και σε κανέναν. Ούτε καν στη φαντασίωση.
Από πού όμως ξεφύτρωσε αυτή η μιζέρια; Μια τέτοια συναισθηματική ερήμωση; Από ποια ελληνική άβυσσο τροφοδοτείται τακτικά μια τέτοια περιφρόνηση για τη ζωή, για την ύπαρξη του άλλου;
Θα πει κανείς, δεν είναι αυτά τα ορθά πολιτικά ερωτήματα και για κάποιους δεν είναι καν πολιτικά ερωτήματα. Ίσως όμως η απόλυτη ηθική και πολιτική καταδίκη να προϋποθέτει τις παραπάνω απορίες που, με κάθε ειλικρίνεια, δεν μπορώ να τις απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τούτος ο ολοκληρωτικός κυνισμός που μας αιφνιδιάζει και μας σοκάρει είναι εχθρός. Όπως είναι εχθρός η ουσία του νεοναζισμού και όχι οι οπαδοί και οι φίλοι της κάθε Χρυσής Αυγής ως πρόσωπα.
Το μόνο που μπορώ να πω ακόμα είναι ότι ο φανατισμός για εξαγνισμό της «φυλής» ή της «κοινωνίας» είναι συνταγή δολοφόνων. Και εδώ στη γειτονιά που μένω έχω δει από καιρό κάποια συνθήματα που υπακούουν σε αυτή την ίδια συνταγή. Ένα από αυτά λέει: ευθανασία στα μέλη της Χρυσής Αυγής. Μια τέτοια συνταγή κοινωνικής υγιεινής είναι επίσης ο εχθρός. Και μπορώ να ονειρευτώ ένα καλύτερο μέλλον όταν αυτές οι συνταγές θα έχουν μόνο τη μορφή συνθημάτων που ξεθωριάζουν στους τοίχους. Μπορώ πράγματι να φανταστώ μια καλύτερη μέρα όταν τα χέρια που γράφουν τέτοιες, τάχα μου «ειρωνικές», βαρβαρότητες δεν θα πιάσουν το zastava ή το καλάσνικοφ.
Μόνο τότε νομίζω ότι η απόλυτη ηθική και πολιτική μας καταδίκη θα έχει πιάσει τόπο: όταν επιστρέψει ένα κάποιο νόημα. Το νόημα των λέξεων και των συναισθημάτων. Με άλλα λόγια, το νόημα του κοινού μας κόσμου, που ζει με τις διαιρέσεις του, αλλά πρέπει να πάψει να είναι ένα θέατρο ωμότητας.
