Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ: Η (νέα) Οργάνωση της (νέας) εποχής μας

Αυτός που περιμένει πολύ, δεν πρέπει να περιμένει πολλά.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές

Ο Αβραάμ Λίνκολν, στην πρόσφατη κινηματογραφική απόδοση του τελευταίου συγκλονιστικού μήνα της ζωής του, τοποθετείται σε μια συζήτηση με δύο νέους τηλεγραφητές. Μπροστά του, στέκεται ένα δίλημμα ιστορικών διαστάσεων, στη κρισιμότερου καμπή του αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου¹. Να καλέσει τους ηγέτες των στασιαστών Νοτίων (που επιζητούν εναγωνίως διαπραγματεύσεις) στην Ουάσιγκτον και έτσι να λήξει τον εμφύλιο πόλεμο άμεσα, χωρίς να λύσει το ζήτημα της κατάργησης της δουλείας, ή να προχωρήσει αγνοώντας τους και να δοκιμάσει μια σκληρή και οριακή πολιτική σύγκρουση για την ιστορική 13η Τροπολογία. Το ψήφισμα για την αμετάκλητη και συνταγματική κατάργηση της δουλείας. Για το τσάκισμα του καπιταλισμού με δούλους. Για το προχώρημα της ανθρωπότητας.

Διερωτήθηκε: «Είμαστε γεννημένοι για την εποχή μας; Ταιριάζουμε στους καιρούς που ζούμε;»

Αυτό το ερώτημα, σε όλες του τις μορφές, έχει σημαδέψει τις πράξεις, τα επιτεύγματα, τις νίκες και τις ήττες χιλιάδων αγωνιστών που τη στιγμή του ανοίγματος της χαραμάδας της ιστορίας, επέλεξαν την καλή ή την κακή όψη του διλήμματος. Αυτό το ίδιο ερώτημα βασανίζει τον Μαρξ, σε μια άλλη κοσμοϊστορική καμπή της ταξικής πάλης, την εποχή της Πρώτης Κομμούνας². Με βάση αυτό καταλήγει στην περίφημη φράση του, που μας αφορά όσο ποτέ:

"Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών.»

και καταλήγει: «Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει πάντα στη μητρική του και μάλιστα και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούργιας γλώσσας και να δημιουργήσει σ' αυτήν³».

Μπορούμε να μάθουμε να σκεφτόμαστε και να επικοινωνούμε με μια ξένη γλώσσα που οι καιροί επιτάσσουν να γίνει γρήγορα η νέα και κοινή μας; Μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με την παλιά;

Το νέο για να ζήσει πρέπει να φτιάξει την Οργάνωση της εποχής του

Ζούμε στην εποχή των παγετώνων. Η μνημονιακή βαρβαρότητα έχει καλύψει κάθε σπιθαμή εδάφους, κάθε λόφο, κάθε ίχνος ζωής. Με το μάτι, τα πάντα μοιάζουν ακίνητα και παγωμένα. Όποιος τολμήσει να βγει στην επιφάνεια, εξοντώνεται. Όποιος σκεφτεί να ζήσει αλλιώς, ας κρατήσει την ανάσα του μπας και βγει σε καμιά ξέρα, χιλιάδες μίλια μακριά από δω. Όχι όμως εδώ. Εδώ οι νέοι θα χαμογελάσουν όταν γεράσουν. Έτσι λέει το Σχέδιο.

Η νεολαία της χώρας ήταν πρωτομάρτυρας της ταξικής λιτότητας και της «εθνικής κρίσης» που έρχονταν με δρασκελιές πριν το 2010. Οι νέοι, μαζί με τις γυναίκες και τους μετανάστες, αποτέλεσαν τα πρώτα πειραματόζωα της υποτίμησης, τα πρώτα θύματα της επιλεκτικής επίθεσης του κεφαλαίου τα χρόνια της ανάπτυξης, Οι πρώτες ψηφίδες στο ψηφιδωτό των Μνημονίων. Η γενιά των 700 ευρώ που χωρίς πολλά -πολλά έγινε η γενιά των 300. Και το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Όμως κάτω από τον πάγο, η νέα γενιά δίνει αγώνα επιβίωσης. Δύο κόσμοι συγκρούονται κάτω από τα ραντάρ της «χρεοκοπημένης Ελλάδας». Κάτω από τον πάγο, η ζωή πασχίζει να νικήσει την άβυσσο. Οι ηττημένοι γύρισαν. Tα θέλουν όλα.

Σήμερα, εδώ, εμείς. Τώρα

Σήμερα. Σε αυτή την πρωτοφανή καμπή της ταξικής σύγκρουση που μας έλαχε να ζήσουμε, φορτωμένοι με τις ήττες και τις συντριβές των ηττημένων τέκνων των βιβλίων μας. Κομμάτι μιας γενιάς που συνήλθε βίαια από τις Μεγάλες Ιδέες της ελληνικής αστικής τάξης, θύμα τόσο της «ανάπτυξης» όσο και της «κρίσης».

Εδώ, στην Ελλάδα του μνημονίου, της τρόικας, των εκατομμυρίων νέων- ανέργων, της φτώχειας, των ακροδεξιών υπουργών, των νεοναζί βουλευτών, των ρόμποκοπ της ΕΛΑΣ. Εδώ, όταν ο Παπανδρέου πρότεινε την ανασφάλιστη εργασία των νέων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Εδώ, όταν ο Καραμανλής έθετε τον εθνικό στόχο των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Εδώ, όταν τα σημερινά voucher ονομάζονταν stage. Εδώ, όταν η Ιερισσός λέγονταν Κερατέα.

Εμείς. Καταρτισμένοι, ξεζουμισμένοι, κυνηγημένοι και απαξιωμένοι. Αόρατοι. Πλεονάζον προσωπικό σε επιχείρηση υπό εκκαθάριση. Μέσα στο τούνελ, άλλα χωρίς φως. Στην πρέσα. Εμείς. Πακετάδες, ενοικιαζόμενοι, εργαζόμενοι με ψαλιδισμένες ατομικές συμβάσεις, ωρο-μίσθιοι, μπλοκάκηδες, part-timers, «μαθητευόμενοι», άνεργοι, απλήρωτοι. Περιπλανώμενοι στην γκρίζα ζώνη επισφάλειας και ανεργίας, ενοποιημένοι προς τα κάτω από ένα αόρατο χέρι ενός αόρατου στρατού, που μας σπρώχνει στο περιθώριο. Εμείς, Η γενιά του Δεκέμβρη, που έγινε η γενιά των Πλατειών. Η γενιά του Γρηγορόπουλου που έγινε η γενιά του Φύσσα. Η γενιά που έθαψε το κόμμα-σύμβολο της μεταπολίτευσης και ψάχνεται για να θάψει και το επόμενο. Η γενιά που αμφισβητεί τα πάντα, άλλα επιμένει. Αυτή η γενιά χρειάζεται κάτι νέο, κάτι που να χωράει. Αυτή και τα όνειρά της. Τώρα.

Τώρα, με την Αριστερά που ξαναγίνεται ελκυστική. Με τα εγχειρήματα αλληλεγγύης και συνεργατικότητας που γίνονται ξανά επιλογή. Με την συλλογικότητα και την συντροφικότητα να επιστρέφουν, έννοιες θαμμένες που όμως ήταν σπόρος. Με τον αντιφασιστικό αγώνα, να μεγαλώνει και να συγκινεί ξανά τους νέους και τις νέες στα σχολεία και παντού. Τώρα, είναι που χρειαζόμαστε Οργάνωση. Τώρα είναι η ώρα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Η μήπως όχι;

Ο χρόνος σταμάτησε στο 2004. Το φάντασμα της Βαλτετσίου πλανιέται από πάνω μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών δεν ταίριαζε στους καιρούς μας γιατί ήταν πίσω από τις ανάγκες. Η αυτοδιάλυση του Συνασπισμού και η ίδρυση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει στις νέες ανάγκες, να αντιστοιχηθεί στον καιρό του. Το ιδρυτικό μας συνέδριο μας πήρε από το χέρι και μας οδήγησε στο κατώφλι του ενιαίου κόμματος. Χάραξε το δρόμο.

Όμως το ξέρουμε όλοι και όλες και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το ξορκίζουμε. Το κόμμα που έχουμε σήμερα, απέχει πολύ ακόμα από το να γίνει ο πολιτικός φορέα της ανατροπής. Όχι γιατί δεν συμφωνούν «τα στελέχη» του σε αυτό, αλλά γιατί οι δομικοί περιορισμοί δεν του το επιτρέπουν. Η δύναμη της συνήθειας των διαδρόμων, των παραλυτικών «συνθέσεων», της γραφειοκρατικής επίλυσης των αντιθέσεων επιβιώνει ακόμα ως η καθημερινότητα στο εσωτερικό των οργανώσεων της Αριστεράς. Δανεισμένες από τα παλιά δομές, λειτουργίες, φόρμουλες συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων, παραδόσεων, χαρακτήρων. Από ένα σκουριασμένο μοντέλο της Αριστεράς της Ήττας, η οποία δεν διεκδίκησε αυτά που διεκδικεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Που έθεσε όμως τα νέα καθήκοντα, έκανε το πρώτο βήμα στο μονοπάτι της υπέρβασης της. Ιδρύθηκε.

Με το νέο κόμμα στο χέρι, με την παλιά πρακτική στο μυαλό

Αυτή η εκδοχή της Αριστεράς της Ήττας, υπάρχει ο κίνδυνος να υιοθετηθεί σήμερα από την, υπό διαμόρφωση, Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Ο νεκρός ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και των «συνεννοήσεων» μας τραβά με τα δύο χέρια του. Με τον φόβο, την βολική υπαναχώρηση στις παλιές και φθαρμένες ταυτότητες του χθες, την γραφειοκρατική και μακριά από τους νέους δόμηση της νέας μας Οργάνωσης, ως παρωδία. Αλλά και με τον αναχωρητισμό από τη μάχη, την καταγγελία και το παιχνίδι του «ποιος φταίει», την παρατήρηση από μακριά του ιστορικού καθήκοντος της συγκρότησης της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ με κοινωνική αναφορά, με προεξοφλημένη την αφήγηση της ήττας από τους απόντες.

Επ' αυτού θα πρέπει να (ξανά) συνεννοηθούμε.

Άξονας Α': Κοινωνική χρησιμότητα

Να ξεκινήσουμε από το θεμελιώδες: Γιατί χρειάζεται η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Η μόνη απάντηση που μπορεί να ανοίξει στα σοβαρά τη συζήτηση για τη δημιουργία της είναι η ανάγκη της κοινωνικής χρησιμότητας και της ιστορικής ανάγκης. Χρειαζόμαστε σήμερα μια νεολαιίστικη οργάνωση στα πλαίσια των στρατηγικών επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ που να είναι ορατή και χρήσιμη για τη νέα γενιά. Μια οργάνωση που έρχεται να παίξει ένα ρόλο απολύτως διαφορετικό με το ρόλο που έπαιξαν όλες οι οργανώσεις νεολαίας τις περασμένες δύο δεκαετίες. Ο ρόλος αυτός προσδιορίζεται από το επείγον της ανατροπής.

Ένας τέτοιος σκοπός, υπερβαίνει όλους όσους εμπλέκονται σήμερα στην υπόθεση της. Όλοι μας έχουμε ζήσει νεολαιίστικες οργανώσεις, πρωτοπόρες ή λιγότερο, που λειτούργησαν λίγο ως πολύ, είτε ως φυτώρια στελεχών, είτε ως «γραμμή κρούσης» του κόμματος σε επίπεδο κινήματος. Κανείς μας δεν έχει ζήσει όμως τι πάει να πει μαζική νεολαιίστικη οργάνωση της Αριστεράς με κοινωνική αγκύρωση παντού, με νέες δυνάμεις που μπορούν να κάνουν πραγματικότητα αυτό που το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει. Κανείς μας δεν επιτρέπεται να σταματήσει την συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα γενιά.

Δεν ωφελεί σε τίποτα να φτιάξουμε μια οργάνωση-καρμπόν των προγόνων της. Ο ρόλος των πολιτικών υποκειμένων καθορίζεται από τη συγκυρία στην οποία βρίσκονται. Ο σκοπός της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ είναι να γεννηθεί σήμερα, τώρα, από εμάς, μέσα σε συνθήκες πολέμου και να πρωτοστατήσει σε ένα ρεύμα για την κοινωνική χειραφέτηση. Να χαρτογραφήσει το άγνωστο.

Άξονας Β': Δημοσιότητα στο διάλογο

Πρέπει να τελειώνουμε, με την αντανακλαστική επίλυση των ζητημάτων από τα πάνω. Πρέπει να συνηθίσουμε στην δημόσια αντιπαράθεση, τώρα που το παλιό πεθαίνει και το νέο πασχίζει να γεννηθεί. Πολλές φορές, τα πλέον διχαστικά διλήμματα σε επίπεδο κορυφής, αποτελούν ακατανόητα ή ήσσονος σημασίας ζητήματα για τις οργανώσεις βάσης, που ξεφυτρώνουν με έμπνευση και πείσμα παντού. Με δημοσιότητα θα προχωρήσουμε. Με διαδικασίες αποφασιστικού χαρακτήρα, με συντονισμό μεταξύ των οργανώσεων βάσης, με έδαφος για να ανθίζει ο πειραματισμός στη δράση.

Χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη στον κόσμο που χτίζει καθημερινά τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Να μην του βάζουμε δύσκολα επειδή «έτσι λειτουργεί το πράγμα». Ο κόσμος στις συνελεύσεις των Νέων ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει, ούτε μπορεί να περιμένει κεντρικές διευθετήσεις των συνιστωσών (άλλωστε, δεν τελειώσαμε με αυτή την κουβέντα στο συνέδριο;) για να προχωρήσει. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ συγκροτείται, τα μέλη της συνεδριάζουν, σχεδιάζουν παρεμβάσεις, καμπάνιες ένταξης νέων μελών, παρεμβαίνουν ξανά στα σχολεία, κινούν τις διαδικασίες όπου αυτές βαλτώνουν. Σε κάθε κοινωνικό χώρο συγκροτούνται σήμερα όλες οι απαραίτητες δομές, συντονίζουν τις δράσεις τους. Γράφουν τις πρώτες σελίδες. Η διαδρομή μέχρι την Ιδρυτική Διαδικασία θα επηρεάσει τα βασικά χαρακτηριστικά της. Οι επιλογές μας σήμερα ορίζουν και το μέλλον. Μπροστά μας έχουμε δύο δρόμους.

Άξονας Γ' : Αριστερή Οργάνωση ή αλλιώς κίνδυνος για τον αντίπαλο

Οργάνωση για την Αριστερά σημαίνει να αγωνίζεσαι και να πολεμάς στο πλευρό των καταπιεζόμενων με τον πιο ευρύ, τον πιο συντονισμένο και αποφασιστικό τρόπο τον αντίπαλο, να γινόμαστε δυσάρεστοι και επικίνδυνοι για αυτόν. Σημαίνει, μεταξύ άλλων, δημιουργία μιας κίνησης, μιας πολιτικής πρακτικής και δράσης που θα κερδίζει πίσω χαμένο «χώρο» απ' το κεφάλαιο, που θα κοιτά ακόμη πιο βαθιά πέρα και πάνω από αυτό, με τις αξίες και τις πρακτικές της αριστεράς.

Μια Οργάνωση που να εισβάλλει στην «καρδιά» της πάλης των τάξεων και να τολμά να συγκρούεται, να κατακτά νίκες. Στους δρόμους και στα κινήματα που έχουμε μπροστά μας, στα νέα σωματεία που αγωνίζονται για να κάμψουν τον εργοδοτικό τσαμπουκά, στα δημόσια πανεπιστήμια που δοκιμάζονται από την επέλαση του ατομισμού και της ελεύθερης αγοράς, στα σχολεία του μνημονίου και του φασισμού ως μόδα, σε κάθε βουνό και ελεύθερο χώρο που προορίζεται για ισοπέδωση στο όνομα του κέρδους.

Μια οργάνωση - στήριγμα στον αγώνα για την ανατροπή και την κυβέρνηση της Aριστεράς, στην πρώτη γραμμή κρούσης με τις δυνάμεις του πλούτου.

Μέσος δρόμος δεν υπάρχει

Η ιδρυτική διαδικασία που έχει προγραμματιστεί για τον Δεκέμβρη δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν την επίσημη έναρξη. Οι επιλογές μας σήμερα, δημιουργούν το πεδίο μέσα στο οποίο θα συγκροτηθεί η νέα Οργάνωση. Από σήμερα δημιουργούμε τους όρους που θα καθορίσουν τη συνολικότερη μας πορεία. Με αυτή την έννοια, μέχρι την αυλαία της πανελλαδικής μας διαδικασίας έχουμε σημαντικές επιλογές να κάνουμε. Επιλογές που θα επηρεάσουν βαθιά την φυσιογνωμία και τους όρους συγκρότησης μας. Μπορούμε να επιλέξουμε μια διαδικασία στην οποία θα συναντηθούμε ως ξεχωριστές συνιστώσες που μέσα σε ένα τριήμερο θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν μια κοινή γλώσσα. Μία τέτοια επιλογή το πιο πιθανό θα είναι να οδηγήσει απλά σε «στρατοπεδεύσεις» κάτω από το άγχος της καταγραφής κάθε ιδιαίτερου ρεύματος.

Μπορούμε όμως να πάμε και αλλιώς. Να μην φοβηθούμε τις ζωντανές διαδικασίες στην βάση, την κοινή δράση, τη σύγκρουση και τη σύνθεση. Να προχωρήσουμε με ανοιχτό πνεύμα σε μία πραγματική ανασύνθεση πέρα και έξω από μας. Να μάθουμε μαζί με το νέο κόσμο σε μία νέα γλώσσα, στο πλάι μίας νέας πρακτικής. Να λειτουργήσουμε από τώρα ουσιαστικά σε επίπεδο βάσης τις συνελεύσεις μας. Να τις ανοίξουμε σε νέο κόσμο που θέλει να παλέψει για την ανατροπή. Να συντονίσουμε αυτές τις συνελεύσεις σε κάθε κοινωνικό χώρο και να αρχίσουμε να δημιουργούμε τις απαραίτητες δομές που θα μας επιτρέπουν να συνδυάσουμε την δημοκρατία με την αποτελεσματικότητα. Να μην φοβηθούμε την ανασύνθεση, να μην βρεθούμε το Δεκέμβρη σε μία διαδικασία καταγραφής σαν διαφορετικές συνιστώσες. Η πιο πλατιά και ανοιχτή λειτουργία μπορεί να μας δώσει δυνατότητες να δημιουργήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και ένα ρεύμα συμμετοχής στη νεολαία, εν μέσω γενικευμένης κρίσης του πολιτικού συστήματος. Μόνο έτσι μπορούμε να τα καταφέρουμε

Μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς. Όριο μας ο ουρανός

Οι καιροί δεν χωρούν ούτε αναμονές, ούτε περιόδους χάριτος. Ο παλιός και εύκολος δρόμος της μετονομασίας του αθροίσματος των επιμέρους συνιστωσών σε Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, η «από τα πάνω» και «συντεταγμένη» δόμηση με τους αυτόκλητους «εγγυητές», δεν μας αντιστοιχεί. Απέναντι σε αυτό υπάρχει η "από τα κάτω", η πραγματική δημιουργία της Νέας Οργάνωσης, μέσα στη νεολαία και στους αγωνίες της, ως μια συνεχής απελευθέρωση δυνάμεων και λύσεων πάνω στα πραγματικά προβλήματα. Οδοδείκτης και άγκυρα της κυβέρνησης της Αριστεράς στα ζητήματα της νεολαίας, που μέρος της αποτελούμε και εμείς. Όσα εμπόδια και αν της βάζουν οι παλιές συνήθειες, ακόμα και αν σε κάποιους η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ δεν μοιάζει έτοιμη για τον καιρό της, ο καιρός και η ανάγκη θα την κάνει έτοιμη.

Έχουμε ήδη ξεκινήσει.

Δημήτρης Καραμάνης

Ηλίας Σιούτας,

Μέλη Νέων ΣΥΡΙΖΑ 7^ης Δ.Κ. Αθήνας